ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 108

บทที่108 แผนของเฉินเกอหลังเรียนจบ

“ที่นี่เป็นที่คุณสามารถนั่งได้เหรอ? ที่นี่เก็บไว้ให้แฟนของฉันนั่งต่างหาก โอ๊ยๆๆ คุณว่าเมื่อก่อนคุณเป็นไอ้ห่วยก็พอแล้วนะ ทำไมตอนนี้เรียนมหาวิทยาลัยมาสามปีแล้ว ยังห่วยขนาดนี้ ไปไปไป ไปให้พ้น!”

ผู้หญิงคนนี้ก็เป็นเพื่อนร่วมชั้นสมัยมัธยมตอนปลายเช่นกัน ส่วนชื่ออะไรนั้นเฉินเกอก็จำไม่ได้แล้ว

และตอนนี้ก็ขี้เกียจที่จะไปถือสาอะไรกับเธอ

แบบนี้ ที่มีให้นั่งก็เหลือแต่ที่รับอาหารตรงประตูแล้ว

เฉินเกอเห็นว่าทุกคนเหมือนจะมีความหมายเช่นนี้ จึงนั่งลงอย่างขมขื่น

อันที่จริงข้างๆของหลี่ชือหานก็มีที่ว่างอยู่ที่หนึ่ง แต่ทว่า หลี่ชือหานวางกระเป๋าของตนเองไว้บนนั่นตั้งแต่แรกแล้ว แสดงให้เห็นว่าก็มีคนนั่งแล้วเช่นกัน และก็ไม่มีท่าทีที่จะให้เฉินเกอนั่งเลยด้วยซ้ำ

“ชือหาน พี่หม่าเฟยจะมาตอนไหนเหรอ？”

เฉินหลินมองไปที่เฉินเกอแล้วส่ายหัวและหัวเราะ จากนั้นมองไปที่หลี่ชือหานแล้วถาม

“เขาเหรอ ฮึ ทำอะไรก็ชักช้า พูดอยู่ตลอดว่ากำลังจะถึง อันที่จริงแล้วยังต้องรออีกสักพัก！”

ถึงแม้ว่าหลี่ชือหานจะแสดงความไม่พอใจบนปาก แต่ในใจกลับภูมิใจอย่างมาก

“อุ๊ยอุ๊ยอุ๊ย ดูชือหานพูดสิ พี่หม่าเฟยของเราจบการศึกษาโดยตรงก็เพื่อเป็นผู้อำนวยการฝ่ายขายของร้านหรูในถนนการค้าจินหลิงใช่หรือไม่ ดังนั้นคุณเลยเห็นพี่หม่าเฟยของเราอย่างไม่เป็นที่พอใจ？”

“ก็ว่า พี่หม่าเฟยสมัยก่อนตอนที่ยังอยู่โรงเรียน ชือหานคุณก็อยู่กับคนอื่นอย่างใกล้ชิด และตอนนี้พี่หม่าเฟยกลายเป็นผู้อำนวยการฝ่ายการขายของร้านถนนการค้าจินหลิง คุณก็เลยดูถูกทุกประการ พูดให้ชัดเจน ก็คือให้พวกเราอิจฉาใช่หรือไม่？”

“แต่พูดจริง ๆนะชือหาน คุณสามารถเล่าให้เราฟังหน่อยได้ไหมว่าพี่หม่าเฟยผ่านการสัมภาษณ์อย่างไร？ ให้ตายเถอะ กลายเป็นผู้อำนวยการฝ่ายการขายของร้านถนนการค้าจินหลิง ให้ตำแหน่งข้าราชการสิบตำแหน่งก็ไม่ยอมเปลี่ยน！”

หลี่ชือหานพูดจบ ทุกคนก็คุยกัน

ในคำพูดมีนัยของความอิจฉาอยู่

“ฮึ ฉันก็ไม่รู้ เดี๋ยวรอให้เขามา ให้เขาลองเล่าให้พวกคุณฟังเถอะ！”

