ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 18

บทที่ 18 ไปวิลล่าเวินฉวนอีกครั้ง

“ยีฟาน เมื่อกี้ฉันเห็นเธออารมณ์ไม่ค่อยดี เป็นอะไรหรือเปล่า?”

จวงเฉียงเดินลงมาข้างล่างพร้อมกับเอามือล้วงกระเป๋า

เมื่อเห็นจ้าวยีฟานซึ่งตอนนี้สวยกว่าสองปีที่แล้ว หัวใจของจวงเฉียงก็เต้นโครมๆ

“ไม่มีอะไรก็แค่มีคนบางคนที่ทำตัวน่ารังเกียจ!”

จ้าวยีฟานจ้องไปที่เฉินเกอและพูดด้วยความเย็นชา

“ชอบพูดว่าคนอื่นแล้วไม่มองตัวเองซะบ้างว่าเป็นยังไง!”

หลินเจียวและคนอื่นๆก็พูดอย่างเกลียดชัง

โดยพุ่งเป้าไปที่เฉินเกอ

จวงเฉียงก็มองไปทางเฉินเกอ

เขาที่เพิ่งเข้ามาเมื่อกี้ก็เห็นว่าจ้าวยีฟานดูมีอะไรบางอย่างกับเฉินเกอ

ตอนนี้ดูเหมือนว่าจ้าวยีฟานจะไม่พอใจเฉินเกอ

เป็นไปได้ไหมว่าเด็กคนนี้จะมีความสัมพันธ์ที่คลุมเครือกับจ้าวยีฟาน?

ฮ่าฮ่า จะเป็นไปได้อย่างไร?

จวงเฉียงมองดูสภาพการแต่งตัวของเฉินเกอก็รู้แล้ว ทั้งเนื้อทั้งตัวคงไม่เกินร้อยห้าสิบหยวน ยีฟานจะมีความสัมพันธ์กับคนแบบนี้ได้อย่างไร!

"ถ้ามีเรื่องเข้าใจผิดก็พูดออกมาตรงๆ! พวกเธอเป็นเพื่อนกันก็ควรจะเข้าใจกัน!"

จวงเฉียงยิ้มสบายใจ แต่สายตากลับมองไปที่เฉินเกอ

“เพื่อน ฉันชื่อจวงเฉียง เป็นเพื่อนสมัยเด็กของยีฟาน สวัสดี!”

พอพูดจบจวงเฉียงก็เตรียมหันไปจับมือกับเฉินเกอ และนาฬิกาโรเล็กซ์สีทองก็เผยโฉมออกมา

นาฬิกาทองคำชนิดนี้มีความพิเศษตั้งแต่แรกเห็นและมีราคามากกว่าหนึ่งแสนหยวนเป็นอย่างต่ำ

ในขณะนั้นก็ทำให้ผู้หญิงทุกคนมองไปตามๆกัน

เฉินเกอเห็นว่าจวงเฉียงคนนี้ มองอย่างไรก็ไม่รู้สึกถึงความเป็นมิตร

พอเตรียมจะจับมือกับเขา

ก็ได้ยินเสียงจวงเฉียงพูดด้วยความประหลาดใจ

“ว้าว! เพื่อน...เสื้อผ้าของนายเป็นแบรนด์อะไร? ฉันเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ ทำไมถึงไม่เคยเห็นมาก่อน?”

จวงเฉียงมองไปที่เสื้อของเฉินเกอและทำหน้าตาตกตะลึง

มีรอยยิ้มขี้เล่นตรงมุมปาก

จ้าวยีฟานอยู่ที่นี่และเขาก็สังเกตเห็นว่าจ้าวยีฟานมีความสัมพันธ์ที่ไม่ดีกับเด็กคนนี้

ไม่สู้ให้เขาขี่ไปตามแม่น้ำและเอาชนะเด็กคนนี้สักสองสามคำ

“ฮ่าฮ่า ก็แบรนด์ทั่วไปน่ะ!”

