ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 107

บทที่107 งานเลี้ยงคนหมู่บ้านเดียวกัน

เฉินเกอเห็นผู้หญิงคนนี้ก็รู้ขึ้นมาได้ในชั่วพริบตา

เธอไม่ใช่พนักงานคนที่พบเจอในห้องครัวเจียหยวนวันก่อน และถูกเจิ้งยวี่ตำหนิติเตียนคนนั้นเหรอ? ตอนนั้นเฉินเกอมีความประทับใจต่อเธอลึกมาก แต่เห็นเพียงด้านข้างของเธอ และรู้ว่าเธอมีรูปลักษณ์ภายนอกที่สวยงามมาก

และตอนนี้เห็นหน้าตรงแล้ว รู้สึกราวกับว่าเคยรู้จักมาก่อน จากนั้นก็ค่อยๆนึกขึ้นมาได้

“คุณรู้จักฉัน?”

หญิงสาวพูดขึ้นอย่างแผ่วเบา พร้อมกับดึงเด็กน้อยทั้งสามคนไปที่ด้านหลังของเธอ

แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าเธอมีความกลัวเฉินเกอเล็กน้อย และยิ่งไปกว่านั้นคือกลัวว่าเฉินเกอจะเป็นพวกค้ามนุษย์

“แน่นอน ครั้งก่อนที่อยู่ห้องครัวเจียหยวน พวกเราเคยเจอกัน คุณลืมแล้วเหรอ?”

เฉินเกอหัวเราะพร้อมพูด

หญิงสาวครุ่นคิดสักครู่ แล้วก็พูดขึ้นอย่างตื่นเต้น “ที่แท้ก็คุณผู้ชายเอง ขอขอบคุณคุณที่ช่วยฉันคราวก่อน!”

เรื่องราวครั้งนั้น เธอถูกตำหนิติเตียนจนไม่กล้าที่จะเงยหน้าขึ้น

เพียงแต่ว่ารอตอนที่ตนเองนั้นจะออกจากร้านไป แล้วแอบมองไปที่แผ่นหลังของเฉินเกอครั้งหนึ่ง

ตอนนี้ได้ยินเสียงของเฉินเกอ เธอก็รู้ขึ้นมันโดยทันที

ครั้งก่อนเขาได้ช่วยเธอไว้

และที่สำคัญคนคนนี้ มีเงินมาก!

“ไม่เป็นไร แบบนี้คุณก็สามารถวางใจฉันแล้วใช่ไหม เด็กสามคนนี้ คุณดูแลพวกเขาอยู่ตลอดเหรอ?”

เฉินเกอถามอย่างสงสัย

“อืมๆ!”

ซูเฉียงเวยพยักหน้า และพาเด็กทั้งสามคนมาถึงข้างทาง

ระหว่างที่เดินไป ก็เล่าให้เฉินเกอฟังไปด้วย

ที่แท้ เด็กทั้งสามคนนี้ต่างก็เป็นเด็กกำพร้า เป็นเด็กที่ถูกคนค้ามนุษย์ลักพาตัวไป จากนั้นก็แอบหนีออกมา

ต้นกำเนิดที่ไม่รู้จักแบบนี้ สถานที่เลี้ยงเด็กกำพร้าก็ไม่ยอมรับไว้

จากนั้น ก็ค่อยๆเริ่มจรจัดตามถนน

ใช้ชีวิตอย่างขอทาน

ต่อมา ซูเฉียงเวยมาพบเจอพวกเขา ก็รับพวกเขาไว้

และปกติ ตนเองก็เป็นอาจารย์อยู่ที่โรงเรียนอนุบาลแห่งหนึ่ง ใช้เวลาว่าง ไปทำงานพาร์ทไทม์อีกหนึ่งงาน แบบนี้ก็สามารถรับประกันชีวิตขั้นต่ำได้แล้ว

