ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 207

บทที่ 207 เพื่อนของเจียงหรานหราน

ผู้หญิงคนนั้นรู้สึกสงสัยมาก จึงได้แต่จ้องดูเฉินเกอ

ที่จริงแล้ว เฉินเกอก็ใส่เสื้อผ้าธรรมดา ๆ แต่งตัวคล้าย ๆ กับชาวบ้านในชนบท และในใจก็ยังมีความคิดดูถูกอีกด้วย

เมื่อได้ยินคำพูดก่อนหน้านั้น

คงไม่ต้องพูดถึงว่าเจียงเว่ยตงและถังหรานทั้งสองคนนั้น จะรู้สึกละอายแค่ไหน

โดยเฉพาะถังหราน

ที่เมื่อครู่พูดว่าเจียงเว่ยตงมีธุระด่วนต้องรีบไปจัดการ คืออีกสักพักจะประชุม ซึ่งเป็นอาการที่อยากจะให้เฉินเกอนั้นกลับไปโดยเร็ว

แต่สุดท้าย ลูกสาวกลับพูดความจริงขึ้นมา

จะไม่ให้ทั้งสองคนนั้นรู้สึกละอายได้อย่างไรกันล่ะ

ฉันว่านะถ้าลูกสาว ออกมาช้ากว่านี้นิดหนึ่งก็คงดี ป่านนี้เขาคงกลับไปแล้ว

“อ๋อ หรานหราน หนูลืมไปแล้วหรอลูก นี่คือลูกชายของคุณอาจิ้นตงไง ตอนเด็ก ๆ พวกหนูทั้งสองคนก็เคยเจอกันแล้วนะ”

ถังหรานรู้สึกอายมาก เลยพูดออกมาแบบนี้

“หนูจำได้แล้ว เหมือนจะชื่อเฉินเกอใช่ไหม……”

ผู้หญิงพูดขึ้น

“ฉันชื่อ เฉินเกอ เธอยังจำฉันได้ น้องหรานหราน หลายปีแล้วที่ไม่ได้เจอกัน เธอนับวันยิ่งสวยขึ้นเลยนะ”

ผู้หญิงคนนี้ชื่อ เจียงหรานหราน เฉินเกอเองก็รู้จัก

เพราะว่าตอนที่เขายังเป็นเด็กก็จะมาที่บ้านของเธออยู่บ่อยครั้ง เจียงหรานหรานเองก็ดูรังเกียจเฉินเกออย่างเห็นได้ชัด และเธอเลยพูดกับแม่ของเธอขึ้นว่า แม่คะรีบให้เขากลับไปเถอะค่ะ เขาทำพื้นบ้านของเราสกปรกหมดแล้ว

เธอเองเป็นคนที่เคารพในการตัดสินใจของตัวเองมาก และตั้งแต่เด็กเฉินเกอเองกลัวการเยยะเย้ยจากเจียงหรานหรานมาก

แต่ว่าตอนนี้ดีกว่าเมื่อก่อนเยอะ เฉินเกอจึงได้พูดออกไปด้วยความเกรงใจ

“ขอบคุณนายนะเฉินเกอ นายเองก็หล่อขึ้นเหมือนกัน ต่อไป หากมีเรื่องอะไรก็หวังว่านายจะคอยดูแลฉันนะ”

เจียงหรานหรานยังใจกว้างที่ยื่นมาจับที่มือของเฉินเกอ

ถึงแม้นว่า คำพูดที่เจียงหรานหรานพูดออกไปนั้น จะเป็นคำพูดที่พูดตามมารยาทก็เถอะ

แต่ว่า เป็นประโยคที่เฉินเกอฟังแล้วรู้สึกดีตั้งแต่มายังบ้านของพวกเขา

จากนั้นเขายิ้มแล้วก็พูดขึ้นว่า “ได้สิ ไม่มีปัญหา ต่อไปนี้ หากเธอมีปัญหาอะไรก็มาหาฉันได้เลย”

เจียงหรานหรานยิ้มแล้วก็ดึงมือกลับ และในใจกำลังคิดว่า

เฮอะ ๆ มีปัญหาอะไรแล้วก็ไปหานายน่ะหรือ นายคิดว่านายเป็นใครกัน แค่พูดดีกับนายแค่นิดเดียว กลับลืมสนิทแล้วหรือว่าใครเป็นใคร

ใช่สิ เจียงหรานหรานนั้นเกิดในครอบครัวข้าราชการ คงไม่ต้องพูดถึงเส้นสายของพ่อเธอหรอก แม้นแต่ความสามารถของตัวเองก็มีเยอะ

