ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 163

บทที่ 163 อัปยศอดสู

ห้องสมุดเฉินเกออยู่ไม่ได้อีกต่อไป หลังจากที่เขาเช็ดเลือดกำเดาเรียบร้อยแล้ว จึงวิ่งหนีออกมา

ขายขี้หน้าเสียจริง

แต่มันควบคุมไม่ได้จริงๆ ก่อนอื่นเธอสวยมากจริงๆ แถมรูปร่างยังเข้าขั้นดีมากเลยทีเดียว ราวนางฟ้าเทพธิดาที่เหล่าชายน่าสมเพชไม่อาจเอื้อม

อีกทั้งน้ำหอมบนตัวเธอที่แรงเกินไป สิ่งนี้ ส่งผลให้เฉินเกอจามอย่างต่อเนื่อง

เฮ้อ สาวสวยราวนางฟ้าเช่นนี้ ท้ายที่สุดต้องตกเป็นของลูกมหาเศรษฐีเท่านั้นแล่ะ

คนธรรมดา ใครจะรั้งเธออยู่!

เอ๋ เดียวก่อน ตัวเขาเองก็คือลูกมหาเศรษฐีนี่นา ให้ตาย! ทำไมลืมสถานะตนเองอีกแล้วสิท่า!

เฉินเกอหัวเราะพลางส่ายหน้าด้วยความขมขื่น

ไล่มองเข้าไปในหน้าต่างที่ห้องสมุด กลับพบว่า หญิงสาวคนนั้นไม่รู้เมื่อไหร่เธอหันหน้าเพ่งไปที่เขา เธอจับจ้องเฉินเกออยู่ก่อนแล้วด้วยความประหลาดใจ

ทั้งคู่สบประสานสายตาต่อกัน หญิงสาวกลับรีบก้มหน้าลง

เฉินเกอละสายตาออกจากหญิงสาว

คิดสมเพชตัวเองนัก ตนมีซูมู่หานอยู่แล้วแท้ๆ แต่กลับจ้องหญิงสาวอื่นได้อย่างไร

อีกอย่าง หญิงสาวสวยๆเยอะแยะไป จะเจอหนึ่งคนชอบหนึ่งคนได้อย่างไรกัน!

เฉินเกอไม่ได้เจ้าชู้ขนาดนั้นสักหน่อย

เขาควบคุมสติที่เตลิดของตน เฉินเกอไร้กะจิตกะใจในการอ่านหนังสือ

เขายกนาฬิกาขึ้นดู ใกล้ถึงเวลาเที่ยงแล้วเขานัดกับซูเฉียงเวยก่อนหน้านี้แล้ว ว่าจะไปหาเธอที่มหาวิทยาลัยเจียงหนานกินข้าวด้วยกัน

แต่เขายังไม่มีโอกาสได้ไปหาเธอเลย

เฉินเกอจึงกดโทรศัพท์ มาถึงมหาวิทยาลัยเจียงหนานเป็นที่เรียบร้อย

มหาวิทยาลัยเจียงหนานและมหาวิทยาลัยจินหลิงเป็นสถานศึกษาระดับอุดมศึกษา

ถือว่ามีชื่อเสียงมาก

ระยะห่างของทั้งสองที่ไม่มากนัก ราวๆ20นาทีก็ถึงแล้ว

“เฉินเกอ!”

ส่วนซูเฉียงเวยหลังรับสายจากเฉินเกอ เธอมารอที่หน้ามหาวิทยาลัยทันที

หลังพบปะกัน ทั้งสองเพียงแค่ทักทายกันเล็กน้อย

“ไปกันเถอะ ฉันพาเธอไปกินข้าว!”

เฉินเกอหัวเราะเบาๆ

“ไม่ต้องหลอกเฉินเกอ วันนี้ฉันเลี้ยงนายเอง!”

ซูเฉียงเวยเอ่ยด้วยความลึกลับ

“หืม? เพราะอะไร?”

“เพราะวันนี้เป็นวันเกิดของฉัน.....”

ซูเฉียงเวยเอ่ยเสียงแผ่ว : “แต่ก่อนฉันไม่มีเพื่อน ไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน ฉันไม่เคยมีงานวันเกิดเลย และตอนนี้ ฉันมีนายเป็นเพื่อนคนเดียวของฉัน นายช่วยฉันตั้งมากมาย ฉันอยากเลี้ยงข้าวนายสักมื้อ!”

“แต่ว่าเฉินเกอ.....โรงอาหารนายโอเคไหม?”

ยังไงซะเฉินเกอก็เป็นถึงระดับคุณชาย ต่อให้ซูเฉียงเวยรู้ว่าเขาไม่รังเกียจตน แต่ก็ยังเอ่ยถามออกไป

“มิน่าเมื่อคืนเธอถึงโทรถามฉันว่ามีเวลาว่างให้มาหา ที่แท้วันนี้เป็นวันเกิดเธอนี่เอง ทำไมเธอไม่บอกให้เร็วกว่านี้ ฉันไม่ได้เตรียมของขวัญมาเลย!”

เฉินเกอส่ายหน้า

“ฉันไม่ต้องการของขวัญ แค่นั่งรับประทานอาหารด้วยกันก็พอแล้ว!”

ซูเฉียงเวยพูดขนาดนี้แล้ว เฉินเกอจึงปฏิเสธไม่ได้

แต่ว่า ยังไงซะก็เป็นวันเกิดของซูเฉียงเวย จะให้เธอเลี้ยงได้อย่างไร แถมเธอจัดงานวันเกิดกับเพื่อน จะง่ายดายเกินไปได้อย่างไร

เช่นนั้นเฉินเกอจึงหาร้านอาหารตะวันตกที่ใกล้กับมหาวิทยาลัยเจียงหนานที่มีชื่อว่าซูราถี

แต่ก่อนที่อยู่กับไป๋เสี่ยวเฟย ได้ยินเพลย์บอยพวกนี้เอ่ยอยู่บ่อยครั้ง

บรรยากาศไม่เลวเลยทีเดียว

แน่อยู่แล้ว ถึงแม้จะแพงกว่า แต่หากเฉินเกอชอบ ซูเฉียงเวยก็ไม่ขัดข้องใดๆ เธอเดินตามเฉินเกอเข้าไปข้างใน

ภายในกึกก้องไปด้วยดนตรีที่เปิดคลอเบาๆ เวลานี้ ลูกเข้าอัดแน่นในร้าน