ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 171

บทที่ 171 การค้นพบที่น่าตกใจบนรถอีกแล้ว

เฉินเกอบอกกับไป๋หลางให้ถือโอกาสนี้พาผู้หญิงสามคนนั้นมาด้วย!

ก็แค่จะขู่พวกเธอนิดหน่อย ทำให้พวกนั้นเลิกเสแสร้งก็พอ ถึงยังไงเฉินเกอะก็ไม่ได้คิดจะเอาพวกเธอมาโยนทิ้งไว้ที่นี่จริงๆ

แถมเด็กหนุ่มผมขาวนั่น ก็คือไป๋หลางบอดี้การ์ดมือหนึ่งของจ้าวจื่อซิ่งเหมือนกับหลี่เฟยหงที่คอยตามรับใช้หลี่เจิ้นกั๋วไม่ห่าง เป็นคนที่จ้าวจื่อซิ่งพามาจากฮ่องกงด้วย

“คุณจ้าว พวกเธอออกมาแล้ว ผมไม่สะดวกพบผู้หญิงพวกนั้น ผมคงต้องขอตัวก่อน เตรียมรถไว้เรียบร้อยแล้วใช่ไหม?”

เฉินเกอหันไปถามจ้าวจื่อซิ่งที่นั่งอยู่เบาะข้างคนขับ

“เตรียมไว้หมดเรียบร้อยแล้วครับคุณชายเฉิน! ทางนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของไป๋หลาง! เขาจะพาพวกคุณหนูหม่าไปส่งที่โรงเรียนอย่างปลอดภัยครับ”

ทันใดนั้นรถบ้านคันหนึ่งก็มาจอดอยู่ข้างๆ เฉินเกอถึงได้เช็ดเหงื่อบริเวณหน้าผาก แล้วหมุนตัวเดินขึ้นรถบ้าน ออกจากสถานที่แห่งนี้ไปพร้อมกับจ้าวจื่อซิ่ง

เมื่อครู่ หลังจากที่ค้นหาสถานที่จนแน่ชัด เฉินเกอให้หลี่เจิ้นกั๋วไปคอยจับตาบริษัทอสังหาริมทรัพย์ไห่ชานกรุ๊ปพร้อมกับตำรวจ ส่วนเขารีบขึ้นรถมากับจ้าวจื่อซิ่ง

ใครจะไปมีกะจิตกะใจนั่งรถบ้านที่จ้าวจื่อซิ่งเตรียมมาให้กัน

ตอนนี้ได้เห็นหม่าเสี่ยวหนานปลอดภัยแต่ยังตกใจนิดหน่อย ภูเขาในใจของเฉินเกอ ก็เหมือนถูกยกออกในที่สุด...

“เสี่ยวหนาน เสี่ยวหนาน ตกลงมันเกิดอะไรขึ้น? คนพวกนี้เธอเป็นคนเรียกมาหรอ?”

ผู้หญิงทั้งสี่คนเดินออกมา

ตู้เยว่หันไปที่หม่าเสี่ยวหนานด้วยสายตานับถือ

เห็นได้ชัดว่าปฏิบัติการช่วยเหลือในครั้งนี้ก็มาเพื่อช่วยเหลือหม่าเสี่ยวหนาน

อีกอย่างสถานการณ์แบบนั้น ก็ทำให้คนตะลึงงงงวย

รถไมบัคที่มาทีเดียวพร้อมกันหกคัน

ไหนจะรถMPVระดับไฮเอนด์

ที่ด้านล่าง ยังมีบอดี้การ์ดที่ต่างจากบอดี้การ์ดทั่วไปอย่างเห็นได้ชัดประมาณสิบยี่สิบคนยืนเฝ้าอยู่

ที่ปรึกษาเมิ่งไฉ่หรูนี่จะเทพไปหน่อยมั้ง ตอนนั้นที่มีก็แค่รถโรลส์รอยซ์ไม่กี่คัน

ยิ่งไปกว่านั้นคือทีมบอดี้การ์ดครั้งนี้ที่แข็งแกร่งกว่าเดิม โดยเฉพาะพ่อหนุ่มผมขาวนั่นที่เท่ระเบิดไปเลย

หานเฟยเอ๋อกับเมิ่งไฉ่หรูต่างมองไปที่หม่าเสี่ยวหนานด้วยความสงสัย

“ห้ะ? ฉันไม่รู้เรื่อง คนพวกนี้ฉันไม่รู้จักสักหน่อย! ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเกิดอะไรขึ้น?”