หลี่ชือหานหัวเราะพร้อมกล่าว

และในเวลานี้เอง ประตูของห้องโถงถูกเปิดออก

ผู้ชายสองคนได้ผลักประตูเดินเข้ามา

“พี่หม่าเฟย คุณมาแล้วเหรอ！”

ผู้คนมองและยิ้มไปที่ผู้ชายร่างผอมสูงคนหนึ่ง

เขาก็คือหม่าเฟย แฟนหนุ่มคนปัจจุบันของหลี่ชือหาน

ส่วนผู้ชายอีกคน เป็นแฟนหนุ่มของผู้หญิงร่วมห้องสมัยมัธยมตอนปลายคนนั้น และนั่งลงในที่นั่งที่เฉินเกอเกือบจะนั่งลงเมื่อกี้อย่างรู้ตัวเอง

“หม่าเฟย เรากำลังพูดถึงคุณอยู่เลย พูดถึงโจโฉโจโฉก็ถึงพอดี（สำนวนจีน） ใช่แล้ว วันนี้มีเพื่อนใหม่คนหนึ่งมา แนะนำให้คุณรู้จักหน่อย คุณดูเขา เขาคนนี้มีชื่อว่าเฉินเกอ！”

เฉินหลินในตอนนี้ยิ้มแล้วชี้ไปที่เฉินเกอที่กำลังดื่มน้ำชาอยู่

“อุ๊ย？เขานี้เอง เขาก็คือเฉินเกอคนที่ยากจนเหรอ？ยินดีที่ได้รู้จัก！”

หม่าเฟยแสร้งทำเป็นท่าทางที่ตกตะลึงอย่างมาก และเดินเข้ามาราวกับว่าจะจับมือกับเฉินเกอ

เฉินเกอเพียงแค่ขมวดคิ้ว และไม่ลุกขึ้น และไม่สนใจเขา

บอกตามตรง จนถึงตอนนี้ เฉินเกอเพิ่งรู้สึกโกรธอย่างจริง ๆ

ก่อนหน้านี้ตนเองคิดว่าง่าย ก็คือรู้สึกเพียงว่าเป็นเพื่อนร่วมชั้นเก่า และไม่ได้เจอกันหลายปี และตนเองมาที่นี่เพื่อรวมตัวกันดีมากแค่ไหน

แต่หลังจากที่ตนเองมาถึงก็เพิ่งพบว่า

เฉินหลินเชิญตัวเองร่วมงานคนหมู่บ้านเดียวกันอย่างจริงจังสักที่ไหน แต่เพื่อหาตัวเองมาเป็นความสุขให้กับคนกลุ่มนี้ต่างหาก

ไม่มีใครให้ความสนใจกับตัวเองเลย รวมถึงหลี่ชือหาน ก็กลายเป็นคนที่ทำให้เฉินเกอไม่รู้จักเล็กน้อย

โดยทั่วแล้ว ก็คือผิดหวัง

เฉินเกอไม่ได้ให้ความสนใจกับคนที่ชื่อหม่าเฟยคนนี้

เขากลับมองไปที่เฉินเกอแล้วยิ้มและพูดว่า：“ฮึฮึ เพื่อนร่วมชั้นเฉินเกอมีบุคลิกที่เข้มแข็งมาก ต้องขอโทษด้วย เมื่อกี้ฉันก็แค่ล้อเล่นเท่านั้น เคยได้ยินชือหานพูดถึง ว่าเมื่อก่อนเธอกับคุณมีความสัมพันธ์ที่ค่อนข้างดี”

“ฮึ เฉินเกอ เมื่อกี้พี่หม่าเฟยเขาหาคุณเพื่อนจะจับมือกับคุณ คุณดูสิคุณมันคุณธรรมอะไร！รู้จักมารยาทสักนิดหรือไม่？”