ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 206

บทที่ 206 การเยี่ยมเยือนเพื่อนเก่าของคุณพ่อ

โดยเฉพาะเมื่อครู่ที่หลิวหมินนั้น ได้ตำหนิเฉินเกออยู่ไม่ขาด

ใส่อารมณ์จนลูกตาแทบจะกระเด็นออกจากเบ้า

เชี่ย！

เพราะเบื้องหลังของตาเฉินเกอคนนี้ เธอเองก็ไม่รู้ว่าเป็นอย่างไร คงจะเป็นแค่ไอ้คนจน กระจอก ๆ แหละ ชนิดที่ว่าเงินทองนั้นก็ไม่มี

และจริง ๆ แล้วเฉินเกอเป็นใครล่ะ

เป็นคนสำคัญในจินหลิงหรอ หรือว่าจะเป็นคนที่คอยเปลี่ยนประวัติศาสตร์ของอำเภอผิงอัน

จะอย่างไรหลิวหมินเองก็คงไม่เชื่อหรอก ที่ทั้งสองคนนั้นมีจะความสัมพันธ์กันได้

แต่ว่าหลี่เจิ้นกั๋วและจ้าวจื่อซิ่ง พวกเขาต้องรู้จักคุณชายเฉินแน่ ๆ

ดังนั้นจึงถูกต้องแล้วที่จะเป็นเฉินเกอ

เชี่ย หลิวหมินทันใดเลยเกิดอาการสับสนขึ้นมา

“ประธานหลี่ พวกคุณแน่ใจนะ ที่เรียกคุณชายเฉินคนนี้เป็นไอ้คนจนกระจอก”

จากนั้นหลิวหมินเองก็เลยอดไม่ได้ที่จะถามขึ้น

แต่หลี่เจิ้นกั๋วมีท่าทางสงสัยจึงได้ขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย แล้วก็มองคราบเลอะที่อยู่บนตัวของหลิวหมิน จากนั้นก็หันไปพูดกับเจ้าภาพผู้จัดงานด้วยที่หน้าที่ดุดันว่า

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น ผู้หญิงคนนี้สกปรกอย่างนี้แล้วยังกล้าให้ขึ้นเวทีอีกหรอ แถมยังทำกิริยามารยาทที่ดูไม่เหมาะสมกับคุณชายเฉินอีก”

“ต้องขอโทษ ประธานหลี่และคุณชายเฉินด้วย เป็นเพราะพวกเราละเลยหน้าที่เกินไป”

จากนั้นพนักงานของผู้จัดการก็รับพยักหน้ารับด้วยอาการที่รีบร้อน

จากนั้นก็ชี้ไปยังหลิวหมินและหวังเฉียงผู้ที่เป็นสามีของเธอ แล้วพูดขึ้นว่า “แก แล้วก็แก ออกไปเดี๋ยวนี้”

“อะไรนะ ทำไมล่ะ คนนี้ไม่ใช่ตัวจริงหรอก เขาเป็นแค่นักเรียนจน ๆ คนหนึ่ง พวกคุณคงจะเข้าใจอะไรผิดไปแล้ว ฉันเป็นครูของเขา เชี่ย เฉินเกอนายพูดอะไรหน่อยสิ บอกเขาไปว่านายเป็นแค่คนจนคนหนึ่ง พวกเขาเข้าใจนายผิดไปแล้ว”

จากนั้นก็มีหลาย ๆ คนเข้ามาคอยห้ามปรามหลิวหมินและหวังเฉียง

แต่หลิวหมินกลับไม่ยอมและจึงพูดด้วยน้ำเสียงที่ดังขึ้น

อันดับแรก ในห้องที่มีผู้คนมากมายขนาดนี้ถูกคนอื่นไล่ให้ออกไป นี่ก็เป็นเรื่องที่น่าอายแล้ว

อันดับสอง เฉินเกอจะเป็นคุณชายเฉินได้อย่างไร หากเป็นจริง ๆ หลิวหมินเธอเองคงจะฆ่าตัวตายแล้ว

ดังนั้น ตอนนี้เธอเลยอยากจะให้เฉินเกอพูดออกมา เพื่อยอมรับหน่อย

เพราะเฉินเกอคนนี้ก็แสนจะจน เมื่อครู่ตอนที่อยู่ข้างล่างตึกนั้น มีคนเรียกว่าคุณชายเฉิน แล้วเขาเองก็เลยรีบเดินแซงหน้าไป ทำไม่สน

