ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 151

บทที่151 คุณอาเฉินเกอคุณเป็นคนดี

“พี่ถังหว่าน พี่เป็นผู้จัดการใหญ่ของบริษัทออกแบบเสื้อผ้าแห่งนี้เหรอ?”

เฉินเกออดถามอย่างตกใจไม่ได้ พอมองท่วงท่าของถังหว่าน ก็เป็นระดับผู้หญิงแกร่งแบบนั้น แต่นึกไม่ถึงว่าจะแกร่งขนาดนี้

“ทำไม? ฟังความหมายของนาย ฉันไม่เหมือนเหรอ?”

ถังหว่านขับรถไปด้วย มองเฉินเกอผ่านกระจกมองหลังแล้วหัวเราะ

“อีกอย่างนายไม่ต้องเอาแต่เรียกพี่ถังหว่าน เรียกฉันซะแก่ขนาดนี้ ฉันไม่ใช่แค่แก่กว่านายไม่ถึงสิบปีเองเหรอ นายสามารถเรียกชื่อฉันได้โดยตรง”

ถังหว่านพูดอย่างบ่นๆ อยู่บ้าง

เฉินเกอพยักหน้า “ได้ครับ ต่อไปไม่เรียกคุณว่าพี่แล้วพี่ถังหว่าน!”

“หึๆ”

ถังหว่านถูกเฉินเกอเล่นตลกจนหัวเราะขึ้นมาแล้ว

เดิมทีเฉินเกอยังอยากคุยเรื่องราวเกี่ยวกับครอบครัวของพี่ถังหว่านสักหน่อย เพราะเมื่อสักครู่มีข้อสงสัยอย่างหนึ่ง ชื่อของเหมิงเหมิงคือถังเหมิงเหมิง

ทำให้เฉินเกอคิดว่าถังหว่านคงไม่ใช่ดูแลลูกเองหรอกมั้ง?

แต่นี่เป็นเรื่องส่วนตัวเกินไป เฉินเกอจึงไม่ค่อยกล้าคุยแล้ว

ต่อมาถังหว่านขับรถไปที่ซูเปอร์มาร์เก็ตก่อนจะซื้อวัตถุดิบมากองหนึ่ง จากนั้นถึงมาที่บ้านของเธอ

ตรงกับที่เฉินเกอคาดเดาไว้ ในบ้านของถังหว่านสะอาดเป็นระเบียบ หมุนไปรอบหนึ่งง่ายๆ ก็ไม่เห็นร่องรอยของผู้ชายใดๆ

ทว่ากลับทำให้เฉินเกอรู้สึกสบายใจ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งฝีมือของถังหว่านไม่ใช่ขี้โม้ คล่องแคล่วว่องไว อาหารประณีตงดงามโต๊ะหนึ่งก็ทำเสร็จแล้ว ทำได้น่าทานกว่าวิลล่าสปาเสียอีก

ถ้าใครได้แต่งงานกับถังหว่านเป็นภรรยาแล้ว นั่นเป็นโชคดีที่นานๆ ทีจะได้มาเลยจริงๆ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งถังหว่านเป็นคนคุยเก่งอย่างมาก

ทานอาหารมื้อหนึ่งไปกัน เฉินเกอก็มีความรู้สึกเสียใจที่เจอกับถังหว่านช้าไป ยังเหมือนกับว่าทั้งสองคนเป็นเพื่อนที่รู้จักกันมายาวนานมากๆ

ส่วนถังหว่านก็มองเฉินเกออยู่ล่ะ

ยิ่งถูกบุคลิกเรียบง่ายบนตัวของเฉินเกอดึงดูดไว้หมดแล้ว

ภายใต้ความสนิท ย่อมเปิดใจออกมาคุยกันเก่งเลย

“เฉินเกอ นายคงสงสัยมากสินะ พ่อของเหมิงเหมิงน่ะ?”