หม่าเสี่ยวหนานตั้งคำถามขึ้น

“เอ่อพี่ชายคะ ขอถามหน่อยได้ไหมว่าใครเป็นคนส่งพี่มาช่วยพวกเรา?” เมิ่งไฉ่หรูอดถามขึ้นไม่ได้

ไป๋หลางยังคงมีสีหน้านิ่งสงบ ราวกับไม่ได้ยินอะไรแบบนั้น

เมิ่งไฉ่หรูจึงหันไปส่งซิกกับหม่าเสี่ยวหนานให้เธอเป็นคนถาม

“พี่คะ ใครเป็นคนส่งพี่มาช่วยพวกเราคะ เผื่อวันหน้ามีโอกาสพวกเราจะได้ขอบคุณเขา!”

หม่าเสี่ยวหนานจึงถามออกไป

“คุณหนูหม่า เบื้องบนของผมสั่งมาว่าไม่ให้เผยสถานะของบุคคลนั้น เพราะอย่างนี้ต่อให้เป็นกับคุณหนู ผมก็ไม่สามารถบอกได้!”

ไป๋หลางมีท่าทีเคารพหม่าเสี่ยวหนานอย่างมาก

“อ้ะ! ฉันนึกขึ้นได้แล้ว หรือว่าเป็นเฉินเกอคนนั้น?”

จู่ตู้เยว่ก็นึกขึ้นมาได้จึงร้องออกมา

“เฉินเกอ?”

หานเฟยเอ๋อและเมิ่งไฉ่หรูต่างก็ผงะไปพร้อมๆกัน

“จริงสิ พวกเธอลองคิดดูนะ ถึงแม้ว่าเมื่อกี้พวกเราจะอยากโทรศัพท์ แต่ว่ามีแค่เสี่ยวหนานคนเดียวที่ได้ออกไป แล้วเสี่ยวหนานก็โทรไปหาแค่เฉินเกอไม่ใช่หรอไง? นั่นก็หมายความว่ามีแค่เฉินเกอที่รู้ว่าพวกเราเกิดเรื่อง!”

ตู้เยว่ค่อยๆวิเคราะห์ สีหน้าของเธอไม่อยากจะเชื่อและไม่ค่อยอยากจะยอมรับสักเท่าไหร่

ส่วนหานเฟยเอ๋อกับเมิ่งไฉ่หรูยิ่งไม่ต้องพูดถึง

“จะเป็นไปได้ไง ต่อให้เธอจะโทรไปหาเฉินเกอ แต่หมอนั่นจะมีปัญญาเอาบอดี้การ์ดชั้นหนึ่งเยอะขนาดนี้มาหรอ? นี่มันไม่สมเหตุสมผลเลยสักนิด!”

หานเฟยเอ๋อว่า

เมิ่งไฉ่หรูหันไปมองหม่าเสี่ยวหนานอย่างตื่นเต้น “เสี่ยวหนาน เธอลองคิดให้ดีๆสิ แน่ใจนะว่าคนที่โทรไปหาเป็นเฉินเกอจริง? หรือว่าเธอกดเบอร์ผิดแล้วโทรไปหาคนอื่น คนในครอบครัวของเธอมีใครรู้จักกับคนมีเส้นสายใหญ่โตหรือเปล่า?”

แน่นอนว่าพวกเธอตื่นเต้นกันใหญ่