ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 17

บทที่ 17 เพื่อนเก่ากลับมาจากต่างประเทศ

เฉินเกอมีความรู้สึกที่ไม่อาจอธิบายได้ต่อจ้าวยีฟาน

แม้ว่าเธอจะเป็นคนสวยมากและอารมณ์ดี

แต่เธอเป็นคนประเภทดูถูกคนจนชอบคนรวยไปหน่อยจึงทำให้เฉินเกอรู้สึกอึดอัด

ไม่รู้ว่าเสี่ยวหนานกำลังคิดอะไรอยู่ถึงอยากให้ทั้งสองสนิทสนมกัน

ดังนั้นเฉินเกอจึงไม่อยากไปเพื่อหลีกเลี่ยงสถานการณ์ที่น่าอึดอัดแบบนั้น

แต่ก็ไม่สามารถหยุดการคะยั้นคะยอของหยางฮุยได้

เพราะไม่อยากขัดความสุขของเพื่อนจึงตอบตกลงไป

สถานที่นัดหมายคือร้านอาหารตะวันตกที่มีชื่อว่าซิงหุย

แน่นอนว่าหยางฮุยไม่สามารถไปโรงแรมห้าดาวใดๆเหมือนอย่างทายาทเศรษฐีอย่างสวี่ตงและลู่หยาง

การออกไปทานอาหารคราวนี้ คนที่มาก็มีจ้าวยีฟาน สวีเสียและสาวๆที่หอพักรวมเป็นหกคน

ทั้งหกคนในหอพักของเฉินเกอและหม่าเสี่ยวหนาน

เฉินเกอไม่ได้ออกไปพร้อมกันกับหยางฮุยและคนอื่นๆเพราะเขากลับไปที่หอพัก

“ความจริงแล้วฉันเห็นว่าหอพักของเสี่ยวหนานและหยางฮุยมีหกคน พวกเราสิบสองคนออกมาเที่ยวพร้อมกันเป็นกลุ่มก็ดีแล้ว!”

จ้าวยีฟานนั่งลงบนที่นั่งและนั่งห้อยขากำลังดื่มน้ำผลไม้

ความหมายในคำพูดนั้นชัดเจนในตัวเอง

เธอค่อนข้างประทับใจในตัวหยางฮุย เพราะหยางฮุยดูเป็นคนสุขุมอย่างมาก

เพียงแต่พ่อแม่ของหยางฮุยเป็นเพียงครูโรงเรียนมัธยมธรรมดาๆ จึงยังไม่ผ่านเกณฑ์มาตรฐานภายในใจของจ้าวยีฟาน

“อืมๆ แต่อย่าให้เฉินเกอคนนั้นมาล่ะ! พอเห็นเขาแล้ว ฉันก็นึกถึงเรื่องพวกนั้นที่เขาทำ! ตลกชะมัด!”

สวีเสียยังกล่าวติดตลก

“เอาล่ะๆ ยีฟาน สวีเสีย พวกเธอก็อย่าไปเกลียดเฉินเกอแบบนั้นเลย ที่จริงเขาเป็นคนดี พวกเธอลองคบไปนานๆก็จะรู้!”

หม่าเสี่ยวหนานพูดยิ้มๆ

“ใช่แล้ว พี่เฉินเป็นคนดี...”

หยางฮุยและคนอื่นๆพูดเสริมทัพ

“หึหึ คนดี? ถ้าดีจริงคงไม่ปล่อยให้พวกเราสิบสองคนนั่งรอเขาอยู่คนเดียวหรอก สวีเสียเธอว่าไง?”

จ้าวยีฟานส่งเสียง ฮึ

“อ๊ะ! เฉินเกอมาแล้ว!”

ในขณะนี้หม่าเสี่ยวหนานก็ลุกขึ้นโบกมือให้เฉินเกอที่อยู่หน้าประตูเพื่อเรียกเฉินเกอเข้ามา

“โทษที ฉันกลับไปคุยโทรศัพท์ที่หอ พอดีมีเรื่องที่ต้องจัดการนิดหน่อยก็เลยมาสาย!”

