ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 158

บทที่ 158 ความสงสัยของหานเฟยเอ๋อ

นั่นเพราะสไตล์การแต่งตัวของหานเฟยเอ๋อในวันนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อน ในอดีตเธอให้ความรู้สึกราวกับเป็นเทพธิดาและมีเสน่ห์ในตัวเธอเอง แต่ตอนนี้ เธอกลายเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น และแต่งตัวให้กลิ่นอายหญิงสาว

บอกตามตรง หานเฟยเอ๋อที่แต่เดิมก็หน้าตางดงามอย่างยิ่งอยู่แล้ว มาตอนนี้กลับยิ่งดูงดงามมากและมีเสน่ห์มากขึ้น

อย่างเช่นเฉินเกอ ตอนนี้ยังต้องตะลึงไป

ในขณะที่หานเฟยเอ๋อ เธอเองก็ไม่ได้คาดหวังว่าอาชีพของเธอจะราบรื่นเช่นนี้

บางครั้งมันเป็นเรื่องของโอกาสจริงๆ

ถ้าไม่ใช่เพราะพี่ผิงผัน เกรงว่าตอนนี้ตนเองคงจะยังเป็นแค่ผู้ประกาศข่าวพาร์ทไทม์เล็กๆ ที่ไม่เป็นไม่รู้จัก

แต่ตอนนี้ เพียงไม่กี่เดือน การเปลี่ยนแปลงนี้ก็เกิดขึ้น

การเป็นที่ยอมรับของคนหลายๆ คน เป็นเรื่องที่มีความสุขอย่างยิ่ง

ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อบุคคลขึ้นไปยังระดับที่สูงขึ้น ลักษณะก็มักจะเปลี่ยนไปเช่นกัน ตอนนี้หานเฟยเอ๋อหยิ่งกว่าเมื่อก่อนมาก

ในอดีตเมื่อเห็นแฟนๆ ของเธอ เธอก็มักจะทักทายยิ้มให้ แต่ตอนนี้เธอไม่สนใจเสียด้วยซ้ำ

ประตูถูกเปิดออกให้นักเรียนเข้าไป

หานเฟยเอ๋อกอดอกและเอ่ย “คนมาหมดแล้วหรือยัง? ถ้ามาครบแล้วหวงเหมาคุณช่วยมอบหมายงานให้ทุกคนหน่อยแล้วกัน วันนี้ต้องช่วยฉันทำความสะอาดสตูดิโอ จะได้ไม่เสียเวลาเปิดกิจการวันพรุ่งนี้ นอกจากนี้คืนนี้ ตี้หวางKTVฉันเป็นคนเลี้ยง อยากกินอะไรดื่มอะไร ทุกคนสั่งได้ตามต้องการ! "

"เย้!”

นักเรียนจำนวนมากโห่ร้องด้วยความตื่นเต้น

แม้ว่าตอนนี้หานเฟยเอ๋อจะดูเย่อหยิ่งโอ้อวด

และคำให้บางคนรู้สึกอิจฉาอยู่บ้าง

อย่างไรก็ตาม คนเย่อหยิ่งได้ก็เพราะมีดีให้เย่อหยิ่ง อย่างเช่นพี่ใหญ่ผิงผัน เพื่อเธอแล้ว ถึงกับซื้อแพลตฟอร์มการถ่ายทอดสดให้เธอ ใครจะมีดวงดีเช่นนี้กันเล่า

ดังนั้นอิจฉาก็แค่อิจฉา แต่ก็ไม่ถึงขั้นเกลียดชัง

บวกกับทุกคนแต่เดิมก็ชอบการสังสรรค์

โดยเฉพาะถนนการค้าจินหลิง

เมื่อได้ยินว่าสามารถกินดื่มได้เต็มที่ที่ตี้หวางKTVทุกคนย่อมตื่นเต้นขึ้น

หวงเหมาถือโอก่าอาศัยบารมีคนอื่นมาอวดเบ่ง เรียกว่ากระดิกหางได้อย่างมีความสุขที่สุด

คนผู้นี้ชำนาญด้านรวยทางลัด ตอนนี้เขาเอาใจเกาะขาหานเฟยเอ๋อ และตำแหน่งของเขาในชั้นเรียนก็คือตำแหน่งผู้นำอันดับสองมาโดยตลอด

