ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 182

บทที่ 182 ไม่รังแกคนธรรมดา

ตอนนั้นเองตำรวจสองสามนายก็เดินเข้ามาแล้วชี้พวกเขาพลางถาม

"ใช่ พวกเขานั่นแหละ"

ผู้ชายพันผ้าขาวที่หัวคนหนึ่งเดินออกมาจากข้างหลังตำรวจแล้วชี้ติงห้าวพูดอย่างโหดเหี้ยม

ส่วนเฉินเกอก็เห็นได้ชัดว่าคนๆนี้คือใคร

หม่าเฟยไม่ใช่หรอ!

สถานการณ์ตอนนี้ชัดเจนมาก หลังจากที่ติงห้าวต่อยหม่าเฟย พอหม่าเฟยทำแผลเสร็จก็ไปแจ้งความ

ดูเหมือนว่าตำรวจจะสืบได้จากการตรวจสอบมาจากถนนการค้าจินหลิง

พบว่าติงห้าวจองห้องอาหารแห่งหนึ่งใกล้ๆถนนการค้าจินหลิง

"โอเค อย่างนั้นพวกคุณเชิญไปกับพวกเราด้วยครับ!"

ตำรวจสองสามคนกล่าวเสียงเย็น

ติงห้าวกับพวกหลี่ชือหานออกอาการลนลาน

ส่วนติงห้าว แม้ว่าตอนนี้จะรู้สึกว่าตัวเองเก่งกาจ แต่ยังไงซะก็แอบผวาที่ตัวเองไปต่อยคนมา

แต่ก็พยายามทำใจกล้าว่า "ไปก็ไป อย่างมากสองชั่วโมงก็ปล่อยแล้ว!"

"เหอะๆ ก็เอาซี่ มาต่อยน้องชายฉัน จะคอยดูว่าสองชั่วโมงหลังจากนี้นายจะออกมายังไง!"

ผู้หญิงคนหนึ่งเดินกอดอกออกมาพร้อมพูดอย่างเหย่อหยิ่งเช่นกัน

"พี่ครับ ไอ้คนนี้แหละที่ทำผม!"

หม่าเฟยยืนอยู่หลังหญิงสาวอย่างว่าง่าย

"วางใจได้ พี่คุยเรื่องนี้กับหัวหน้าจือเรียบร้อยแล้ว เขาจะต้องรักษาความเป็นธรรมให้นายแน่นอน!"

หญิงสาวพูด

คำพูดนี้แสดงให้เห็นว่าบ้านของหม่าเฟยก็มีเส้นสายอยู่บ้างและเส้นสายนั้นก็ไม่ธรรมดาด้วย

ยิ่งทำให้ติงห้าวตระหนกกว่าเดิม

หลี่ชือหานก็นึกไม่ถึงว่าหม่าเฟยจะมีพี่สาวที่เจ๋งขนาดนี้

แล้วผู้หญิงคนนั้นล่ะ

เธอกวาดสายตามองติงห้าวอย่างเย็นชาแล้วกวาดตามองคนที่มากินข้าวกับติงห้าวเรียบๆ

เธออดที่จะยักคิ้วแล้วพูดออกมาอย่างแปลกใจไม่ได้ "เฉินเกอ? ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ?"

เฉินเกอก็คิดไม่ถึงเช่นกัน

ผู้หญิงตรงหน้าคนนี้คือหม่าเซียวหยุนพี่สาวญาติฝั่งแม่ของหม่าเสี่ยวหนานไม่ใช่หรอ ยิ่งกว่านั้นไม่คิดเลยว่าหม่าเฟยกับหม่าเซียวหยุนจะมีความเกี่ยวพันกัน

เฉินเกอรู้ว่าหม่าเซียวหยุนไม่ได้มีน้องชายแท้ๆ

เวรแล้วไง! แบบนี้ฝั่งหนึ่งก็เพื่อนมัธยมปลาย ฝั่งหนึ่งก็เป็นญาติเป็นเพื่อนของหม่าเสี่ยวหนาน คนกันเองทั้งนั้น

เฉินเกออดที่จะยิ้มเฝื่อนๆออกมาไม่ได้

"อ้อ มาหาข้าวกินง่ายๆที่นี่ด้วยกัน!"

"หึ ได้ ในเมื่อนายมากินข้าวกับคนที่มาต่อยน้องชายฉันดูเหมือนว่าคนห่วยๆอย่างนายคงจะหนีไม่พ้น เสียแรงที่ฉันเคยดูแลนาย!"

หม่าเซียวหยุนพูดหน้าเคร่ง

พูดตามตรง ตั้งแต่ที่หม่าเซียวหยุนกับน้องสาวชวนพวกเฉินเกอไปกินข้าว ยังไม่ทันกินเสร็จก็เอ่ยปากบ่นเฉินเกอแล้ว

และสิ่งที่ทำให้วันนั้นตัวเองรู้สึกอึดอัดที่สุดคือเดิมทีนั้นกะจะมาอวดเบ่งอำนาจใส่เพื่อนมัธยมปลายของตัวเอง ผลก็คือไม่รู้เหมือนกันว่าพวกเพื่อนผู้หญิงของเสี่ยวหนานเป็นอะไรไป เหล่าสาวๆกระซิบกระซาบกันอย่างไม่รู้จะพูดอะไร

ไม่จำเป็นต้องสนใจเพื่อนร่วมชั้นของตัวเอง

สรุปก็คือมันน่าอึดอัดมาก

ตัวการที่ก่อกรรมทำชั่วนี้ แน่นอนว่าหม่าเซียวหยุนคงจะโทษเฉินเกอโดยมองข้ามความหวังดีของเขาไปแล้ว

คิดไม่ถึงเลยว่าวันนี้เลยจะเจอกันแบบนี้

"หึ ตอนที่ฉันถูกต่อยคนๆนี้ก็อยู่ในเหตุการณ์!"

หม่าเฟยพูดเสริม

"โอเคๆ ไม่ต้องพูดแล้วครับ ถ้ามีอะไรจะพูดก็ไปพูดที่โรงพักเถอะครับ เชิญทุกคนกลับไปกับพวกเราด้วยครับ!"

ตำรวจพาทุกคนไปโรงพักหมด

เฉินเกอได้แต่กลุ้มใจ โชคร้ายจริงๆ

แต่ตอนนี้เขาจะพูดอะไรได้ล่ะ!

เมื่อไปถึงสถานีตำรวจก็ไปรับสารภาพอะไรพวกนั้น มีกล้องวงจรปิดอยู่ติงห้าวไม่สามารถไม่ยอมรับได้

จากนั้นก็จัดแจงให้ทุกคนรอผลที่ห้องเล็กๆห้องหนึ่ง

"ทำไงดีล่ะติงห้าว? นายว่าฉันจะโดนลงบันทึกไว้ด้วยไหม? ฉันเพิ่งจะสอบติดครูเองนะ ยังไม่ทันได้เรียกไปทำงานก็โดนลงบันทึกเสียแล้ว โรงเรียนจะต้องไล่ฉันออกแน่ๆเลย"

เฉินหลินพูดอย่างตื่นตระหนกในห้องขังเดี่ยว