ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 20

บทที่ 20 อย่างต่ำมื้อละสามแสนหยวน

“ให้ตายเถอะ หรือจะแอบปีนเข้ามาจากที่อื่น?”

เป็นคำพูดของหลี่ห้าวเพื่อนของจวงเฉียง

ในขณะนั้นเขาใช้แววตาดูถูกมองไปทางพวกเฉินเกอ

ความจริงประโยคนี้เป็นประโยคที่จ้าวยีฟานและสาวๆคนอื่นกำลังคิดอยู่ในใจพอดี

พวกเธอคิดดูสิ

วิลล่าเวินฉวนเป็นสถานที่แบบไหน คิดเอาเองว่าอยากจะเข้าก็เข้ามาได้งั้นหรือ?

แม้ว่าจะมีจวงเฉียงอยู่ที่นี่ แต่เมื่อกี้นี้เขาโทรศัพท์ติดต่อพ่ออยู่ข้างนอกหลายครั้งกว่าจะใช้เส้นสายให้รปภ.ปล่อยเข้ามาได้

หากไม่ใช่ในกรณีนี้ก็คงได้เดินแค่บริเวณรอบนอกเท่านั้น

“น่าโมโห ถ้าแอบปีนเข้ามาจริงๆก็น่าขายหน้าชะมัดเลย!”

“ทำอะไรน่าอับอาย ถ้ารปภ.มาเจอเข้า ถ้ารู้ว่าพวกเขารู้จักพวกเราล่ะก็ อย่างงั้นเราจะโดนไล่ออกไปไหม?”

กลุ่มผู้หญิงมองมาที่เฉินเกอด้วยสายตาดูถูกดูแคลน ในขณะที่พึมพำอย่างเป็นกังวล

“หยางฮุย พวกนายเข้ามาได้อย่างไร?”

สวีเสียไม่ได้พูด

เธอเดินตรงเข้าไปถามหยางฮุยเบาๆ

ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวลแทนหยางฮุย

“พวกเราก็เข้ามาทางประตูไง!” เฉินเกอบอกไปตรงๆ

และหยางฮุยก็พยักหน้าให้กับสวีเสีย

“หึหึ ทางประตู? รปภ.ตาบอดหรือไงถึงให้พวกนายเข้ามาได้?”

หลินเจียวเชิดหน้าพุ่งเข้าไปพูดกับเฉินเกอ

เธอเริ่มโมโห ถ้าวันนี้เธอโดนไล่ออกไปเพราะเฉินเกอคนนี้จริงๆ เธอจะตบเฉินเกอให้คว่ำอย่างแน่นอน!

น่าโมโห!

จ้าวยีฟานก็รู้ผลของการแอบเข้ามา

เธอเดินมาตรงหน้าเฉินเกอด้วยใบหน้าเคร่งขรึม “เฉินเกอ ฉันหวังว่านายจะพูดความจริง ถ้าพวกนายแอบเข้ามาล่ะก็ ตอนนี้ก็สารภาพต่อหน้าจวงเฉียงซะดีดี จวงเฉียงอาจจะช่วยพวกนายหาทางออกได้!”

“ใช่เเล้ว แบบนี้จะได้ไม่ทำให้ทุกคนขายหน้า!”

จวงเฉียงพูดเสริมไปอีกประโยค

พลางพูดในใจ “ยีฟานเพื่อนของเธอพวกนี้จะประหลาดไปถึงไหน?”

“เอ่อ...”

เฉินเกอได้ฟังพวกเขาพูดคนละประโยคสองประโยคอย่างไม่รู้จบ

ในใจรู้สึกจนปัญญา

ก็เขาเพิ่งบอกไปหยกๆว่าเข้ามาจากทางประตู ยังจะให้เขาพูดความจริงอะไรอีก

หรือจะให้บอกว่าปีนเข้ามาทางประตูหมาถึงจะพอใจ?

“ที่ฉันพูดไปคือเรื่องจริง ถ้าพวกเธอเต็มใจ พวกเราไปเที่ยวด้านในและกินข้าวกันสักหน่อยเถอะ แล้วค่อยไปแช่น้ำพุร้อน!”

เฉินเกอพูดประโยคนี้และมองไปที่หม่าเสี่ยวหนาน

จริงๆแล้วหม่าเสี่ยวหนานก็รู้สึกกังวลเกี่ยวกับเฉินเกอเล็กน้อย

กลัวว่าเฉินเกอจะเจอปัญหา

แต่หลังจากได้ยินคำพูดเจตนาดี ทุกคนมองไปที่ดวงตางี่เง่าของเฉินเกอ

“อะไรนะ? นายคิดจะเข้าไปข้างในอีกหรือ? ทำไมไม่ส่องกระจกดูตัวเองซะบ้าง หน้านายดูเป็นคนดีมากหรือ? ไม่เห็นกลุ่มบอดี้การ์ดข้างในหรือไง?”

