The king of War นิยาย บท 976

เฝิงเสียวหว่านที่อยู่ข้างเจียงสยง ก็เอามือปิดปากแน่น ใบหน้าอันงดงาม เต็มไปด้วยความตกตะลึง

เธอเพิ่งเข้าใจ ทำไมปู่รู้อยู่แล้วแท้ๆ ว่าหยางเฉินแต่งงานมีภรรยาและลูกแล้ว ยังจะบังคับให้เขาแต่งกับเธออีก เพราะจะทำให้หยางเฉินรู้สึกผิด และจะได้ปกป้องชีวิตเธอ

“ไม่! เป็นไปไม่ได้!”

“เป็นไปได้ยังไง”

จู่ๆ หัวหน้าสามตวาดอย่างโมโห “บนเวทีมีผู้แข็งแกร่งแดนราชาขั้นกลางสามคน และผู้แข็งแกร่งแดนราชาขั้นต้นหนึ่งคน จะแพ้ได้ยังไง”

“นายต้องใช้อาวุธลับแน่นอน ไม่งั้นอายุน้อยขนาดนี้ จะกำราบผู้แข็งแกร่งแดนราชาสี่คน ในเวลาเดียวกันได้ยังไง”

ดูเหมือนคนของฝ่ายหลักจะแพ้แล้ว มีเพียงชายหนุ่มอายุยี่สิบกว่าปีคนเดียว ฝ่ายรองเหลือเพียงคนเดียว ฝ่ายสามมีตั้งสามคน

ไม่ว่าดูยังไง ฝ่ายสามกำชัยชนะอยู่ในมือแล้ว

ตอนหัวหน้าสาม คิดว่าฝ่ายสามจะชนะ คนของเขาโดนโจมตีจนตกลงมาล่างเวที ไม่ต้องคิดก็รู้ เรื่องนี้สะเทือนถึงเขาเป็นอย่างมาก

“หัวหน้ารอง ไม่ยอมรับว่าแพ้เหรอ”

เจียงสยงแยะยิ้มเย็นชา “คุณหยางใช้อาวุธลับหรือเปล่า นายดูไม่ออกหรือไง”

คนเป็นผู้แข็งแกร่งแดนราชาขั้นกลาง อย่างหัวหน้ารอง สำหรับผู้แข็งแกร่งระดับนี้ รู้ดีว่าพลังวิถีบู๊ ที่หยางเฉินแสดงออกมาเมื่อครู่ แข็งแกร่งขนาดไหน

บอกว่าหยางเฉินใช้อาวุธลับ เป็นคำพูดที่ตลกสิ้นดี

ใช่ว่าหัวหน้ารองจะไม่เข้าใจจุดนี้ แต่เขาหมกมุ่นกับชัยชนะมากเกินไป จึงไม่สามารถรับความจริงได้

“ไม่! เขาไม่ใช่คนตระกูลเจียง ถึงเขาชนะ ก็ไม่นับเรื่องการต่อสู้!”

หัวหน้ารองกัดฟันพูด “เจียงสยง นายเป็นผู้นำ อย่าไร้ยางอายเช่นนี้ เอาคนนอกมาช่วยให้นายต่อสู้ชนะสินะ”

“ถ้านายพูดแบบนี้ ผู้แข็งแกร่งที่ปรากฏตัวในตระกูลเจียงวันนี้ ก็คงไม่นับว่าเป็นคนตระกูลเจียงเหมือนกันสินะ ทั้งสิบคนที่ต่อสู้แบบกลุ่มของฝ่ายรอง ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน จากที่นายพูด พวกเขาก็ไม่ควรร่วมต่อสู้ใช่ไหม”

เจียงสยงสีหน้าเย็นชา แววตาฉายแววอาฆาต “ยิ่งไปกว่านั้น ก่อนต่อสู้ ฉันบอกไปแล้ว ว่าแต่งตั้งคุณหยางเป็นผู้อาวุโส ในนามตระกูลเจียง”

“เขาเป็นผู้อาวุโสในนามตระกูลเจียง จะไม่นับเป็นคนตระกูลเจียงได้อย่างไร”

ตอนนี้เจียงสยงโมโหมาก ความคิดที่จะฆ่าหัวหน้าสาม เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง

หลายปีมานี้ แค่เรื่องที่หัวหน้าสามแอบทำลับๆ ก็เพียงพอที่จะโดนทำลายวิถีบู๊แล้ว

เดิมทีเจียงสยงยังคิดว่า ถ้าหัวหน้าสาม ยอมส่งพวกคนที่แอบบ่มเพาะ มาให้อย่างว่าง่าย ก็จะไว้ชีวิตหัวหน้าสาม

แต่ตอนนี้ เขาไม่อยากเก็บหัวหน้าสามไว้อีกแล้ว

“นายบอกว่าเขาเป็นผู้อาวุโสในนาม เขาก็เป็นผู้อาวุโสในนามอย่างนั้นเหรอ เรื่องที่ห้าฝ่ายอื่นไม่รู้ จะนับได้อย่างไร”

หัวหน้าสามโมโหไม่หยุด

“งั้นนายก็พูดมาสิ ว่าจะทำยังไง”

เจียงสยงเอามือสองข้างไพล่หลัง ถามหัวหน้าสาม ด้วยสีหน้าเมินเฉย

“หัวหน้าสาม กล้าทำก็ต้องกล้ารับ แพ้ก็คือแพ้ นายยอมรับซะเถอะ!”

ขณะนั้น จู่ๆ หัวหน้ารองเอ่ยขึ้น

หันมามองหัวหน้ารองในตอนนี้ ไม่มีสีหน้ามีชีวิตชีวา เหมือนตอนแรกอีกแล้ว มีเพียงความด้านชาหลังยอมรับความพ่ายแพ้

“นายหุบปาก!”

หัวหน้าสามตวาด “ถ้าจู่ๆ นายไม่บอกให้ผู้แข็งแกร่งฝ่ายรอง เล่นงานผู้แข็งแกร่งฝ่ายสาม ฝ่ายสามจะแพ้ได้ยังไง”

หัวหน้ารองส่ายหน้า “ถ้านายพูดแบบนี้ งั้นก็ไร้ประโยชน์ ในเมื่อนายไม่ยอมแพ้ งั้นก็สู้ๆ นะ”

พูดจบ หัวหน้ารองหันไปหาเจียงสยง แล้วพูดว่า “ผู้นำ ผมแก่แล้ว ควรวางมือให้คลื่นลูกใหม่เหมือนกัน ตำแหน่งหัวหน้ารอง คุณจัดการเลยแล้วกัน!”

เมื่อได้ยินคำพูดของหัวหน้ารอง หัวหน้าฝ่ายอื่น ต่างมีสีหน้าตกใจ

เจียงสยงหรี่ตาลงทั้งสองข้าง มองหัวหน้ารองอยู่พักใหญ่ จากนั้นจึงพยักหน้า “ได้ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นตำแหน่งหัวหน้ารอง ให้เป็นหน้าที่ของเจียงหงซิง”

“ขอบคุณผู้นำ!”

หัวหน้ารองอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นจึงตั้งสติได้ และรีบพูดขอบคุณ