ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 106
บทที่106 ความเห็นอกเห็นใจของเฉินเกอ
“เรื่องอะไร？”
เฉินเกอเงยหน้าขึ้นแล้วถาม
“คืนนี้ฉันมีกินเลี้ยงคนหมู่บ้านเดียวกัน โดยเฉลี่ยแล้วในทุก ๆหนึ่งถึงสองเดือนพวกเราจะกินเลี้ยงหนึ่งครั้ง และเมื่อก่อนก็ไม่เคยเรียกคุณเลย ตอนนี้เจอคุณ ก็เลยแจ้งให้คุณทราบ！”
“ใช่แล้ว ชือหานก็ไปด้วยนะ ฮึฮึ พูดถึงชือหานฉันก็นึกขึ้นได้แล้ว ตอนนั้นที่เรียนชั้นมัธยมตอนปลายนั้น เกรดเฉลี่ยของคุณคือที่หนึ่ง ส่วนของเธอที่สอง และความสัมพันธ์ของพวกคุณสองคนดีมาก และคุณก็เคยจีบชือหานด้วยใช่ไหม？”
เฉินหลินจับปากแล้วหัวเราะ
เฉินเกอก็ไม่ได้พูดอะไร
ชือหานมีชื่อว่าหลี่ชือหาน เป็นเพื่อนร่วมชั้นของเฉินเกอ และช่วงที่เรียนชั้นมัธยมตอนปลายนั้นความสัมพันธ์ของพวกเขานั้นดีมากจริง ๆ
เฉินเกอเองก็เคยชอบเขาจริง ๆ แต่ในตอนนั้นเข้าใจสิ่งเหล่านี้สักที่ไหน
ส่วนเรื่องจีบ เฉินเกอยิ่งไม่มีความกล้าหาญ
จำได้ว่าตอนเปิดเรียนปีหนึ่งใหม่ๆ หลี่ชือหานมักจะคุยกับเฉินเกอบ่อย ๆ แต่หลังจากนั้น เฉินเกอเคยริเริ่มไปคุยกับเธอก่อนหลายครั้ง แต่เธอก็ไม่ได้ตอบ เวลาผ่านไปนานก็ห่างเหินกัน
ชั่วพริบตา ก็ผ่านไปสามปีแล้ว！
“เหอะๆ ไปเถอะ เมื่อเดือนที่แล้วแฟนของชือหานเชิญเราไปทานอาหารด้วยกัน ก็พูดถึงคุณเช่นกัน ชือหานยังถามอีกว่าคนที่ชื่อเฉินเกอคนนั้นตอนนี้ทำเกี่ยวกับอะไร？พวกเราทุกคนต่างก็ไม่รู้ และตอนนี้พอดีเลย คุณสามารถไปได้แล้ว คืนนี้คุณว่างหรือเปล่า？”
ในขณะที่เฉินหลินพูดอยู่นั้น ก็ยังมองไปที่เฉินเกอ เพื่อดูท่าทางที่ผิดหวังของเฉินเกอ
แต่ว่าบนใบหน้าของเฉินเกอ มองไม่เห็นความผิดหวังเลยแม้แต่น้อย
“คืนนี้ฉันมีเวลาว่าง！”
“ดีดีดี งั้นก็ไปเถอะ และก็ให้ทุกคนได้เห็นคุณด้วย！”
ในขณะที่พูดอยู่ เฉินหลินก็แอบยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมา แล้วถ่ายรูปของเฉินเกอไปหนึ่งภาพ
จากนั้นก็ส่งไปที่กลุ่มของคนหมู่บ้านเดียวกัน
“พวกคุณทายกันเร็วๆ ไอ่ห่วยคนนี้คือใคร？”
“อือ？ใครเหรอ ทำไมหน้าคุ้นขนาดนี้？เคยเห็น ต้องเคยเห็นแน่นอน！”
“หน้าคุ้นจริง ๆนะ แต่ไอ่นี้มันธรรมดาเกินไป！พวกคุณใครนึกออกไหมว่าเขาชื่ออะไร？”
หลี่ชือหาน：“เขาคือเฉินเกอ？”
