ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 19

บทที่ 19 มารับคุณชายเฉิน

หยางฮุยรู้ดีว่าเฉินเกอเป็นคนซื่อสัตย์มาก

เขาจะมีนิสัยฟุ่มเฟือยได้อย่างไร

หลังจากรอให้คนออกไป แล้วโทรศัพท์โกหกพวกเพื่อนๆที่หอพักผู้แสนดี

ทุกคนไม่เข้าใจว่าเมื่อวานเกิดอะไรขึ้น?

หรือว่าพี่เฉินจะสามารถทำให้ทุกคนไปที่วิลล่าเวินฉวนได้?

จะเป็นไปได้อย่างไร!

หลังจากได้ยินข้อสงสัยของหยางฮุย เฉินเกอก็ได้แต่ยิ้ม

ความหมายก็คือ เดี๋ยวพวกนายก็รู้เอง!

“คุณลูกค้าคะ ขอรบกวนสักครู่ ไม่ทราบว่าคุณลูกค้าจะยังรับอาหารที่สั่งไปไหมคะ หรือว่า..?”

ในขณะนี้พนักงานสาวสวยของร้านคนหนึ่งเดินเข้ามาหาและถามพวกเขาอย่างสุภาพ

แม้ว่าจะสุภาพ แต่เธอก็ไม่สามารถซ่อนความรู้สึกดูถูกเล็กๆน้อยๆไว้ในใจได้

เธอรู้ดีว่าวันนี้ใครเป็นคนเลี้ยง

แต่ด้วยเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ เธอเห็นว่ามีทายาทเศรษฐีสองคนได้แย่งกลุ่มหญิงสาวพวกนั้นไปแล้ว

ในเวลาเดียวกันคนอื่นๆที่กำลังรับประทานอาหารในล็อบบี้มองไปที่พวกเฉินเกอและหยางฮุยด้วยรอยยิ้มมีความหมาย

นี่มันน่าอายพอๆกับการถูกแย่งแฟนในที่สาธารณะ

ดังนั้นพนักงานสาวสวยจึงเดินเข้ามาสอบถามพวกเขาว่ายังรับอาหารอยู่ไหม ถ้าไม่รับก็จะได้รีบไปจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์

“ไม่ต้องแล้ว แค่แพ็คอาหารให้เราและเดี๋ยวพวกเราจะไปกินที่วิลล่าเวินฉวน!”

ทำไมเฉินเกอจะดูไม่ออกว่าพวกเธอกำลังมองพวกเขาด้วยสายตาดูแคลน

เมื่อเห็นหยางฮุยเป็นเสียแบบนี้ ใครจะมีกระจิตกระใจกินลง

ทว่าอาหารที่ทำมาใหม่ๆยังคงทิ้งไว้อยู่เต็มโต๊ะ มันก็น่าเสียดายจริงๆ

และพนักงานสาวรวมไปถึงคนที่นั่งอยู่ใกล้ๆก็แทบจะหัวเราะเมื่อได้ยินเฉินเกอพูดประโยคแบบนั้นออกมาเมื่อกี้

“ไอ้หมอนี่คงไม่ใช่คนโง่ใช่ไหม?”

“คิดว่าตัวเองเป็นใคร? กินอาหารมื้อเดียวก็จะห่อกลับ ทั้งยังคิดจะเอาไปกินที่วิลล่าเวินฉวนอีกหรือ?”

“ไม่รู้หรือไงว่าที่วิลล่าเวินฉวนมีอาหาร และต้องจองโต๊ะกันทั้งนั้น? ฮ่าฮ่า..”

“คิดว่ากลุ่มสาวๆเมื่อกี้ที่พวกเขาเลี้ยงข้าวโดนคนอื่นฉกไปแล้วล่ะสิ ก็เลยอยู่ที่นี่ไม่มีตัวตน นักศึกษาสมัยนี้เพื่อที่จะได้หน้า ก็ไม่สนแม้กระทั่งความน่าอับอาย รู้จักแต่โอ้อวด!”

ผู้คนที่อยู่รอบๆเริ่มซุบซิบนินทา

หยางฮุยและเพื่อนๆอดไม่ได้ที่จะเกาหัวของเขา เขาก้มหน้าไม่กล้าพูด

พนักงานสาวกลอกตามองเฉินเกอ “อย่างนี้...คุณลูกค้าท่านไหนจะเป็นคนชำระค่าอาหารคะ?”

“ฉันเองๆ!”

หยางฮุยรีบพูด

อย่าดูถูกโต๊ะนี้เพราะมีราคามากกว่า 800 หยวน

เป็นค่าครองชีพของหยางฮุยกว่าครึ่งเดือน

เฉินเกอหยิบถุงพลาสติกสองสามถุงและบรรจุอาหารที่นั่น

สำหรับการเยาะเย้ยของผู้อื่น เขากลายเป็นคนหูหนวก!

“ฮูฮูฮู...”

ในขณะนี้มีเสียงรถหรูสามคันผ่านหน้าประตู

และหยุดอยู่ตรงหน้าร้าน

“ว้าว! รถสามคันนี้คือโรลส์-รอยซ์ แฟนทอมนี่นา!”

“ให้ตายเถอะ ใครกัน สุดยอดจริงๆเลย! คันหนึ่งตั้งหลายสิบล้าน”

"มันไม่ใช่แค่รถที่เจ๋ง แต่ดูป้ายทะเบียนสิ!"

“รถทั้งสามคันนี้มีป้ายทะเบียนเป็นหมายเลขประจำเครื่องห้าหลักติดต่อกันสามตัวเลข 689”

แค่ตัวเลขเพียงอย่างเดียวก็มีค่าถึงหนึ่งหรือสองล้าน!

ในขณะนี้คนที่กำลังรับประทานอาหารอยู่ในล็อบบี้ทั้งหมดก็มองออกไป

แม้แต่พนักงานเสิร์ฟยังตกใจ

หากเจ้าของรถมาทานอาหารที่ร้าน แล้วเธอรีบออกไปต้อนรับข้างหน้าจะได้รับความเอ็นดูหรือไม่?

เธอรีบจัดแจงเสื้อผ้าตัวเอง จากนั้นก็สาวเท้าไปที่หน้าประตู

เพื่อดูว่าจะมาทานอาหารที่ร้านหรือไม่

มีคนสามคนลงจากรถแยกกัน

ทั้งสามคนนี้แต่งกายด้วยชุดสูทสีดำเป็นทางการ สวมแว่นกันแดดและชุดหูฟังสีดำ

ดูเหมือนบอดี้การ์ดที่คอยคุ้มกันคนใหญ่คนโตในทีวี

ออร่าแข็งแกร่งและเคร่งขรึม

“คุณผู้ชายทั้งสามท่าน รบกวนขอถามหน่อยค่ะว่า...”

พนักงานสาวสวยรีบไปต้อนรับ

แต่ไม่ว่ายังไงพวกเขาทั้งสามก็ไม่แม้แต่จะชายตามอง และเดินตรงไปตรงหน้าเฉินเกอที่กำลังเก็บของ

“คุณชายเฉิน！！！”