ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 164

บทที่ 164 ไลฟ์สดกระทืบคน

“ เฉินเกอ ขอโทษนะ ที่ทำให้นายขายขี้หน้าไปด้วย ฉันไม่น่ามาที่นี่เลย ไม่น่ามาในที่แบบนี้เลย!”

ซูเฉียงเวยยังคงน้ำตาไหลริน

ใช่สิ วันนี้เป็นวันเกิดแท้ๆ แถมยังต่อหน้าเฉินเกอเพื่อนเพียงคนเดียวอีก ถูกคนอื่นหยามขนาดนี้ ซูเฉียงเวยทนไม่ได้อยู่แล้ว

ไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกของซูเฉียงเวยตอนนี้มากไปกว่าเฉินเกออีกแล้ว

เมื่อก่อนตนไม่มีเงิน ถูกเหยียดหยามดูถูกทุกวัน ความรู้สึกตอนนั้นราวเข็มพันเล่มทิ่มแทง

เฉินเกอได้ยินคำเหยียดเมื่อครู่ อันที่จริงเขาอยากโต้กลับ

แต่หากตนโต้กลับในครั้งนี้ ชีวิตในมหาลัยของซูเฉียงเวยกับพวกเขาต่อจากนี้จะเป็นอย่างไร?

ที่สำคัญเฉินเกอไม่รู้สถานะแน่ชัดของพวกเขาเหล่านั้น

กระทั่งเขามั่นใจ พวกเขาก็จากไปเสียแล้ว

เฉินเกอคงไม่สามารถวิ่งไล่เข้าไปตบหน้าเธอหลอกนะ?

“ไม่เป็นไร วันนี้ เดียวมันก็ผ่านไป สิ่งที่เธอต้องทำในตอนนี้ก็คือ การตั้งใจเรียนเก็บเกี่ยวประสบการณ์!”

เฉินเกอเอ่ยปลอบ

เขากำลังไตร่ตรอง สมควรให้ไป๋เสี่ยวเฟยช่วยดูแลดีหรือไม่

ซูเฉียงเวยพยักหน้าหนักแน่น

“เธอรอฉันสักครู่ ฉันจะไปเอาของ เดี๋ยวกลับมาแปปเดียว!”

เฉินเกอเอ่ยพลางยิ้ม

จบคำเขาหมุนตัวออกไปทันที

เขาไปเอาเค้กที่สั่งไว้

เมื่อครู่ในออนไลน์ เฉินเกอหาร้านขนมหวานที่อยู่แถวเจียงหนาน เขาสั่งเค้กเอาไว้ให้ซูเฉียงเวยตั้งนานแล้ว

ขณะที่เฉินเกอเดินออกมานั้น เขาสังเกตเห็นชายหญิงราว20กว่าคน ห้อมล้อมหญิงสาวที่สวมแว่นกันแดดเข้าไปในร้าน

ฝูงชนกลุ่มนี้ แต่งตัวแฟชั่นมากเลยทีเดียว

เฉินเกอไม่ใส่ใจ เมื่อครู่ได้ยินหญิงสาวที่ชื่อหวังหลิงกล่าวว่า วันนี้เป็นวันเกิดของคุณอะไรสักอย่าง คงมาฉลองวันเกิดสิท่า

ช่างเถอะ

เฉินเกอมาถึงร้านขนมหวานที่อยู่ไม่ไกลกับร้านซูราถี

เวลาผ่านไปประมาณ15นาที เขาถึงได้รับเค้กที่สั่งเอาไว้ ขณะที่เขาเตรียมตัวกลับนั้น

ในเวลานี้เอง เฉินเกอเห็นว่าในร้านซูราถี ห้อมล้อมไปด้วยบรรดานักเรียนมากมาย

ที่ทางเข้า บางคนหยิบโทรศัพท์ขึ้นถ่ายวีดีโอ

เหมือนกับว่าเกิดอะไรบางอย่างขึ้น

“ให้ตาย เหมือนว่าผู้หญิงคนนั้นทำคุณเหลียวไม่พอใจ จริงๆเลย จะมีเรื่องกับใครก็ได้ แต่อย่ามีเรื่องกับคุณเหลียว!”

ผู้ชมคนหนึ่งเอ่ยขึ้น

เฉินเกอไม่คิดมากใดๆ แต่เมื่อเบียดผู้คนเข้าไปนั้น เฉินเกอนิ่งงันด้วยความงุนงง!

ขณะนั้นเอง ซูเฉียงเวยถูกหญิงสาวหลายคนรุมล้อมกระชากผมกดลงกับพื้น

หญิงสาวคนหนึ่ง ง้างขาสุนัขทั้งสองข้าง นั่งบนเก้าอี้ราวพี่ใหญ่

ซูเฉียงเวยใบหน้าแดงก่ำ ถูกตบตีอย่างเห็นได้ชัดเจน

“ปล่อยเธอซะ!”

เฉินเกอตะโกนลั่น

พลันวิ่งเข้าไปผลักหญิงสาวที่กดซูเฉียงเวยลงกับพื้น

“เหอะ เป็นพวกแกจริงๆด้วย โลกนี้มันช่างกลมจริงๆเลยนะ ได้มาโดยที่ไม่ต้องเสียแรงเลยสักนิด!”

หญิงสาวคนนั้น ลุกขึ้นยืนพร้อมหัวเราะ

กระทั่งหญิงสาวเอ่ยขึ้น เฉินเกอจึงจำเธอขึ้นมาได้

เรื่องหาหมอเมื่อคืนนี้ เพราะแซงคิว เฉินเกอทะเลาะกับเธออย่างใหญ่หลวง

ผู้หญิงคนนี้ เหมือนว่าจะรู้จักกับพวกสวี่ต้าหยวน

ส่วนสาเหตุที่เมื่อครู่จำไม่ได้นั้น เพราะการแต่งกายของเธอเมื่อคืน กับวันนี้แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

“เธอนี่เอง ทำไมเธอหาเรื่องคนอื่นแบบนี้?”

เฉินเกอเอ่ยถามด้วยความโกรธ