ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 189

บทที่189ทีมแพทย์ที่แข็งแกร่งที่สุด

　　“คุณชายเฉินผมอยู่ที่ฐานทัพ ท่านมีคำสั่งอะไรครับ？”

　　บอดิการด์เทียนหลงตี้หูตอนนี้คือบอดี้การ์ดที่ติดตัวของเฉินเกอ ให้พวกเขาอยู่ตามติดตัวเองทุกวัน 24ชั่วโมงก็ไม่จำเป็น ดังนั้นเฉินเกอเลยให้ทั้งสองไปรับผิดชอบที่ฐานทัพฉุกเฉิน

　　“ทีมแพทย์ที่ฐานทัพ สามารถรักษาโรคที่หายากได้ไหม？”เฉินเกอถาม

　　“แน่นอนว่าได้ครับ ในทีมแพทย์ รวมถึงหมอทางแพทย์แผนจีนและตะวันตก แค่ให้พวกเขาจัดการ ถึงจะมีเป็นสิบๆโรคก็รักษาหายไปกว่าเก้าโรค！คุณชายเฉินท่านมีคำสั่งอะไรครับ？”

　　“ที่โรงพยาบาลเฉิงลี่เหรินหมิง มีลูกสาวคนไข้คนหนึ่งชื่อฉินหยา เรียนที่มหาวิทยาลัยจินหลิง พวกคุณไปช่วยผมสืบหน่อย ถ้าได้ ก็ส่งทีมหมอของกองทัพพวกเราไปเลย！”

　　“เข้าใจแล้วครับคุณชายเฉิน！”

　　วางสาย เฉินเกอก็พูดในใจ ตัวเองช่วยเธอได้ก็มีแค่นี้แหละ

　　และก็ไม่ได้อยากให้ฉินหยามาซาบซึ้งใจอะไรตัวเอง อีกอย่าง เฉินเกอก็ไม่สะดวกเปิดเผยตัวตนของตัวเอง

　　ก็หมุนตัวกลับหอไปอ่านหนังสือ

　　ขณะเดียวกัน ภายในห้องคนไข้ระดับสูงของโรงพยาบาลเฉิงลี่เหรินหมิง

　　“ผู้อำนวยการ พวกคุณต้องหาทางช่วยคุณนายผมนะ ไม่ว่าจะจ่ายแค่ไหน ตระกูลฉินของผมยอมหมด！”

　　วัยกลางคนคนหนึ่งกำลังขอร้องผู้อำนวยการโรงพยาบาลเฉิงลี่เหรินหมิง สีหน้าขาวซีดมาก

　　และข้างๆคนวัยกลางคน ก็คือเด็กสาวที่หน้าตาสะสวยคนหนึ่งยืนอยู่

　　น้ำตาไหลจากเบ้าตา

　　นั่นก็คือฉินหยา ส่วนวัยกลางคนคนนั้นก็คือฉินเสี้ยงหนานพ่อของฉินหยา

　　“คุณฉินพวกเราติดต่อหมอที่มีชื่อเสียงทั้งประเทศมาวินิจฉัยแล้ว เห้อ พูดตรงๆนะ ไม่เคยพบเจออาการป่วยของคุณนายฉินมาก่อนในทางการแพทย์เลย ตอนนี้ ยังไม่ได้วินิจฉัย แต่คุณวางใจได้ โรงพยาบาลพวกเราจะต้องพยายามอย่างดีที่สุด！”

　　ผู้อำนวยการพูดอย่างละอายใจ

　　ฉินเสี้ยงหนานก้าวถอยหลังอย่างไร้เรี่ยวแรง ถูกฉินหยาประคองไว้ แล้วจึงนั่งลงพักที่เก้าอี้สักพัก

　　“พ่อ ติดต่อทางเยี่ยนจิงหน่อยไหม ถ้าเป็นทางนั้น ฉันว่าจะต้องมีวิธีทางแน่！”

