ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 156

บทที่ 156 ถนนทั้งสายถูกปิด

ในตอนนั้นเองก็ได้ยินเสียงดังขึ้น

บอดี้การ์ดหลายคนที่กำลังจะลงมือจึงหยุดมือลง

ส่วนฝูงชนทั้งหลาย ก็ค่อยๆหันกลับไปมองยังที่มาของเสียง

เป็นเฉินเกอ

คนขับคนนี้ ตีให้ตายก็ไม่ยอมบอกว่าตนอยู่ไหน เมื่อมองจากมุมนี้ เขารู้ก็สึกขอบคุณเฉินเกออย่างยิ่ง

ส่วนในตอนนี้ เขาสลบไป ไม่เพียงแต่พลอยลำบากไปถึงครอบครัว ส่วนตัวเองก็ถพลอยถูกตัดแขนขาไปด้วย

ต่อให้เฉินเกอจะไม่ใช่ผู้นี้อีก ก็ถึงเวลาที่จะต้องลุกขึ้นมาแล้ว!

ในตอนนี้ เฉินเกอเดินเข้าไปท่ามกลางฝูงชน

"คนที่นายหาก็คือฉัน จะไปลำบากคนขับรถทำไม?”

เฉินเกอจ้องมองสวี่ต้าหยวนอย่างเย็นชา

“ฮ่าฮ่าฮ่า เจ้าเด็กหน้าเหม็น ในที่สุดก็หาแกพบ ที่แท้ฉันก็เดาไม่ผิดเลยจริงๆ! "

เมื่อ สวี่ต้าหยวนเห็นเฉินเกอเขาก็หัวเราะอย่างโหดเหี้ยมเย็นชา

ก่อนหน้านี้สวี่ต้าหยวนพาคนบุกไปยังชั้นล่างของบ้านถังหว่านและให้คนของเขาจับ ฉินเกอและถังหว่านเอาไว้

จำเป็นต้องให้สองคนนี้ดูดี

แต่ในขณะนั้นเอง รถแท็กซี่คนหนึ่งก็เร่งความเร็วออกไป

มันดึงดูดความสนใจของสวี่ต้าหยวนอยู่บ้าง เขาหันไปมองรถแท็กซี่คันนั้น แต่ สวี่ต้าหยวนไม่ได้คิดมากอะไร

ในใจของเขาแค่คิดว่า ต่อให้ถังหว่านต้องการพาเด็กชายจากไป เธอย่อมต้องขับรถ แต่รถของถังหว่านยังอยู่ที่ชั้นล่าง

ผลสุดท้ายก็คือ เมื่อลูกน้องของเขาวิ่งขึ้นไปกลับวิ่งลงมาอีกครั้งและรายงานว่าไม่มีใครอยู่ในบ้านแล้ว!

สิ่งนี้ทำให้ สวี่ต้าหยวนค่อยมีปฏิกิริยากลับมา

เขารีบร้อนหาเพื่อนร่วมวงการบนถนนเส้นนี้มาลงลงมือ ยังไม่ทันจะถึงห้าหกนาที ถังหว่านผู้นี้ก็พาเด็กวิ่งหนีไปไหนแล้ว?

เมื่อคิดดู!

แย่แล้ว ต้องเป็นแท๊กซี่นั่น!

เมื่อเขาไปตรวจสอบกล้องของร้านค้าแห่งหนึ่ง ก็ได้รับข้อมูลป้ายทะเบียนของรถแท็กซี่มา