หลินเจียวพูดด้วยความโมโห

“ใช่ แม้แต่คุณชายจวงก็ยังพาคนเข้าไปเยอะๆไม่ได้ แล้วนายเป็นใคร?”

สาวๆเริ่มคุยกัน

“หึหึ พวกเราสิบสี่คน ไม่ต้องพูดถึงเรื่องกินหรอก แค่แช่น้ำพุร้อนอย่างน้อยๆคงไม่ต่ำกว่า 150,000 หยวน กินอาหารไปอีกก็คงเป็นเงินสองถึงสามแสนหยวนแล้ว! ถ้าพวกเราคนน้อยหน่อยล่ะก็ ฉันยังพอสามารถรองรับได้ แต่คนเยอะขนาดนี้ฉันก็หนักใจ!”

จวงเฉียงมองไปที่เฉินเกอและยิ้มอย่างหดหู่

จ้าวยีฟานอดไม่ได้ที่จะหวั่นไหวที่จวงเฉียงดีกับพวกเธอขนาดนี้

และมองไปทางเฉินเกอโดยไม่พูดอะไร

“ช่างเถอะ งั้นพวกเราค่อยมาใหม่คราวหน้า เพื่อไม่ให้เป็นการขายหน้า พวกเราออกไปกันเถอะ!?”

“ไม่ได้ ทำไมจะต้องออกไปเพียงเพราะไอ้กากเดนนี่ล่ะ!”

“ใช่แล้วๆ พี่ยีฟาน กว่าพวกเราจะได้เข้ามาที่นี่ไม่ใช่เรื่องง่ายๆนะ!”

ในขณะที่พูดก็มองเฉินเกอด้วยความโมโห

และจ้าวยีฟานก็ทำเพื่อให้ได้ผลลัพธ์เช่นนี้

เป็นการบังคับให้เฉินเกอออกไป

แต่เฉินเกอได้แต่ส่ายหน้าและยิ้มอย่างหดหู่ “ถ้าพวกเธอไม่เต็มใจตามเข้ามาก็เเล้วแต่พวกเธอ!”

พอพูดจบก็หันไปหาหม่าเสี่ยวหนาน “เสี่ยวหนาน เธอเชื่อใจฉันไหม? ถ้าเธอเชื่อใจฉันก็ตามฉันเข้ามา!”

หม่าเสี่ยวหนานกัดฟันและพยักหน้า

สุดท้ายแล้วเฉินเกอก็พาคนอื่นๆข้ามสะพานเล็กแล้วเดินตรงเข้าไปพื้นที่ด้านใน

“หึหึ ฝันไปก่อนเถอะ! เดี๋ยวถ้ามีเรื่องล่ะก็ อย่ามาตามพวกเราล่ะ ขายหน้า!”

หลินเจียวมองตามโดยไม่พูดอะไร

“คนพวกนี้ปั้นหน้าเก่งจัง!”

จวงเฉียงก็ยืนดูฉากการแสดงอยู่ด้านข้าง

เพียงชั่วครู่ ตาของพวกเขาก็เบิกกว้าง

เพราะเฉินเกอสามารถเดินผ่านเข้าไปได้โดยตรง

และกลุ่มบอดี้การ์ดต่างก็โค้งคำนับเฉินเกอ

“นี่มันอะไรกัน?” จวงเฉียงแทบไม่อยากจะเชื่อ

หลินเจียวก็ยิ่งแล้วใหญ่ เธอเอามือปิดปากด้วยความตกใจ

เดิมทีเธอย่ามใจที่จะได้เห็นเฉินเกอโดนรุมตี

เเต่ผลปรากฏว่าเขาเข้าไปข้างในได้จริงๆ

ใบหน้าพวกเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกซับซ้อน

โดยเฉพาะอย่างยิ่งจ้าวยีฟาน ถ้าไม่เห็นกับตา ตีให้ตายอย่างไรเธอก็ไม่เชื่อ

ในสายตาของเธอ เฉินเกอเป็นไอ้กระจอกที่โดนคนอื่นดูถูกมาโดยตลอด

เธอรู้ว่าเสี่ยวหนานตั้งใจที่จะสานต่อความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสอง

อย่างไรก็ตามตั้งแต่เรื่องที่เฉินเกอซื้อกระเป๋ามาจนถึงเหตุการณ์ ณ ตอนนี้ ทำให้จ้าวยีฟานรู้สึกว่าเขาเป็นผู้ชายที่เสแสร้งจนไม่รู้จะเสแสร้งอย่างไรเเล้ว

พอมองเเล้วก็รู้สึกเอือมระอา