และยังสามารถเก็บเงินค่าเล่าเรียนส่วนหนึ่งได้ ให้เด็กทั้งสามคนได้รับการศึกษา

ค่อยยังชั่วที่ซูเฉียงเวยเธอเป็นคุณครูชั้นอนุบาล มิฉะนั้นเด็กสามคนนี้ ก็ไม่สามารถที่จะรู้เรื่องขนาดนี้

คิดๆแล้วก็สงสารจริงๆ

ดูแล้วนี่คงเป็นพี่น้องสามคน

ในใจของเฉินเกอรู้สึกเจ็บปวด

“แล้วครอบครัวของคุณล่ะ？”

เฉินเกอถามอีกครั้ง

“ฉันเติบโตมาจากสถานีเลี้ยงเด็กกำพร้า ไม่มีครอบครัว！”

ในขณะที่ซูเฉียงเวยพูดอยู่ ก็ลดศีรษะลงและจับไปที่เสื้อผ้าของตัวเอง

เธอมีรูปลักษณ์หน้าตาที่สวยงามมากจริงๆ แต่เพราะความกดดันของเวลาและความยากจน ได้ปกปิดออร่าของเธอไปหมด

แต่ที่สำคัญที่สุดคือ เธออยู่ต่อหน้าของเฉินเกอ ราวกับว่ามีความระมัดระวังอย่างมาก

เฉินเกอรู้ว่า เธอกลัวตนเองจะรังเกียจเธอ

เหอะเหอะ ซูเฉียงเวยก็ไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่า เฉินเกอเองก็เป็นคนหนึ่งที่ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นต่อหน้าคนอื่นล่ะ？

ซูเฉียงเวยอายุไล่เลี่ยกับตนเอง

บอกตามตรง เมื่อก่อนเฉินเกอเคยคิดว่าตนเองนั้นเป็นคนที่ย่ำแย่ที่สุดแล้ว แต่ไม่คาดคิดมาก่อนว่า ไม่รู้ว่าซูเฉียงเวยนั้นย่ำแย่มากว่าตนเองเท่าไหร่

แม้แต่พ่อกับแม่เธอก็ไม่มี ผู้หญิงตัวคนเดียว ยังสามารถมีความกรุณาปรานีได้ถึงขั้นรับเลี้ยงเด็กกำพร้าสามคน

ผู้หญิงแบบนี้ เห็นได้แล้วบนโลกใบนี้!

ลำพังแค่นี้ ในหัวใจของเฉินเกอก็รู้สึกซาบซึ้งและชื่นชมมากแล้ว

“พวกคุณพักอยู่ที่ไหนเหรอ？”

เฉินเกอถามขึ้น

“พวกเราพักอยู่ทางโน้น！”

เด็กน้อยสามคนชี้ไปที่ที่อยู่อาศัยธรรมดาที่ห่างออกไปไม่ไกลจากโรงเรียนแห่งนี้

“สามารถพาฉันไปดูหน่อยได้หรือเปล่า！”

เฉินเหอหัวเราะฮ่าฮ่าและถาม

หลังจากที่ซูเฉียงเวยลังเลไปสักพัก ก็พยักหน้า

ที่พักอาศัยแห่งนี้ เหมือนกับว่าเป็นเมืองที่เก่าแก่มากแบบนั้นเล็กน้อย

หลังกจากที่เข้าไปด้านใน ซูเฉียงเวยเช็ดเก้าอี้ให้เฉินเกอ แล้วให้เฉินเกอนั่งลง

หลังจากนั้นก็ไล่ให้สามพี่น้องไปล้างหน้าอาบน้ำ น้องชายน้องสาวสามคนนี้รู้เรื่องมาก และทุกวันก็จะออกไปเก็บขยะขาย ทำให้ตนเองนั้นมอมแมมไปหมด

“ซูเฉียงเวย ฉันชื่อเฉินเกอ! เรามาเป็นเพื่อนกันเถอะ?”เฉินเกอกล่าว

“เป็นเพื่อนกัน？“ซูเฉียงเวยมีความตกตะลึงเล็กน้อย