และหลังจากที่เรียนจบมาแล้ว ตัวเองคงจะประกอบธุรกิจส่วนตัว ยังจะต้องใช้ใครได้หลังจากนี้

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเฉินเกอเลยว่าจะให้เขามาช่วย

“เฉินเกอ ไม่งั้นนายก็อยู่กินข้าวด้วยกันก่อน พอดีว่าเพื่อนของหรานหรานจะมา งั้นนายก็กินกับพวกเขาเลย ฉันเมื่อครู่ยุ่งไปหน่อยเลยลืมเรื่องนี้ไปเลย เดี๋ยวฉันจะไปเตรียมกับข้าวก่อนนะ”

ถังหรานในเวลานี้ก็ยังคงละอายอยู่เลยพูดแบบนี้ขึ้นมา

เมื่อครู่ยังจะไล่เฉินเกอกลับไปอยู่เลย แต่ว่าเมื่อลูกสาวได้พูดความจริงออกมาแล้วนั้น จึงทำให้พวกเขานั้นรู้สึกละอายแก่ใจอยู่บ้าง

หากไม่อยู่สักหน่อย มันก็จะเป็นการหักหน้าพวกเขาเกินไป

“อืม ใช่ อยู่ด้วยกันก่อน จะได้รู้จักเพื่อนใหม่บ้าง”

เจียงเว่ยตงเองก็พูดขึ้นมา

และมีเพียงสีหน้าของเจียงหรานหรานเท่านั้น ที่ไม่อยากจะให้เขาอยู่ต่อ

เพราะเธอตั้งใจที่จะเชิญเพื่อนเธอมา แต่กลับมีไอ้หนุ่มบ้านนอกเข้ามาร่วมด้วย จึงทำให้เธอนั้นรู้สึกไม่ค่อยชอบใจเท่าไร

แต่ในเมื่อพ่อกับแม่เชิญเขาแล้ว ตัวเองก็เลยไม่รู้จะพูดอะไรได้

แต่ต่อมาเฉินเกอเองก็มีอาการนิ่ง ๆ ลง

ไม่นานนัก เพื่อนของเจียงหรานหรานต่างก็ได้มากันหมดแล้ว

มีทั้งผู้ชาย ผู้หญิงประมาณเจ็ด แปดคนได้

และหลังจากที่ได้พูดคุยกันแล้วนั้น ทางด้านของถังหรานก็ได้ตระเตรียมอาหารไว้เสร็จเรียบร้อยแล้ว

แล้วเจียงเว่ยตงก็รีบเรียกให้ลูกสาวและเพื่อน ๆ ของเธอนั่งกับที่นั่งบนโต๊ะอาหาร

“หลินตง นายมาตรงนี้ มานั่งข้าง ๆ ฉัน วันนี้นายต้องดื่มกับฉันหน่อยแล้ว”

เจียงเว่ยตงจูงมือของหลินตงแล้วเดินไปยังที่นั่ง อย่างไรก็ต้องให้เขานั่งกับตัวเองให้ได้

หลินตง เป็นนักเรียนชายที่หน้าตาดีคนหนึ่ง ฟังจากเมื่อครู่ที่คุยกันนั้น เฉินเกอก็รู้เลยว่า พ่อของเขาเป็นผู้บริหารระดับสูง

และมีความสามารถเป็นอย่างมาก

และหลินตงคนนี้ ดูเหมือนว่าจะสนใจเจียงหรานหรานอยู่บ้าง

และเจียงเว่ยตงเองก็แทบอยากจะให้หลินตงกับลูกสาวของตัวเองมีความสัมพันธ์กัน ดังนั้น จึงไม่ต้องพูดถึงเลยว่าครอบครัวนั้นจะต้อนรับหลินตงดีขนาดไหน

“หรานหรานกับนายเป็นเพื่อนสนิทกันได้ ถือว่าเป็นวาสนาของครอบครัวเราจริง ๆ เธอดูเสี่ยวตงสิ ความสามารถเยอะแค่ไหนไม่ต้องพูดถึง แถมยังเป็นคนนิสัยดี น่าคบหาอีกด้วย ไม่รู้ว่าต่อไปลูกสาวบ้านไหนจะได้เขาเป็นสามี แต่ว่าหรานหรานของบ้านเราคงไม่ได้หรอก หนูดูหนูสิหรานหราน เหมือนกับเด็กผู้ชาย ช่างต่างจากนายมากเหลือเกิน”

เจียงเว่ยตงพูดและยิ้มด้วย