The king of War นิยาย บท 970

ทางฝ่ายรอง หัวหน้ารองถามชายวัยกลางคนข้างๆ

ชายวัยกลางคนส่ายหน้า แล้วเดาว่า “หรือเจียงสยงไม่เอาผู้แข็งแกร่งออกมา เพราะต้องการเก็บไว้ในการแข่งแบบกลุ่ม”

“เป็นไปไม่ได้!”

หัวหน้ารองส่ายหน้า “ในเมื่อเจียงสยงเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาเอง ให้หกฝ่ายใช้การต่อสู้ มาตัดสินผู้สืบทอดตระกูล ไม่ได้ฉุกคิดขึ้นอย่างอย่างฉับพลันแน่นอน”

“เขาต้องเอาอำนาจในการเลือกผู้สืบทอดแน่นอน ไม่งั้นคงไม่ให้ห้าฝ่ายเข้าร่วมการเลือกได้ง่ายขนาดนี้หรอก”

“ฉันรู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติ แต่คิดยังไงก็คิดไม่ออก”

ไม่เพียงแค่หัวหน้ารอง หัวหน้าฝ่ายอื่น ก็ไม่เข้าใจเช่นกัน

โดยทั่วไป ยิ่งผ่านวิถีบู๊มาอย่างยาวนาน พละกำลังก็จะยิ่งแข็งแกร่ง

แต่ทว่า เจียงสยงกลับให้คนอายุน้อยสองคน เข้าร่วมการต่อสู้แบบคู่ เห็นได้ชัดว่า เขาไม่ให้ความสำคัญกับการต่อสู้แบบคู่

ขณะที่ทุกคนกำลังงุนงง การต่อสู้แบบคู่บนเวทีเริ่มขึ้น

รอบแรก เป็นการแข่งของฝ่ายหลักกับฝ่ายสี่

ผู้แข็งแกร่งที่ฝ่ายสี่ส่งมา ล้วนเป็นคนวัยกลางคน มีออร่าของความแข็งแกร่งแผ่ออกมาจากตัว

“พวกนายยอมแพ้เถอะ!”

ผู้แข็งแกร่งฝ่ายสี่มองผู้แข็งแกร่งฝ่ายหลัก ด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ คำพูดเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน “ยังไงพวกนายก็เป็นคนของฝ่ายหลัก ถ้าฉันไม่ระวัง ทำให้พวกนายบาดเจ็บ ผู้นำโกรธขึ้นมา จะทำยังไง”

“เลิกพูดไร้สาระ ชนะพวกเราให้ได้ แล้วค่อยพูด!”

ผู้แข็งแกร่งอายุน้อยของฝ่ายหลัก สีหน้าโมโห ทั้งสองพุ่งเข้าไปด้านซ้ายและขวา

“มาพอดีเลย!”

ผู้แข็งแกร่งฝ่ายสี่ยกมุมปาก เป็นรอยยิ้มที่โหดเหี้ยม

“เอาไปคนละหนึ่ง!”

หนึ่งในผู้แข็งแกร่งฝ่ายสี่พูดขึ้นมา

ผู้แข็งแกร่งอีกคนพูดว่า “ได้!”

วินาทีที่พูดคำว่า “ได้” ทั้งสองออกจากที่เดิม เวทีใต้เท้าของพวกเขา ยุบลงไปเป็นหลุมเล็กๆ

การแข่งขันต่อสู้แบบคู่ เริ่มขึ้นทันที

“พลั่ก!”

“พลั่ก!”

ทุกคนรู้สึกว่าตาลาย วินาทีต่อมา ร่างสองร่าง ลอยขึ้นแทบจะพร้อมกัน และตกลงข้างล่างเวที

ทันใดนั้น ทุกคนถึงกับเงียบ!

ไม่ใช่แค่พละกำลังของผู้แข็งแกร่งฝ่ายสี่ทั้งสองคน ที่แข็งแกร่ง เพราะการแข่งขันต่อสู้แบบคู่ ฝ่ายหลักถูกคัดออกอีกแล้ว

เมื่อเป็นเช่นนี้ ฝ่ายหลักถูกคัดออกจากการต่อสู้สองแบบติดต่อกัน ถ้าอยากชนะ ต้องเป็นผู้ชนะในการแข่งต่อสู้แบบกลุ่ม ตอนสุดท้ายเท่านั้น

แต่ทั้งหกฝ่ายของตระกูลเจียง ต่างเอาความแข็งแกร่งออกมาทั้งหมด

ฝ่ายหลักอยากเป็นผู้ชนะในการแข่งแบบกลุ่ม เกรงว่าจะยากแล้ว

“พ่อ แพ้อีกแล้ว!”

เจียงหลงเฟยมองผู้แข็งแกร่งฝ่ายหลัก ที่โดนโจมตีจนหล่นมาข้างล่างเวที ด้วยสีหน้าตกตะลึง และพูดอย่างอึ้งๆ

“ลืมที่ฉันเคยพูดกับแกแล้วเหรอ”

เจียงสยงเลิกคิ้วขึ้น เสียงแฝงไปด้วยความโมโห

เขารู้สึกไม่ได้ดั่งใจจริงๆ ถ้าไม่ใช่เพราะเจียงหลงเฟย ไม่มีปัญญาควบคุมตระกูลเจียง เขาจะครองตำแหน่งผู้นำมาตลอดไปทำไม

เจียงหลงเฟยเห็นเจียงสยงโมโห จึงตั้งสติได้ แล้วรีบพูดว่า “ขอโทษครับพ่อ วิสัยทัศน์ของผมแคบเอง!”

“นี่ไม่ใช่เรื่องวิสัยทัศน์แคบหรือไม่ แต่แกไม่มีความเชื่อใจฉัน”

เจียงสยงพูดเนิบๆ “แกต้องรู้ว่าตัวเองเป็นผู้นำตระกูลเจียงในอนาคต เจอเรื่องอะไรต้องสุขุม ใจเย็น เรื่องทุกอย่างยังไม่สิ้นสุด อย่าเพิ่งรีบด่วนสรุป”