ก็ใช่หวงเหมาทำงานให้กับหานเฟยเอ๋อ ราวกับกำลังทำงานให้กับครอบครัวของตนมิปาน

งานได้รับมอบหมาย ถูกทำอย่างเป็นระเบียบ

ส่วนนักเรียน มีบ้างบางคนที่ไม่อยากทำงานให้กับหานเฟยเอ๋อ แต่ว่า ทำแบบนั้นก็ดูออกจะไม่ไว้หน้าหานเฟยเอ๋อเกินไป และมันไม่คุ้มค่าที่จะทำให้หานเฟยเอ๋อขุ่นเคืองด้วยวิธีนี้

ดังนั้นทุกคนจึงให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี

"โอ๊ะ ลืมห้องน้ำไปได้ยังไง ต้องหาคนมาทำความสะอาดห้องน้ำ! "

หลังจากแจกจ่ายหน้าที่ทั้งหมดหวงเหมาก็เกาหัวและขมวดคิ้ว

“หา? พี่หวง พวกเราไม่ไปทำความสะอาดห้องน้ำนะ! ถูพื้นก็ไม่เลว!”

เด็กผู้ชายหลายคนในชั้นเรียนกลัวว่าตัวเองจะโดนเลือก

ในตอนนี้เขารีบส่งบุหรี่ให้หวงเหมา

หวงเหมารับมาอย่างมีความสุข นักเรียนในชั้น เขาไม่ต้องการที่จะทำให้ใครขุ่นเคืองทั้งนั้น ยกเว้นคนหนึ่งที่ไม่สำคัญอะไร

"เฉินเกอ นายแล้วกัน ไม่ต้องทำความสะอาดกระจกแล้ว ห้องน้ำมอบให้นาย นั่นเป็นโลกอันแสนอิสระใบเล็กๆ เชียวนะ ฉันจะตรวจสอบหลังจากทำความสะอาดเสร็จแล้ว ฮ่าฮ่า! "

หวงเหมาชี้ไปที่เฉินเกอที่กำลังถูผ้าเช็ดจาน

"พรูด!” นักเรียนทุกคนหัวเราะ

"ใช่เฉินเกอ การทำความสะอาดของเฉินเกอสะอาดกว่าของพวกเราทั้งหมด สมควรที่เฉินเกอจะทำความสะอาดห้องน้ำจริงๆ! "

"อืมอืม เฉินเกอเป็นคนที่เหมาะสมที่สุด! "

นักเรียนทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกัน

ส่วนเฉินเกอ แต่เดิมเขาก็ไม่ต้องการเช็ดกระจกให้หานเฟยเอ๋อ เธอเปิดธุรกิจ แต่ให้ตนมาทำงานให้ นี่มันเหตุผลอะไรกัน?

แต่เมื่อพวกหยางฮุยไม่ได้พูดอะไร เฉินเกอเองก็ไม่ใช่คนเรื่องมาก

ก็แค่ทำมัน

มาตอนนี้ เห็นได้ชัดว่าหวงเหมาจงใจรังแกตัวเอง

ส่วนนักเรียนคนอื่นๆ เขาไม่ต้องการไปทำให้ขุ่นเคือง แต่กลับไม่กลัวที่จะทำให้เขาขุ่นเคือง นี่หากไม่เรือกว่าดูถูกตนแล้วจะเรียกว่าอะไรได้อีก?

เฉินเกอต้องการปฏิเสธ

"ยังจะนิ่งอยู่อีกทำไม? ให้นายไปทำความสะอาดก็ไปสิ? ไม่อย่างนั้นเย็นนี้ไม่ให้ข้าวนายกินนะ! ฮ่าฮ่าฮ่า!”

ในเวลานี้ นักเรียนหญิงที่ติดตามหานเฟยเอ๋อมา ก็เหน็บแนมเฉินเกอตามหวงเหมาไปด้วย

“ให้ตายเหอะนี่หมายความว่ายังไง คิดจะให้เฉินเกอล้างห้องน้ำให้พวกนาย?”

ในเวลานั้นเอง หลี่ถังรีบทิ้งผ้าเช็ดจานและพูดขึ้น