ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 165

บทที่ 165 คุณชายเฉินโกรธจัด

หลินยียีที่กำลังล้มตัวลงนอนสะดุ้งโหยง

เธอคว้าโทรศัพท์ขึ้นพินิจ หลังจากนั้น เธอรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย เธอลุกออกจากเตียง วิ่งไปทางโรงอาหารด้วยชุดนอน

เธอตื่นเต้นเพราะคนที่เธอเฝ้าคิดถึงนั้น มาที่โรงเรียนของตน

สิ่งที่น่าตกใจ ให้ตาย คุณชายเฉินถูกไลฟ์สดกระทืบ

การก่อตั้งชมรมภายในมหาวิทยาลัยนั้นเป็นอิสระ

นี่เป็นชมรมขนาดใหญ่ คุณชายมหาเศรษฐีท่านหนึ่งโทรศัพท์ขอทางมหาลัยโดยเฉพาะ เขาจัดการทุกอย่างเองโดยเฉพาะหลังได้สถานที่

นักเรียนภายในชมรมเยอะพอสมควร ราว300กว่าชีวิต

ขณะนี้ ชายคนหนึ่งยกเท้ามหาประลัยขึ้น

“ดี! สุดยอด!”

ผู้เล่นคนหนึ่งยกเท้าขึ้นประทับอกถีบชายอีกคนจนถอยหลังไปหลายก้าว ทันใดนั้นเสียงร้องเชียร์ดังกึกก้องไปทั่วบริเวณ

“น้ำ!”

คุณชายปริศนาหมุนคอพร้อมขยับเดินออกมา พร้อมชายคนหนึ่งเปิดฝาขวดน้ำยื่นให้กับเขา เพียงดื่มไปไม่กี่อึก เขาโยนขวดน้ำไปอีกทาง

“ว้าว สุดยอดเลยเท่ระเบิด!”

หญิงสาวหลายคนถือโทรศัพท์ไว้ในมือโผเข้าอ้อมกอดเขา พร้อมส่งยิ้มโปรยเสน่ห์

“เท่บ้าอะไร เมื่อกี้พวกเธอจ้องโทรศัพท์ตาเขม็ง คิดว่าฉันไม่เห็นหรือไง ดูอะไรกัน? ฉันต่อยมวยอยู่นี่ไม่สนใจหรือไง?”

คุณชายดังกล่าวเอ่ยขึ้น

“ฮ่าฮ่า ก็ดูเหลียวหงจัดการคนอื่นไง มาดูเร็ว เหลียวหงกำลังสั่งสอนไอ้กระจอกอยู่เลย!”

หญิงสาวยื่นไลฟ์สดส่งให้ชายหนุ่ม

“บ้าเอ้ย เฉิน.....”

คุณชายสั่นเทาไปทั้งตัว พร้อมผลักหญิงสาวออก

“คุณชายไป๋ เป็นอะไร?”

บรรดาสาวสวยไม่พอใจนัก

“เร็วเข้า ไปเรียกคนมา แล้วไปที่ร้านซูราถี!”

คุณชายคนนี้ คือไป๋เสี่ยวเฟยไม่ผิดเพี้ยน

บรรดาลูกน้องเมื่อได้รับคำสั่ง ต่างรวมตัวมุ่งหน้าไปยังซูราถีอย่างเร่งด่วน

รวมทั้งที่เล่นสนุกกับไป๋เสี่ยวเฟยอย่างคุณชายเจ๋อและเป็นเวลาแรกที่ได้รับข่าว ให้กลับไปที่ซูราถี

หวังหลิงได้ตบบ้องหูเฉินเกอไปแล้วสามที

“เหอะ กล้าดียังไงมาหาเรื่องพี่เหลียวหง ฉันจะเอาแกให้ตาย!”

หวังหลิงสะใจอย่างที่สุด ขณะที่ง้างมือเตรียมประทับฝ่ามือรอบที่สี่ พลันได้ยินเสียงตะโกน :

“ว้าว คุณชายไป๋มาแล้ว! แถมพาคนมาเยอะซะด้วย!”

เหล่าบรรดาผู้คนที่แออัดอยู่หน้าประตูต่างหลีกทางทันที

ราว200กว่าคนมุ่งตรงมาทางนี้

“อ้าว! พี่เฟยมาด้วยหรือ ฮ่าฮ่า ให้เกียรติฉันจังเลย รู้ว่าฉันจัดการธุระส่วนตัว มาเชียร์ฉันด้วย!”

เมื่อเห็นไป๋เสี่ยวเฟย เหลียวหงลุกขึ้นทันที

เป็นการแสดงความเคารพ แม้เธอไม่ใช่คนของไป๋เสี่ยวเฟย แต่ว่านะ ยังไงซะไป๋เสี่ยวเฟยมีอำนาจมากโขในเจียงหนาน

ปกติแล้วความสัมพันธ์ทั้งคู่ถือว่าใช้ได้

อีกอย่าง เมื่อไป๋เสี่ยวเฟยฝ่าเข้ามา ขณะที่เหลียวหงคิดจะทักทายนั้น ได้ยินเสี่ยวเฟยตะโกนลั่น

“บ้าเอ้ย จัดการให้ล่วง คนที่ยืนอยู่ทำให้มันล่วงซะ”

คนกลุ่มหนึ่งลงมือทันทีที่ได้ยินคำสั่ง เหล่าคนที่จับกุมเฉินเกอเอาไว้ ถูกกระทืบล้มลงจนดูไม่ได้

กระทั่งโต๊ะเก้าอี้ภายในร้าน ยังพลอยโดนลูกหลงจนไม่เหลือชิ้นดี

ส่วนชายหญิงที่ยืนข้างเหลียวหง ไม่ทันได้มีโอกาสเอ่ยใดๆ พวกเขาถูกกระทืบจนน่วม

เหลียวหงยืนอึ้งด้วยความงุนงง

“ให้ตายสิ ไป๋เสี่ยวเฟยนายบ้าไปแล้วหรือ ฉันคือเหลียวหง นายกระทืบคนของฉันทำไม?”

เหลียวหงถลึงตาโต

“เพี๊ยะ!”

ไป๋เสี่ยวเฟยฟาดเหลียวหงไปเต็มแรง

“นังแพศนา ฉันเล่นงานเธอแล้วยังไง!”

จบคำ ไป๋เสี่ยวเฟยเดินไปหยุดอยู่หน้าเฉินเกอ :

“เฉิน.....คุณเฉิน ท่านไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

ไป๋เสี่ยวเฟยตัวเย็นเฉียบ

เฉินเกอลูบไล้ใบหน้าที่ถูกฟาดไปสามที ไฟโกรธพร้อมปะทุทุกเมื่อ

หากวันนี้ไป๋เสี่ยวเฟยไม่ปรากฏตัว คนพวกนี้จะทรมานตนอย่างไร!

ยังดีที่มาทันท่วงที

“คุณเฉินเกอ นังผู้หญิงคนนี้ตบคุณ จะจัดการอย่างไร?”

ทางด้านโจวเจ๋อเขาจับหวังหลิงที่ตระหนกตกใจมาตรงหน้าเฉินเกอ

ที่ตกใจช็อคจนตัวแข็ง