“โอเย่！อย่างไรก็ตามยังคงเป็นความสัมพันธ์ของพวกคุณสองคนดีมากในสมัยเรียนมัธยมตอนปลาย คุณสามารถรับรู้ได้ในชั่วพริบตา ว่าเขาก็คือเฉินเกอ！”
เฉินหลินกล่าวอย่างตื่นเต้น
ทำไมถึงตื่นเต้น เพราะเธอรู้สึกว่าเธอกระตุ้นเกี่ยวกับหัวข้อและความคิดเห็นของสาธารณชนนี้ และรู้สึกเติมเต็มมาก
นี่ก็เป็นเหตุผลว่าเพราะอะไรจู่ ๆเฉินหลินก็อยากให้เฉินเกอไปร่วมงานกินเลี้ยงของคนหมู่บ้านเดียวกัน
เพื่อนร่วมชั้นหมู่บ้านเดียวกันที่มาจากเมืองมณฑลไปเรียนที่จินหลิงไม่น้อย ลำพังในชั้นเรียนของตัวเองก็มีสี่ถึงห้าคนแล้ว
พวกเขาอาจจะไม่รู้จักเฉินเกอ แต่ต้องเคยได้ยินชื่อเฉินเกอสองคำนี้แน่นอน
การพาเขาไปที่นั่น จะทำให้เกิดผลงานปาร์ตี้ที่ดีอย่างแน่นอน
เพียงแค่มองไปในกลุ่มที่ขนฟูขณะนี้ก็รู้แล้ว
หลี่ชือหาน：“เราสองคนมีความสัมพันธ์ที่ดีมาเหรอในช่วงเรียนมัธยมตอนปลาย？ทำไมฉันลืมแล้ว？เหอะเหอะ……”
เฉินหลินพิมพ์ตัวหนังสืออย่างรวดเร็ว：“อุ๊ย หลังจากที่หาแฟนหนุ่มที่หล่อเหลาในมหาวิทยาลัยเจียงหนานของคุณ ก็ลืมแฟนเก่าแล้วเหรอ？”
หลี่ชือหาน：“ไปให้พ้น แฟนเก่าอะไร ฉันว่าเอาอย่างนี้เถอะ ให้เขามาด้วย จะได้เจอกันด้วย อย่างไรก็ตามก็ยังเป็นคนหมู่บ้านเดียวกัน！”
“ได้เลย！”
เฉินหลินมองไปที่เฉินเกออีกครั้งแล้วพูดว่า：“เฉินเกอ ทุกคนต่างก็อยากเห็นคุณ โดยเฉพาะชือหาน เธอก็อยากจะเห็นคุณ ในเมื่อคืนนี้คุณว่าง งั้นก็ไปเถอะ อย่างมากสุดเงินที่AA ฉันช่วยคุณเอาก็ได้！”
เฉินเกออยากจะพูดว่าตนเองนั้นไม่อยากไป
บอกตามตรง ว่าโรงเรียนมัธยมต้นและมัธยมปลาย เพื่อนของตนเองนั้นน้อยมาก ๆ
ไปแล้วก็ไม่รู้ว่าจะคุยอะไรกับคนอื่น
แต่ตอนนี้ เฉินหลินพูดอย่างนี้ เฉินเกอก็ไม่สะดวกที่จะปฏิเสธเลย
“งั้นก็ดี คืนนี้ไป！”
เฉินเกอพยักหน้า
หลังจากที่เฉินหลินบอกที่อยู่งานปาร์ตี้ให้เฉินเกอเสร็จแล้ว เธอก็จากไป
“ช่างบังเอิญจริง ๆเลย เฉินหลินไปเป็นคุณครูอยู่ที่โรงเรียนที่เขาสร้างขึ้น！”
เกาหัวสักพัก เฉินเกอพูดขึ้นอย่างช่วยไม่ได้
เขากำลังเตรียมเดินเล่นอีกหน่อย แต่การสนทนาของเฉินหลิน ก็ทำให้เฉินเกอไม่มีอารมณ์แล้ว
ตอนเที่ยงพอดี และก็รู้สึกหิวข้าวแล้ว เฉินเกอจึงเดินออกมา
ในเวลาเดียวกัน หน้าประตูของโรงเรียน มีเด็กสามคนในชุดที่ขาดรุ่งริ่งยืนอยู่ ดูแล้วอายุราวสี่ถึงห้าขวบ มองตรงเข้าไปที่ด้านใน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！