The king of War นิยาย บท 937

เธอกัดฟัน

“ก็แล้วแต่สิ!”

กวนเย่วยิ้มบางๆ “ในเมื่อเธอไม่ตบ งั้นฉันคงต้องพูดเรื่องที่เธอด่าสามีในอนาคตของฉัน ว่าเป็นคนโง่เมื่อกี้”

พูดจบ เธอลุกขึ้นช้าๆ เตรียมจะออกไป

แต่ทว่ายังไม่ทันได้ก้าว เธอรู้สึกถึงแผลที่โดนยิงด้านหลัง กำลังจะปริออก

แม้เป็นเช่นนี้ เธอยังสะกดกลั้นความเจ็บปวด และเดินไปข้างหน้าเพียงลำพัง

ขณะที่เห็นกวนเย่วกำลังจะไป กวนฉินตะโกนออกมาอย่างอดไม่ไหว “ฉันตบ!”

“เพียะ!”

“เพียะ!”

…...

เสียงตบชัดเจน ดังสนั่นขึ้นอย่างต่อเนื่อง

กวนฉินใช้แรงจริงๆ ตบแต่ละที เสียงดังมาก ตบลงบนใบหน้า จนหน้าแสบร้อน

แต่เธอไม่ทำแบบนี้ไม่ได้ ขืนกวนเย่วพูดเรื่องที่ตัวเองว่าอู่จื่อไคเป็นคนโง่ ตระกูลอู่หวงต้องไม่ปล่อยเธอแน่นอน

“หวังว่าเธอจะรักษาสัญญา!”

กวนฉินตบตัวเองสิบที ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรองพื้น บวมเป่งขึ้นมา

เธอจ้องกวนเย่วอย่างเคียดแค้น จากนั้นก็รีบเดินออกไป กลัวว่าจะควบคุมตัวเองไม่อยู่ และสู้กับกวนเย่วจนสุดชีวิต

มองแผ่นหลังกวนฉินวิ่งกุลีกุจอออกไป กวนเย่วรู้สึกว่าจิตใจเบิกบานเป็นอย่างมาก เธอแสยะยิ้มแล้วพูดว่า “สวะที่โดนตระกูลเสียสละ คิดว่าตัวเองสำคัญจริงๆ เหรอ”

พูดจบ เธอกัดฟัน เดินเข้าห้องโถงงานเลี้ยง

“กวนเย่วล่ะ”

กวนฉินมาถึงห้องโถงงานเลี้ยงก่อน กวนหงอี้เห็นกวนฉินมาเพียงคนเดียว จึงขมวดคิ้วแล้วถามขึ้น

“คุณลุง กวนเย่วอยู่ด้านหลัง ใกล้มาถึงแล้ว”

กวนฉินสะกดกลั้นอารมณ์โกรธ แล้วเอ่ยขึ้น

“หน้าเธอเป็นอะไรไป”

จู่ๆ กวนหงอี้มองหน้ากวนฉิน และถามอย่างสงสัย

คนอื่นต่างมองมาที่หน้ากวนฉิน ทันใดนั้น กวนฉินรู้สึกเหมือนโดนแก้ผ้าต่อหน้าทุกคน

“หน้าเธอทุเรศมาก โดนกระทะแบนฟาดหน้ามาเหรอ”

อู่จื่อไคที่กำลังเล่น Game for Peace จู่ๆ เขาชี้มาที่หน้ากวนฉิน แล้วหัวเราะเสียงดัง

สีหน้าของกวนฉินชะงักไป สีหน้าไม่สู้ดีเป็นอย่างมาก

คิดไม่ถึงว่าอู่จื่อไคจะว่าเธอทุเรศ นี่เป็นเรื่องที่ทนไม่ได้จริงๆ

แต่เธอจะทำอะไรได้เหรอ

อู่จื่อไคเป็นลูกชายของอู่หนิงเชียวนะ โดนโอ๋เป็นอย่างมาก

อู่หนิงเป็นผู้จัดการเรื่องต่างๆ ในฝ่ายรองของตระกูลอู่หวง อย่าว่าแต่เธอเลย ถึงแม่สามีเธอ ก็ไม่กล้าล่วงเกินอู่หนิง

“ไม่ได้ ยังตบไม่สะใจพอ ฉันจะตบอีก!”

จู่ๆ อู่จื่อไคพูดเสียงดัง “ไหนกระทะแบนของฉันล่ะ เอามาให้ฉันเร็ว ฉันจะทำให้ผู้หญิงทุเรศคนนี้ ตายตั้งแต่โดดร่มลงมาเลย!”

“คุณชาย นี่กระทะแบนครับ!”

พ่อบ้านที่อยู่ด้านหลังอู่จื่อไค รีบเอากระทะแบนออกมาจากกระเป๋าลากที่เอาติดตัวมา

อู่หนิงไม่มีท่าทีว่าจะขัดขวาง กลับกันยังมองกวนฉิน แล้วพูดว่า “เสี่ยวฉิน เธอก็รู้ว่าจื่อไคชอบอะไรแบบนี้ เธอก็บาดเจ็บเล็กๆ น้อยๆ ไปก็แล้วกัน”

“ฉัน ฉัน......”

จู่ๆ กวนฉินไม่รู้ว่าตัวเองจะพูดอะไร

อู่หนิงพูดเอง เธอจะพูดอะไรได้อีก

“ปัก ปัก ปัก!”

อู่จื่อไคพุ่งไปข้างหน้ากวนฉิน เขายกกระทะแบนขึ้น และฟาดลงไปบนหน้ากวนฉินอย่างแรง ทำติดต่อกันหลายครั้ง เพียงพริบตา ใบหน้าของกวนฉินเต็มไปด้วยเลือด

“โอ้ว! ผู้หญิงทุเรศคนนี้ ไม่มีหมวกสาม เกราะสาม แต่มีพลังป้องกันเยอะขนาดนี้”

อู่จื่อไคมีท่าทีตกใจ “แต่มันจะยังไงล่ะ ฉันใช้กระทะแบน ก็สามารถทำให้เธอตายตั้งแต่โดดร่มลงมา!”

“ปัก ปัก ปัก!”