เฉินเกอยิ้ม

หม่าเสี่ยวหนานและจ้าวยีฟานนั่งอยู่ตรงข้ามกัน

ในขณะเดียวกันดวงตาที่สวยงามของเธอก็สังเกตโดยรอบและลุกขึ้นลากเฉินเกอมานั่งตรงที่นั่ง “เฉินเกอ นายมานั่งตรงนี้สิ!"

เฉินเกอไม่เข้าใจการกระทำของหม่าเสี่ยวหนาน

แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากและนั่งลง

“หลินเจียว เรามาสลับที่กันเถอะ!”

ไม่คิดว่าพอเฉินเกอนั่งลง จ้าวยีฟานที่มีใบหน้าเย็นชาก็พูดกับเพื่อนสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ

“พี่ยีฟาน ฉันไม่อยากสลับที่นั่ง ฉันไม่อยากนั่งกับคนจนคนนี้! ไม่รู้ว่าเขาจะคิดว่าเขาเป็นแฟนฉันหรือเปล่า!”

“อะไรนะ? เธอไม่พอใจหรือที่ได้เฉินเกอเป็นแฟน เธอดูสิ เฉินเกอซื้อได้แม้กระทั่งกระเป๋าใบละสามแสนกว่า! คิกคิก”

“จริงด้วยหลินเจียว ถ้าเธอได้ผู้ชายแบบเฉินเกอก็ดีไปเลย ฮ่าฮ่าฮ่า!”

หลินเจียวแต่งตัวสวยและรู้จักการเเต่งหน้า

ทั้งเนื้อทั้งตัวมีแต่แบรนด์เนม

และแน่นอนว่าเธอดูถูกเฉินเกออย่างมาก

เมื่อได้ยินเพื่อนร่วมหอพูดติดตลก เธอก็หมดคำพูด “อัยหยา ในเมื่อพวกเธอเห็นเฉินเกอดีเสียขนาดนั้นก็เอาเขาไปเป็นแฟนเลยสิ!”

“อ๊ะ! ยอมแล้วๆ!

เมื่อได้ยินแบบนั้น สาวๆจึงไม่มีใครกล้าล้อเล่น

เห็นได้ชัดว่าพวกเธออ่อนไหวต่อคำพูดที่ว่าได้เฉินเกอเป็นแฟน ก็เหมือนกับว่าหากเฉินเกอได้เป็นแฟนใคร คนคนนั้นก็จะโดนเยาะเย้ย

เมื่อหยางฮุย หลี่ปินและพวกเขาที่นั่งอีกฝั่งได้ยินคำพูดแบบนี้ ความจริงก็รู้สึกโมโหเล็กน้อย

แต่ก็ต้องทนเอาไว้

เฉินเกอถูกจ้าวยีฟานปฏิเสธที่จะนั่งกับเขาไปตรงๆ แม้ว่าจะไม่สมเหตุสมผลแต่ก็เป็นไปตามคาด

“เสี่ยวหนาน ฉันนั่งตรงนั้นก็ได้! เธอรีบนั่งเร็ว!”

เฉินเกออดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างหดหู่ ในสายตาของผู้หญิงหลายคน เขาดูเหมือนเทพแห่งโรคระบาดอะไรอย่างนั้น

ทายาทเศรษฐีคนอื่นๆมีเงิน 30,000 ถึง 50,000 อยู่ในมือก็สามารถปั้นหน้าต่อหน้าผู้หญิงสวยๆและได้รับความโปรดปรานจากผู้หญิงเหล่านั้น

ในมือเฉินเกอไม่รู้ว่ามีรายการทรัพย์สินจำนวนเท่าใด

แต่ทำไมถึงไม่ได้รับความโปรดปรานจากผู้หญิงสวยๆพวกนั้นล่ะ?

เฉินเกอก็เคยคิดจะใช้เงินโอ้อวด แต่เขาไม่ทำ!

ฮึ!

ในขณะที่พูดเฉินเกอก็ลุกขึ้นเดินไปอีกฝั่ง