The king of War นิยาย บท 981

“ฟึ่บ!”

เขายื่นมือออกมา ฉีกหน้ากากหนังมนุษย์ออกจากหน้าเจียงหวา ทันใดนั้นปรากฏใบหน้าของบุคคลแปลกหน้า

“โอ้พระเจ้า เขาไม่ใช่หัวหน้าสามจริงๆ!”

เมื่อเห็นใบหน้าคนแปลกหน้า คนในตระกูลเจียง ถึงกับอุทานออกมาด้วยความตกใจ

“โกหกตามคาด!”

หยางเฉินแสยะยิ้มเย็นชา “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ นายยังไม่บอกความจริงฉันอีก ฉันคงต้องเอาชีวิตหมาๆ ของนาย!”

ระหว่างที่พูด หยางเฉินยกเท้าขึ้น ทันใดนั้น พลานุภาพอันน่ากลัว เกิดขึ้นที่เท้าของหยางเฉิน

เจียงหวาหน้าเปลี่ยนสี “อย่าฆ่าฉัน! ฉันพูด ฉันจะบอกทุกอย่าง!”

“ฉันเป็นคนสำนักมารของเมืองเหมียว อาจารย์ของฉัน คือเจ้าสำนักมารของเมืองเหมียว ฉันชื่อเหมียวเจิ้งเฟิง นายจะฆ่าฉันไม่ได้ ไม่งั้นอาจารย์ฉันไม่ปล่อยนายแน่”

หยางเฉินขมวดคิ้ว แต่ไม่ได้ถีบ แต่ในสมองของเขา มีใครอีกคนผุดขึ้นมา

“นายรู้จักกุ่ยเจี้ยนโฉวเหรอ”

หยางเฉินถามขึ้นอีก

ตอนสู้กับตระกูลคิงเซวก่อนหน้านี้ เคยเจอกับยอดฝีมือ ที่มีความสามารถเหมือนเหมียวเจิ้งเฟิง ชื่อว่ากุ่ยเจี้ยนโฉว

ขนาดหยางเฉิน ยังเคยโดนกุ่ยเจี้ยนโฉวเล่นงานมาแล้ว

“ฉันไม่รู้”

เหมียวเจิ้งเฟิงรีบปฏิเสธ แต่ตอนที่หยางเฉิน เพิ่งถามคำถามนี้ เขาจ้องหน้าเหมียวเจิ้งเฟิงตลอด

หยางเฉินเห็นความตกใจ บนใบหน้าของเหมียนเจิ้งเฟิงอย่างชัดเจน เห็นได้ชัดว่าเขากำลังปิดบังอะไรอยู่

“พูดมา!”

หยางเฉินตวาดอย่างโมโห

“ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าอะไรคือกุ่ยเจี้ยนโฉว!”

เหมียวเจิ้งเฟิงรีบพูดออกมา ทำท่าเหมือนไม่รู้จริงๆ

“ฆ่า!”

หยางเฉินยอมแพ้ไม่ถามต่อ ออกคำสั่งทันที หัวหน้ารองรีบเดินเข้ามา จ้องเหมียวเจิ้งเฟิงเขม็ง กัดฟันพูดว่า “ถ้าฉันเดาไม่ผิด หัวหน้าสามคงโดนนายเล่นงานแล้วสินะ”

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นนายก็ไปขอโทษเขาในนรกแล้วกัน!”

พูดจบ หัวหน้ารองถีบไปที่ตำแหน่งหัวใจของเหมียวเจิ้งเฟิง

“ฉันรู้จักกุ่ยเจี้ยนโฉว”

เมื่อเห็นว่าการโจมตีของหัวหน้ารองถึงตาย เหมียวเจิ้งเฟิงรีบตะโกนออกมาทันที

“พลั่ก!”

เท้าของหัวหน้ารองถีบออกไป แต่โดนหินปูพื้นสีเขียวข้างๆ ไม่ใช่ตัวเหมียวเจิ้งเฟิง

หินปูพื้นสีเขียวแผ่นนั้น แตกกระจายเป็นหลายชิ้น

หัวหน้ารองเป็นผู้แข็งแกร่งแดนราชาขั้นกลาง ตอนนี้เหมียวเจิ้งเฟิงก็บาดเจ็บสาหัส ถ้าหัวหน้ารองถีบโดน เหมียวเจิ้งเฟิงคงไม่มีทางรอด

“คุณหยาง!”

หัวหน้ารองมองไปทางหยางเฉิน ท่าทีนอบน้อมเป็นอย่างมาก

เหมียวเจิ้งเฟิงหายใจกระหืดกระหอบ ดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว และโชคดีที่รอดมาได้

“กุ่ยเจี้ยนโฉวเป็นอะไรกับนาย ทำไมนายต้องปลอมตัวเป็นหัวหน้าสาม”

หยางเฉินถามอย่างเย็นชา

“กุ่ยเจี้ยนโฉวก็เป็นคนของสำนักมารในเมืองเหมียว เขาเป็นศิษย์น้องของฉัน”

“ส่วนทำไมฉันต้องปลอมเป็นหัวหน้าสาม ฉัน......ฉันบอกไม่ได้”

เหมียวเจิ้งเฟิงกำลังจะพูด จู่ๆ เหมือนคิดอะไรได้ สีหน้าดูหวาดกลัว

แต่อย่างน้อย หยางเฉินก็รู้แล้วกุ่ยเจี้ยนโฉวเป็นใคร

“นายไม่บอกจุดประสงค์ของนาย ฉันจะไว้ชีวิตนายไปทำไม”

หยางเฉินถามอย่างเย็นชา

“ตุ้บ!”

จู่ๆ เหมียวเจิ้งเฟิงคุกเข่าลงบนพื้น พูดด้วยสีหน้าอ้อนวอน “คุณหยาง ผมขอร้องล่ะ ปล่อยผมไปสักครั้งเถอะ”

“ไม่ใช่ว่าผมไม่ยอมพูด แต่ผมพูดไม่ได้จริงๆ ถ้าผมพูดเพียงนิดเดียว ผมจะโดนพิษกู่แว้งกัด และตายอย่างน่าเวทนา”

หัวหน้ารองถีบเหมียวเจิ้งเฟิง จนล้มลงกับพื้น แล้วพูดอย่างโมโหว่า “นายหลอกอะไรบ้าๆ รีบพูดออกมา นายปลอมตัวเป็นหัวหน้าสาม มาตระกูลเจียง เพราะจุดประสงค์อะไรกันแน่”

หยางเฉินไม่ได้ขัด ทำเพียงดูอย่างเย็นชา ส่วนพิษกู่แว้งกัด ที่เหมียวเจิ้งเฟิงพูด หยางเฉินไม่เชื่อสักนิด

“ผมพูดไม่ได้จริงๆ!”