The king of War นิยาย บท 952

เจียงหลงเฟยกัดริมฝีปากแน่น ในใจหวาดผวาเป็นอย่างมาก เขาอยากช่วยเจียงลี่มาก แต่เมื่อเจอหงต้าเฉียง ที่มีพลานุภาพเช่นนี้ เขาก็ไม่กล้า

ยิ่งไปกว่านั้น ในลานบ้านที่อยู่ตรงหน้า ยังมีบุคคลยิ่งใหญ่สองคน ที่มีตัวตนน่าหวาดผวา

เขาไม่สงสัยเลย ถ้าเขาจะขัดขวางจริงๆ ถึงเป็นกษัตริย์กวนออกหน้าเอง ก็อาจไม่สามารถคุ้มครองตระกูลเจียงได้

“ไอ้เด็กเวร! แกไปล่วงเกินใคร ยังไม่รีบคุกเข่าอ้อนวอนอีก”

จู่ๆ เจียงเฟยหลงตวาดออกมาอย่างโมโห

“ตุ้บ!”

เจียงลี่ทำตัวอยู่เป็นอย่างมาก รีบคุกเข่าลงทันที หันไปพูดเสียงดัง ทางในลานบ้าน “นายท่าน ผมผิดไปแล้ว ผมสำนึกผิดแล้วจริงๆ คุณปล่อยผมไปสักครั้งเถอะ ต่อไปผมไม่กล้าอวดดีแล้ว ไม่กล้าเอาปืนจ่อหัวคุณอีกแล้ว”

เมื่อได้ยินที่เจียงลี่พูด เจียงหลงเฟยโมโหจนแทบบ้า เมื่อกี้เจียงลี่อวดดีจริงๆ แถมยังเอาปืนจ่อหัวคนที่มีเบื้องหลังยิ่งใหญ่กว่าหงต้าเฉียงเสียอีก

มิน่าอีกฝ่ายถึงจะยิงเขาตาย

“ไอ้สารเลว ถ้าฉันไม่ตีแกตาย! แกกล้าไร้มารยาทกับบุคคลยิ่งใหญ่ของอาณาจักรรบ”

เจียงหลงเฟยพุ่งไปข้างหน้าทันที ยกขาถีบเจียงลี่จนล้มลงกับพื้น ขาทั้งสองข้างกระทืบลงไปที่ตัวเจียงลี่ไม่หยุด

เขาใช้แรงเป็นอย่างมาก เขาไม่กล้าออมแรง

ตอนนี้มีเพียงการใช้วิธีนี้ มาทำให้ความโกรธของเจ้าพ่ออาณาจักรรบคลายลง

แต่ทว่าตั้งแต่ต้นจนจบ ไม่ว่าจะเป็นหยางเฉิน หรือต่งจ้านกัง ที่อยู่ในลานบ้าน ก็ไม่หันกลับมามอง เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นด้านนอกทั้งหมด ไม่เกี่ยวข้องกับพวกเขา

“ถึงสามนาทีแล้ว!”

ขณะนั้น เสียงของหงต้าเฉียงดังขึ้นอีกครั้ง ตามมาด้วยคำสั่ง “พาตัวไป!”

“ครับ!”

นักรบสองคนก้าวเข้าไปทันที จับแขนเจียงลี่ทั้งซ้ายและขวา ขณะกำลังจะพาตัวไป

“พ่อ ช่วยผมด้วย! ช่วยผมด้วย! อย่าให้พวกเขาพาตัวผมไป ไม่งั้นพวกเขาฆ่าผมแน่ ผมไม่อยากตาย ผมยังไม่อยากตาย!”

เจียงลี่ตระโกนเสียงดัง ดิ้นไปมาสุดชีวิต

แต่ทว่าเขาถูกผู้แข็งแกร่งของอาณาจักรรบทั้งสองคนจับไว้ จะดิ้นหลุดได้อย่างไร

“ตุ้บ!”

เจียงหลงเฟยพุ่งเข้าไปในลานบ้าน และคุกเข่าลงด้านหลังต่งจ้านกัง พูดเสียงดังว่า “นายท่านช่วยไว้ชีวิตลูกชายผมสักครั้งเถอะครับ ผมยอมแลกด้วยชีวิตของตัวเอง!”

“ไสหัวไป!”

ต่งจ้านกังตวาดอย่างโมโห

เจียงหลงเฟยกลัวสุดขีด แต่ไม่กล้าลุกขึ้น ก้มหน้ากัดฟันพูด “นายท่าน รู้แต่เลี้ยงลูกไม่อบรม ไม่สั่งสอน เป็นความผิดของพ่อแม่ เจียงลี่ทำผิดมหันต์ เป็นความผิดของคนเป็นพ่ออย่างผม ที่ไม่สั่งสอนเขาให้ดี จึงทำให้เขาเหิมเกริมและล่วงเกินนายท่านเช่นนี้”

“แต่ผมมีสายเลือดเพียงคนเดียว นายท่านช่วยไว้ชีวิตเขาเถอะครับ ถ้าต้องการสิ่งชดใช้ คนเป็นพ่ออย่างผม ยอมแบกรับแทนเขาทั้งหมด!”

หงต้าเฉียงช็อกไปตั้งนานแล้ว จนตอนนี้ เขาเพิ่งตั้งสติได้ และรีบพุ่งเข้ามา

“เจียงหลงเฟย นายรีบไสหัวออกไป!”

ต่งจ้านกังเป็นบุคคลยิ่งใหญ่ของอาณาจักรรบ ตอนนี้ยังมีหยางเฉิน คนที่ขนาดเขายังไม่รู้ว่าเป็นใคร เจียงหลงเฟยบุกเข้ามาแบบนี้ นี่กำลังรนหาที่ตายไม่ใช่หรือไง

รนหาที่ตายยังไม่เท่าไร ยังจะพลอยทำให้ตัวเองลำบากไปด้วย!

“ในเมื่อนายอยากตาย งั้นฉันจะสนองให้!”

ต่งจ้านกังพูดเสียงเย็นชา จากนั้นมองหงต้าเฉียง แล้วพูดว่า “รีบออกคำสั่ง นักรบอาณาจักรรบของเมืองกษัตริย์กวนทั้งหมด ออกเดินทางไปโจมตีตระกูลเจียงเดี๋ยวนี้”

“ครับ!”

หงต้าเฉียงรีบตอบรับ

“นายท่าน!”

เจียงหลงเฟยช็อกไปแล้ว