ถังหว่านท้าวแก้มอยู่ มองเฉินเกอ

“ก็ไม่ได้สงสัยมากหรอกครับ”

เฉินเกอพูดอย่างอึดอัดอยู่บ้าง

“ยังไม่สงสัย แต่เมื่อกี้ตอนที่ฉันทำกับข้าว นายอยู่ในห้องมองซ้ายมองขวา นั่นมองอะไรอยู่ล่ะ?”

ถังหว่านยิ้มกริ่มจ้องเฉินเกออยู่

ทำให้เฉินเกอลุกลี้ลุกลนในใจพอสมควร

ถังหว่านคนนี้ความจริงช่างไม่ธรรมดาเลย ที่แท้รายละเอียดเมื่อสักครู่ของตนเองยังโดนเธอสังเกตไปแล้ว

โดยเฉพาะอย่างยิ่งพอพูดออกมาก็โดนความคิดในใจของตนเองเต็มๆ

ทำให้เฉินเกอรู้สึกว่าตนเองยามอยู่ต่อหน้าเธอราวกับเด็กประถม

“หึๆ คิดจะมาหลบสายตาของฉัน แต่สำหรับนายไม่มีอะไรน่าปิดบังหรอก พ่อของเหมิงเหมิงจากไปนานแล้ว เป็นพวกเราสองแม่ลูกใช้ชีวิตด้วยกันมาตลอด ปกติฉันอยู่ที่บริษัท เหมิงเหมิงจะอยู่ที่โรงเรียนอนุบาล ถึงช่วงสุดสัปดาห์ ฉันจะให้เหมิงเหมิงตามฉัน ครั้งที่แล้วเป็นเพราะช่วงที่ผ่านมามีการบุกเข้ามาขอทุนของคุณชายDevil ทำให้กิจการขนาดกลางและเล็กของพวกเราในจินหลิงต้องเผชิญหน้ากับตลาดหุ้นล้มละลาย ดังนั้นฉันเลยสับสนในใจมาก”

“พอไม่ได้ระมัดระวัง เลยทำให้เหมิงเหมิงร่วงลงในแม่น้ำไป นายไม่รู้หรอก ตอนนั้นฉันตกใจแทบแย่จริงๆ ฉันคิดมากว่าอยากให้มีผู้ชายสักคนอยู่ข้างกายฉัน ช่วยฉันแบ่งเบาสักหน่อย”

เมื่อสักครู่ถังหว่านดื่มไวน์ไปสองสามแก้ว เวลานี้บนแก้มปรากฏสีแดงระเรื่อขึ้นมา

ดูขึ้นมายิ่งเซ็กซี่น่าดึงดูด

พูดตามตรง คนที่เฉินเกอชอบแต่ไหนแต่ไรเป็นประเภทที่อายุพอๆ กันกับตนเอง อีกอย่างคืออ่อนกว่าตนเอง

ยังไม่เคยคิดจะคบหาดูใจกับสาวม่ายอายุสามสิบเลยจริงๆ

โดยเฉพาะเป็นถังหว่านสาวม่ายที่บุคลิกหน้าตางดงามแบบนี้

ทำให้เฉินเกออดมองหลายรอบไม่ได้ จิตใจฟุ้งซ่าน

แต่พอคิดไปคิดมา คนอื่นเขาแค่หวังดีเลี้ยงข้าวตนเอง เฉินเกอก็เกรงใจที่จะพูดอะไรพวกนี้ อย่างเช่นถังหว่านบอกว่าอยากหาผู้ชายสักคนมาอยู่ข้างกาย คำพูดนี้จะให้เฉินเกอต่ออย่างไร

เขาถามอย่างตรงไปตรงมา “พี่ถังหว่าน เมื่อกี้พี่บอกว่าการเข้ามาบุกขอทุนของจินหลิงคุณชายDevil นี่หมายความว่าอะไร?”

“หึๆ ไม่พูดถึงก็เท่านั้น แต่นายน่าจะเคยได้ยินคุณชายเฉินคุณชายDevilที่หนึ่งของจินหลิงล่ะมั้ง? คือเขาคนนั้นแห่งถนนการค้าจินหลิง”

ทันใดนั้นถังหว่านก็พูดอย่างเดือดดาลอยู่บ้าง

“หา?”