　　ฉินหยามองท่าทางของพ่อ ก็ปวดใจมากจริงๆ

　　เลยอดลองถามไปไม่ได้

　　ฉินเสี้ยงหนานส่ายหน้าอย่างทำอะไรไม่ได้：“ไม่ได้ ในเมื่อพวกเรากับปู่และย่าของลูกตัดขาดความสัมพันธ์กันแล้ว ไม่เกี่ยวข้องอะไรสักนิดกับตระกูลแล้ว มีเหตุผลอะไรต้องไปขอร้องพวกเขาล่ะ！หรือว่า……นี่คือชีวิตของแม่ลูกนะ？เธอติดตามพ่อมา ก็แทบจะทำงานหนักมาตลอด！”

　　ฉินเสี้ยงหนานก็รักแม่ของฉินหยาจริงๆ ทันใดนั้นผู้ชายก็ร้องไห้ออกมาทันที

　　ฉินหยาก็ร้องไห้อย่างปวดใจ

　　“คุณลุงฉิน เสี่ยวหยา พวกเรามาดูคุณป้าค่ะ！”

　　ในตอนนี้เอง ร่างคนสองสามคนก็เดินเข้ามา

　　เป็นรูมเมทของฉินหยา และก็ผู้ชายอีกคนลี่เยว่

　　ต่างถือของมาเยอะแยะ

　　จ้าวถงถงกลับไปหยิบกระเป๋าเงินที่หอพัก ก็เรียกรถกับพวกรูมเมทมา

　　“เป็นเพื่อนที่โรงเรียนเสี่ยวหยาเหรอ ขอบคุณพวกคุณมากนะ！”

　　ฉินเสี้ยงหนานก็ฝืนยิ้มพูดไป

　　“ขอบคุณพวกคุณที่มาเยี่ยมแม่ฉันนะ！”

　　ฉินหยาก็ประทับใจเล็กน้อย

　　“เสี่ยวหยา ไม่ต้องพูดขอบคุณแล้ว อาการป่วยของคุณป้า ตอนนี้ยังไม่วินิจฉัยอีกเหรอ？”จ้าวถงถงถามอย่างเป็นห่วง

　　“ยังเลย วันนี้ตอนเช้า ผู้อำนวยการเรียกผู้เชี่ยวชาญทั่วประเทศในแต่ละพื้นที่ส่วนหนึ่งมาทำการวินิจฉัยรอบหนึ่งแล้ว ก็ยังไม่ได้！”

　　ฉินหยาส่ายหน้าร้องไห้

　　“อย่างนั้นเอางี้ไหม ตอนนี้พ่อผมอยู่ที่ต่างประเทศ และในประเทศพ่อผมก็ก็รู้จักหมอดังๆในด้านการแพทย์ไม่น้อย ให้พ่อผมเชิญหมอพวกนี้มาดูหน่อยไหม？”

　　เวลานี้ลี่เยว่ก็พูดออกมา

　　ฉินเสี้ยงหนานกับฉินหยาเลิกคิ้วขึ้น

　　ฉินเสี้ยงหนานพูดขอบคุณ：“อย่างนั้นลี่เยว่ ถ้าได้ล่ะก็ อย่างนั้นก็ขอบคุณคุณมากจริงๆ！”

　　“ไม่เป็นไรครับคุณลุง ผมกับเสี่ยวหยาเป็นเพื่อนกัน！”

　　ลี่เยว่ก็ยิ้มให้

　　ตอนนี้ ก็เลยรีบโทรหาพ่อที่อยู่ต่างประเทศ

　　ที่จริงตอนที่ได้ยินผู้อำนวยการพูดว่าเรียกผู้เชี่ยวชาญแต่ละพื้นที่ในประเทศมาแล้ว ในใจลี่เยว่ก็รู้สึกละอาย

　　เครือข่ายพวกนั้นของพ่อตัวเอง ไม่ได้ดีไปกว่าฉินเสี้ยงหนานเท่าไหร่นัก

　　จะเรียกหมออะไรมาได้บ้างล่ะ