จากนั้นก็เป็นแบบนี้ ลูกน้องของเขาเฝ้าดูรถแท็กซี่ และให้คนขับรถนำทางอีกครั้ง

แต่ผลคือคนขับค่อนข้างเพิกเฉย ตั้งแต่ต้นจนจบไม่ยอมร่วมมือใดๆ ทั้งสิ้น

ดังนั้นจึงบังคับให้ต้องมาถึงฉากนี้

แต่ผลก็คือให้ตายก็ไม่ยอมบอกว่าไปที่ใด

นั่นเพราะสิ่งที่คนขับคิดช่างง่ายดายอย่างยิ่ง เรื่องของพวกนาย ฉันไม่เกี่ยวข้อง

อีกทั้งตนเองก็ไม่สามารถทรยศต่อคนอื่นโดยไร้มโนธรรม

อย่างมากลูกพี่สวี่ทุบตีเขาสักครั้งก็จบเรื่อง

เขากัดฟันอดทน ลูกพี่สวี่ก็ย่อมเชื่อ

แต่ผลคือคนขับรถดูหมิ่น สวี่ต้าหยวนเป็นเวลานาน เขาจะไปเชื่อลงได้ที่ไหนกัน

ดังนั้นจึงได้มีฉากตรงหน้านี้

แต่เมื่อเอ่ยถึงตอนนี้ สำหรับลูกพี่สวี่แล้วมันไม่สำคัญอีก เจ้าเด็กชายหน้าเหม็นผู้นี้กระโดดออกมาด้วยตัวเองแล้ว

“พูดมาเด็กน้อย ถังหว่านไปไหน? แน่นอนว่า นายไม่บอกก็ไม่เป็นไร อีกเดี๋ยวนายก็จะเจอดี! "

สวี่ต้าหยวนกล่าวอย่างเย็นชา

"สวี่ต้าหยวนผมรู้จักคุณเบื้องหลังคุณคือตระกูลสวี่ แต่บริษัทการค้าจินหลิง กรุ๊ปคุณก็ควรจะไว้หน้าอยู่บ้างเล็กน้อย? อีกไม่ถึงสิบนาที หลี่เจิ้นกั๋วก็จะมาที่นี่! "

พูดตามตรง ตอนนี้เฉินเกอก็รู้สึกกระอักกระอ่วนเล็กน้อย

ถ้าหากท้ายที่สุดต้องมาถูกสุนัขอย่าง สวี่ต้าหยวนทำร้ายจนตาย นี่ช่างไม่คุ้มค่าเลยจริงๆ!

หากบอกว่าตนเองคือคุณชายเฉิน สวี่ต้าหยวนก็ไม่เชื่อ

จึงได้แค่พูดถึง หลี่เจิ้นกั๋วแทน

อีกทั้งเมื่อได้ยินคำว่าหลี่เจิ้นกั๋ว ทั้งตัวของสวี่ต้าหยวนก็ตะลึงไปด้วยความตกใจ

สวี่ต้าหยวน อยู่ในจินหลิง มีชื่อเสียงเทียบเท่ากับลูกพี่ลูกน้องของเขาสวี่ไห่ชาน

หนึ่งคือนักธุรกิจรายใหญ่ ส่วนลูกพี่ลูกน้องของเขาแค่อาศัยหยาดเหงื่อของคนตระกูลไม่รู้กี่รุ่นต่อรุ่นในจินหลิงมา ดังนั้นจึงเรียกไว้ว่ายากลำบากไม่น้อยที่จะเทียบได้กับหลี่เจิ้นกั๋ว

ตอนนี้บริษัทการค้าจินหลิง กรุ๊ป ยังมีวายร้ายอีกคนก็คือ จ้าวจื่อซิ่ง

ว่ากันว่าในฮ่องกง จ้าวจื่อซิ่งแข็งแกร่งอย่างยิ่ง

ดังนั้น เมื่อสวี่ต้าหยวนที่คอยอยู่ปะปนไปกับลูกพี่ลูกน้องของเขา เมื่อได้ยินชื่อของพี่ใหญ่ หากไม่กลัวจึงจะถือว่าแปลก

“ลูกพี่ อย่าไปฟังเด็กคนนี้ ประธานหลี่จะมาที่แบบนี้ได้ยังไง! "

ชายคนหนึ่งเตือนทันที

“ไร้สาระ ฉันรู้อยู่แล้ว!” สวี่ต้าหยวนด่า "เจ้าเด็กหน้าเหม็น คิดจะใช้ท่านประธานหลี่มาขู่ฉัน กลอุบายแบบนี้ฉันเห็นมาเยอะแล้ว แกตายซะเถอะ! ลงมือ!”

สวี่ต้าหยวนโบกมือของเขา

บอดี้การ์ดกลุ่มหนึ่งพุ่งเข้ามาหาเฉินเกอ

ฉากนี้ สร้างความหวาดกลัวให้กับผู้เห็นเหตุการณ์รอบๆ มากยิ่งขึ้น