ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 204

ตอนที่ 204 เพื่อนเก่าเจอกัน

เฉินเกอขมวดคิ้ว แต่ก็ยังเดินเข้าไป

“โย่ คุณครูหลิวนี้เป็นนักเรียนของคุณหรอ หน้าตาก็ดูดีนะ ว่าแต่ ทำไมเขาถึงไม่ใส่ชุดทำงานละนะ?”

หญิงสาวที่อยู่ข้างๆนั้นถาม

“ใช่สิ คุณดูพนักงานที่ตรงนี้ก็ใส่ชุดทำงานหมดนะ มีแค่เขาที่ไม่ใส่ ไม่ดีจริงๆ!”

“น่าจะเป็นเพราะแค่ทำงานเศษๆ ตรงไหนมีงานเขาก็ไปตรงนั้นทำ ยังไงก็ไม่ได้ทำนานนะ เป็นแค่ชั่วคราวเองนะ!”

หลิวหมินอธิบายไป

“ฮ่าๆใช่หรอ มานะน้องชาย มาข้างๆพี่สาวนี้มา พอดีทมีที่ว่าง คุณนั่งลงคุยก่อนสิ!”

“ใช่สิหนุ่มหล่อน้อยอย่าอายนะ!คุณดูสิ วันนี้คุณได้อยู่กับพวกคนใหญ่คนโตแบบไม่ค่อยได้อยู่ด้วยเลยนะ คุณต้องรักษาดีๆละ!”

ผู้หญิงหลายคนที่อายุยี่สิบเจ็ดยี่สิบแปดพอเห็นว่าเฉินเกอหน้าตาใสๆ ก็เลยมีใจที่อยากแกล้งขึ้นมา

ส่วนหลิวหมินนั้น ก็ทำตาขาวใส่เฉินเกอ แล้วพูดว่า:“ยังงอะไรอยู่ ไม่เห็นว่าชิงเจี๋ยให้คุณนั่งลงหรอ โง่จริงๆเลยนะ โง่ขนาดนี้ คงไม่มีใครแล้ว!มหาลัยสี่ปีเรียนไปเปล่าๆละสิ!”

เฉินเกอก็ต้านคำเชิญของผู้หญิงหลายคนไม่ไหว

ในใจคิดว่าก็ได้ ตนนั่งลงก่อน รอเดี๋ยวหาพวกหลี่เจิ้นกั๋วเขาเจอแล้วค่อยไปหาก็ยังไม่สาย

แต่หลักๆคือโดนหลิวหมินพูดเย้ยหยันใส่ เฉินเกอก็รู้สึกหงุดหงิดกว่าเดิม

เพราะอะไรละ?

อ้อ ดูจากความสัมพันธ์ครูกับนักเรียนของพวกผมแล้ว ตั้งแต่ตอนที่อยู่สถานีรถยนต์ คุณให้ผมทำอะไรผมก็ทำ แต่อันนั้นคือไม่ได้รับแม้กระทั่งคำขอบคุณเลยนะ

ตอนนี้ละ เยาะเย้ยตนตั้งแต่เข้าประตูมา

ทั้งๆที่ตนจะมาเข้าร่วมงานต้อนรับ แต่สุดท้ายคุณก็มาเยาะเย้ยผมตั้งหลายรอบ

เฉินเกอคือถ่อมตนไม่ผิด แต่ก็ไม่ใช่ว่าให้ใครก็ได้มาแกล้งเล่นได้นะ

จึงนั่งลงไปแบบไม่ใยดี

“เห้อ ใสซื่อจนน่าสงสารจริงๆ ให้คุณนั่งคุณก็นั่งลงเลยหรอ!”