เฉินเกอมองเห็นถึงความไม่เป็นมิตร

แต่เฉินเกอก็ไม่ได้วางแผนจะเอาคืนคนคนนี้

บอกตามตรงว่าเฉินเกอจะใช้บัตรช้อปปิ้งของพี่สาวไปซื้อเสื้อผ้าก็ยังได้ แต่ต้องรูดขั้นต่ำเป็นเงินสามแสนหยวน เฉินเกอจึงรู้สึกว่ามันฟุ่มเฟือยเกินไป

“โอ้ แบรนด์ทั่วไป? ใช่สิหลี่ห้าว นายเคยเห็นเสื้อผ้าแบรนด์นี้ไหม? พวกนายอยู่ในประเทศตลอดนี่!”

จวงเฉียงหันไปถามเพื่อนมัธยมคนนั้น

คนที่ชื่อหลี่ห้าวมีผมสีเหลือง ผิวของเขาขาวมาก

หลังจากที่เขามาถึง สายตาของเขาก็จับจ้องไปที่กลุ่มสาวสวยอย่าง จ้าวยีฟาน，สวีเสีย，และหลินเจียว

เมื่อได้ยินที่จวงเฉียงพูด หลี่ห้าวก็รู้ว่าจวงเฉียงมีความหมายอยากเอาชนะ

หลี่ห้าวยิ้มและส่ายหัว “ไม่เคยได้ยินจริงๆ ให้ฉันหาในอินเทอร์เน็ตดีไหม?”

ทั้งสองพูดรับส่งกัน และมีสีหน้าจริงจังราวกับหาความรู้

ในความเป็นจริงก็เพื่อล้อเลียนเฉินเกอ

แต่เฉินเกอไม่ได้ดูลำบากใจในเรื่องนี้

จ้าวยีฟานและผู้หญิงคนอื่นๆมองเฉินเกออย่างได้ใจ

“ฮึ! ใครให้นายทำตัวอวดดี ตอนนี้โดนคนอื่นดูถูกแล้วเป็นไง ไอ้กระจอก!”

หลินเจียวหัวเราะเสียงต่ำ

“ไปร่ำเรียนถึงต่างประเทศ ฆ่าคนโดยเลือดไม่หก มีความสามารถทำร้ายคนอื่นทางอ้อม ช่างเก่งกาจจริงๆ!”

จ้าวยีฟานแอบพูดอยู่ในใจ

เห็นได้ชัดว่าจวงเฉียงพุ่งเป้าไปที่เฉินเกอโดยตรงเพื่อระบายความโกรธให้เธอ และเขาก็ไม่เหมือนพวกสวี่ตงพวกนั้น

แต่จะใช้วิธีที่ทำให้คนรู้สึกขมขื่นจนไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้

สิ่งนี้ทำให้จ้าวยีฟานรู้สึกชอบใจกับสติปัญญาของจวงเฉียงอย่างมาก รวมไปถึงสิ่งที่เขาทำเพื่อเธอ

“จวงเฉียง ฉันจะแนะนำเพื่อนๆของฉันให้นายรู้จัก!”

หลังจากเหลือบมองเฉินเกอ จ้าวยีฟานก็แนะนำคนที่นั่งอยู่ให้จวงเฉียงได้รู้จัก

และจวงเฉียงยังแนะนำหลี่ห้าวเพื่อนร่วมชั้นสมัยมัธยมที่ลงมาพร้อมกับเขา บ้านของหลี่ห้าวทำเกี่ยวกับหน่วยงานฝึกอบรม และถือว่าเป็นบริษัทฝึกอบรมชั้นนำของจินหลิงที่แข็งแกร่งอีกด้วย

หลายคนนั่งลงทีละคน

แน่นอนว่าจวงเฉียงนั่งอยู่ตรงข้ามจ้าวยีฟาน

สำหรับหลี่ห้าวดูเหมือนว่าเขาจะสนใจสวีเสียและหลินเจียวเอามาก

คอยจับตาดูพวกเขาสองคน และตอนสนทนากัน จวงเฉียงแสดงให้เห็นความเหนือกว่าของตัวเองโดยไม่มีใครสามารถเทียบชั้นได้

เดิมทีหัวข้อหลักในวันนี้คือหยางฮุยและสวีเสีย

แต่ผลลัพธ์ที่ไม่คาดคิดคือเรื่องวัยเด็กของจ้าวยีฟาน กลับกลายเป็นประเด็นที่แทรกเข้ามา

มันทำให้หยางฮุยไม่พอใจเล็กน้อย

เฉินเกอมองเห็นทุกอย่างได้โดยธรรมชาติ