The king of War นิยาย บท 946

ขนาดเขา คนที่เป็นกษัตริย์กวน ก็มองหยางเฉินไม่ออก ถึงขนาดสัมผัสได้ถึงแรงกดดันจากตัวหยางเฉินรางๆ

“ในบัตรใบนี้มีสองแสนล้าน!”

ตรงสองนิ้วของกษัตริย์กวน มีแบล็คการ์ดปรากฏขึ้น เขาใช้นิ้วดีด แบล็คการ์ดกลายเป็นสายฟ้าสีดำ พุ่งไปยังหยางเฉิน

หยางเฉินยื่นสองนิ้วออกมาด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ คว้าแบล็คการ์ดเอาไว้ได้อย่างแม่นยำ

กษัตริย์กวนยิ่งตกใจ ตอนเขาดีดแบล็คการ์ดออกไป ใช้พละกำลังของผู้แข็งแกร่งแดนราชาขั้นปลาย แต่โดนหยางเฉินรับมือได้อย่างง่ายดาย

ไม่ต้องคิดก็รู้ พละกำลังของหยางเฉิน อย่างน้อยต้องอยู่ในแดนราชาขั้นปลาย

“พนันไว้แสนล้าน แต่กษัตริย์กวนให้ผมสองแสนล้าน คงมีจุดประสงค์อื่นใช่ไหม”

หยางเฉินถามอย่างราบเรียบ

กษัตริย์กวนพูดด้วยสีหน้าเย่อหยิ่ง “กวนหงอี้ เป็นเจ้าชายใหญ่ของตระกูลคิงกวน ถ้าโดนทำลายแขนทั้งสองข้างจริง ไม่ต่างจากคนพิการ ฉันให้นายเพิ่มอีกแสนล้าน ซื้อแขนทั้งสองข้างของเขา”

แสนล้านซื้อแขนสองข้าง ช่างจริงใจเหลือเกิน

แต่ทว่าหยางเฉินมาตระกูลคิงกวนครั้งนี้ แค่มาพากวนเย่วไปแค่นั้นเหรอ

แน่นอนว่าไม่ใช่!

เขามาทวงคืนความยุติธรรมให้น้องชาย

สองแสนล้านเยอะมาก แต่สำหรับคนอย่างเขา สองแสนล้าน ก็แค่ตัวเลขที่เพิ่มขึ้นในบัญชีธนาคารเท่านั้น

“พูดแบบนี้ แขนข้างหนึ่งของเจ้าชายใหญ่กวน มูลค่าห้าหมื่นล้านเหรอ”

จู่ๆ หยางเฉินถามขึ้น

กษัตริย์กวนขมวดคิ้ว แต่ก็พูดว่า “นายคิดอย่างนี้ก็ได้!”

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เงินพนันแสนล้าน ผมไม่ต้องการแล้ว ซื้อขาทั้งสองข้างของเจ้าชายใหญ่กวน”

หยางเฉินยกยิ้มมุมปาก ดีดนิ้วออกไป แบล็คการ์ดใบนั้น พุ่งไปหากษัตริย์กวน

“พรึ่บ!”

แบล็คการ์ดเหมือนอาวุธลับสีดำ พุ่งออกไปทันที

กษัตริย์กวนรับแบล็คการ์ดเอาไว้ แต่สองนิ้วที่เขาใช้รับแบล็คการ์ด มีเลือดไหลออกมา

“กษัตริย์กวน!”

คนตระกูลคิงกวนอุทานอย่างตกใจ สีหน้าเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ

กษัตริย์กวนที่ไร้เทียมทานในสายตาพวกเขา กลับได้รับบาดเจ็บ

ดวงตาทั้งสองข้างของอู่หนิง ฉายแววเป็นประกาย จ้องหยางเฉินเขม็ง

วันนี้หยางเฉินทำให้เขาตกใจเยอะเกินไปแล้ว

กษัตริย์กวนเป็นผู้แข็งแกร่งแดนราชาสูงสุด แบล็คการ์ดที่เขาดีดไปหาหยางเฉิน โดนหยางเฉินรับได้อย่างง่ายดาย

แต่แบล็คการ์ดที่หยางเฉินดีดมา กลับทำให้นิ้วมือของกษัตริย์กวนเลือดไหล

นี่หมายความว่า แดนวิถีบู๊ของหยางเฉิน เหนือกว่ากษัตริย์กวนแล้วไม่ใช่หรือ

กษัตริย์กวนหน้าซีด ตอนมองหยางเฉินอีกครั้ง แววตาเย่อหยิ่งก่อนหน้านี้ หายไปจนหมด

ถึงเขาประมาทคู่แข่ง จนโดนแบล็คการ์ดที่หยางเฉินโยนมาบาดนิ้ว แต่อย่างน้อยก็อธิบายได้ว่า พละกำลังของหยางเฉิน ไม่ได้ด้อยกว่าเขา

คนหนุ่มที่อยู่ในแดนราชาสูงสุด ถึงเป็นกษัตริย์กวน ก็รู้สึกถึงความกดดันอย่างรุนแรง

“ความแค้นเคืองพึงละมิพึงผูก นายแน่ใจเหรอว่าจะเอาแขนทั้งสองข้างของกวนหงอี้”

กษัตริย์กวนถามเสียงทุ้ม

เขาเป็นกษัตริย์กวน ถึงจะกลัวตัวตนของหยางเฉิน แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าทุกคน ก็ห้ามเผยว่ากลัวหยางเฉินออกมาแม้แต่นิดเดียว

หยางเฉินพูดน้ำเสียงราบเรียบ “เขายิงน้องชายผม ควรตายเท่านั้น แต่เห็นแก่ที่เขาเป็นลูกชายของกษัตริย์กวน ผมจึงไว้ชีวิตเขา ถ้ากษัตริย์กวนคิดว่าผมบีบบังคับผู้อื่น คุณพูดเพียงคำเดียว ผมจะไปเดี๋ยวนี้!”

หยางเฉินที่ดูแข็งกร้าวเมื่อครู่ กลับทำเหมือนกำลังอ่อนข้อ

มีเพียงกษัตริย์กวนเท่านั้นที่รู้ หยางเฉินกำลังถอยเพื่อการก้าวไปข้างหน้า

เมื่อครู่เขาสัมผัสได้ถึงความแข็งแกร่งของหยางเฉินเพียงรางๆ ถ้าให้หยางเฉินกลับไปแบบนี้ กลัวว่าต่อไปตระกูลคิงกวน ต้องไม่สงบแน่นอน

“กวนเจิ้นไห่!”

จู่ๆ กษัตริย์กวนแผดเสียงออกมา

“ครับ!”