แล้วในเวลานี้หลี่เจิ้นกั๋วนั้นก็มองไปที่เฉินเกอ

เป็นสัญญาณการถามเขาว่า เขาจะเอาอย่างไร

หากผู้หญิงคนนี้รู้จักกับเฉินเกอจริง ๆ แล้วเรื่องเหล่านี้หลี่เจิ้นกั๋วเองก็ไม่กล้าที่จะทำอะไรมากจนเกินไป

แต่คิดไม่ถึงว่า เฉินเกอจะพูดขึ้น

“ผมกับเธอไม่ค่อยสนิทกันเท่าไรหรอก เพียงแค่เมื่อก่อนเธอเคยเป็นครูสอนผม”

แล้วเฉินเกอก็ยิ้มออกมา “หากคุณจะยังให้ผมยอมรับ ได้ ผมยอมรับก็ได้ ผมเป็นแค่นักเรียนจน ๆ คนหนึ่ง พวกเขาต่างหากที่เข้าใจผมผิดไป”

“ห๊ะ！ประธานหลี่ คุณได้ยินแล้วหรือยัง ฮ่า ๆ ๆ เขายอมรับแล้ว เขาเป็นคนพูดเองเลยนะ”

หลิวหมินได้พูดขึ้น

และในใจยังคิดว่า ตัวเองคงจะได้รับการชื่นชมจากประธานหลี่

หลี่เจิ้นกั๋วยิ้มแบบนิ่ง ๆ แล้วมองไปยังหลิวหมิน พร้อมกับพูดขึ้นว่า “เด็ก ๆ ไล่ตัวสองคนนี้ออกไป”

ซึ่งก็มีคนเตรียมตัวรออยู่นานแล้ว ในขณะนั้น ก็มีคนนำตัวของหลิวหมินและหวังเฉียงผู้จองหองออกไปพร้อม ๆ กัน

จากนั้น บรรยากาศในงานค่อยเงียบขึ้นมาหน่อย

เฉินเกอเองก็รู้สึกรำคาญหลิวหมินเป็นหนักหนา ตั้งแต่อยู่ที่สถานีรถแล้ว เพราะหลิวหมินทำกิริยา วาจาไม่ดีต่อตัวเองเอาไว้มาก ที่จริงเรื่องนี้มันควรจะจบลงได้เสียที

เพราะเมื่อก่อน เฉินเกอยอมทนกับเรื่องเหล่านี้มามาก เช่น การโดนพูดจาถากถางหรือหัวเราะเยาะจากจ้าวยีฟาน และเป็นพราะเห็นแก่หน้าของหม่าเสี่ยวหนานและคนอื่น ๆ

จึงทำให้เฉินเกอต้องยอมอดทนเอาไว้

แต่ว่าหลิวหมินนั้นกลับไม่เห็นแก่หน้าใคร แล้วทำไมฉันต้องไว้หน้าเธอด้วยล่ะ

ดังนั้นเฉินเกอจึงอยากที่จะจบเรื่องนี้ลงให้เร็วที่สุด

ครั้งนี้ เฉินเกอยังจับสลากเบนซ์ G500 ได้ ฝ่ายผู้จัดงานเลยนึกว่าคุณชายเฉินจะรู้สึกไม่ดี เพราะกิจกรรมนี้ มีผู้สนับสนุนต่าง ๆ มากมาย

แต่ว่าเฉินเกอเองก็ไม่ได้พูดอะไร

ในสายตาของเฉินเกอทุก ๆ คนก็ถือว่าใช้ได้เลยทีเดียว

และตัวเองกลับมาแล้ว ก็ไม่สามารถที่จะขับแลมโบกินีไปไหนต่อไหนได้

ตอนแรกว่าจะขอยืมรถของหลี่เจิ้นกั๋วเอามาขับสักหน่อย เมื่อเป็นอย่างนี้แล้วก็ดีเหมือนกัน มีรถใหม่เอามาให้ขับแล้ว

และต่อมา ควรจะไปคารวะเหล้าก็ไปคารวะ และจะพูดคุยประเด็นไหนก็จะได้พูด

แค่พริบตา เวลาหนึ่งสัปดาห์ผ่านไปอย่างรวดเร็ว

อากงหวูก็ได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว

ในวันนี้ เฉินเกอเองก็ไม่ได้มีธุระอะไร ก็เลยเตรียมตัวที่จะไปหาหลี่เจิ้นกั๋วเพื่อตรวจสอบดูโครงการ