ตามนั้น หลิวหมินก็เยาะเย้ยใส่อีกแล้ว

จี้ให้ผู้หญิงในนั้นหัวเราะออกมาเลย

พวกผู้หญิงนั้น แต่ละคนเป็นคนรวยในการตลาดอำเภอผิงอันทั้งนั้น สามีของเธอนั้น มีกิจการที่เมืองจินหลิงด้วย โคตรเก่งเลย

แล้วหลิวหมินละ ก็แค่ครูที่รับงานสอนแทนเฉยๆ

เพราะอย่างนั้นในสถานการณ์นี้แล้ว คือจะพูดดีกับพวกเธอมากกว่า

เห็นพวกเธอดีใจแล้ว ตนก็มีความกล้าขึ้น

ป้าบ!

หลิวหมินตบหัวของเฉินเกอไปหนึ่งที:”เห้ย ยังไม่ลุกขึ้นช่วยรินสุราให้พวกชิงเจี๋ยสิ คิดว่าตนเป็นคนรวยจริงๆหรอ!”

ฉากนี้ ทำให้คนทั้งโต๊ะนั้นขำออกมาอีกแล้ว

เฉินเกอเงียบไม่ออกเสียง ลุกขึ้นแล้วรินน้ำจนเต็มทุกแก้ว

แต่ว่าพอถึงตอนที่รินให้หลิวหมินนั่น เฉินเกอก็ทำเป็นแบบรินแรงขึ้นหน่อย

ก็เห็นว่าไวน์ในขวดนั้น เทลงบนตักของหลิวหมินไปโดยตรงเลย

บนกระโปรงนั้นเทเปื้อนไปหมดเลย

“อะ!ตายแล้ว！กระโปรงของฉัน!”

หลิวหมินตะโกนขึ้นมาทันที

“เฉินเกอ คุณรินน้ำเป็นมั้ยเนี่ย?คุณอยากตายหรอ?คุณรู้มั้ยว่ากระโปรงฉันราคาเท่าไหร่?”

หลิวหมินพูดแบบอารมณ์ไม่ดี

เดี๋ยวงานก็จะเริ่มขึ้นแล้ว สภาพของเธอตอนนี้ จะไปพบคนอื่นได้ยังไงกันละ

แต่ว่านะ เฉินเกอมีแต่สีหน้าที่เอ๋อๆ

ชัดเลยว่าเป็นเพราะไอ้นี้ไม่เคยเ จอสถานการณ์แบบนี้ ก็เลยทำผิดพลาดไปเลย

แต่ว่าสุรานั้นตนเป็นคนสั่งให้รินหลิวหมิน ก็ด่าอะไรที่ร้ายแรงเกินไปออกมาไม่ได้

“ฉันผิดแล้ว ฉันผิดจริงๆแล้ว ฉันไม่ควรให้คุณมานั่งตรงนี้ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ถ้าคุณไม่มานั่ง กระโปรงของฉันก็คงไม่เปิ้อนแล้ว

“ไอย๊า คุณยังงงอะไรอยู่ ฉันจะไปห้องน้ำ รีบช่วยฉันเอาทิชชู่ด้วยนะ!”

เพราะว่าตอนนี้แฟนหนุ่มของเธอไปคุญกับพวกผู้ใหญ่กันแล้ว เธอจะเอาทิชชู่มาเยอะกว่านี้อีกก็ไม่น่าดู เธอจึงพูดไปพลางจิ้มหัวเฉินเกอไป

“ได้!”

เฉินเกอมองดูหลิวหมินแล้วยิ้มเย็นๆ แต่ก็พยักหัวตอบตกลงแล้ว

แล้วตามหลิวหมินไปที่ห้องน้ำ

“เห้ย ฉันให้คุณเอากระดาษทิชชู่มาหนึ่งกล่อง คุณเอามาแค่แผ่นเดียวหมายความว่าอะไร?”

หลิวหมินหงุดหงิดกว่าเดิม

จะโกรธตายแล้วจริงๆ

เนื่องจากอ่างล้างมือคือใช้ด้วยกัน สองข้างนั้นถึงเป็นห้องน้ำชายหญิง