ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 231

บทที่ 231 มาอย่างสั่นสะเทือน

“หลี่ชือหาน แกกล้าตบฉันหรอ ติงห้าว ผู้หญิงสารเลวคนนี้ตบฉัน คุณไม่เห็นหรือไง?”

เฉินหลินกุมใบหน้าไว้ มองไปที่ ติงห้าว

จางหงกลับหันหน้าไปทางอื่น เพื่อแสดงท่าทีของตัวเอง

“ดีนะพวกแก ถือว่าฉัน เฉินหลินตาบอด!”

หลังจากที่ เฉินหลิน ด่าไปสักพัก ก็ได้ร้องไห้วิ่งออกไป

ส่วน หลี่ชือหาน ทิ้งตะเกียบทันที เห็นได้ชัดว่าถูกอาละวาดอย่างนี้ เธอก็ไม่มีอารมณ์ที่จะกินข้าวแล้ว ไม่นานก็จากไปกับ ติงห้าวแล้ว

“คิดไม่ถึงว่าเพื่อนสนิทสองคนนี้ ในตอนนี้จะกลายเป็นถึงเช่นนี้ได้......”

เฉินเกอดูเหตุการณ์ทั้งหมดจบลง ก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นแล้ว

ที่จริงแล้วพูดตามตรงก็คือ เฉินหลินและหลี่ชือหาน ก็แค่สนใจอสังหาริมทรัพย์ของ ติงห้าว

เพราะติงห้าว ที่ไม่มีเงินในเมื่อก่อน ก็ได้ติดตามข้างๆพวกเธอมาโดยตลอด ก็ไม่เคยเห็นว่าหญิงสาวทั้งสองจะทำดีกับเขา

แต่ในตอนนี้ล่ะ ทันทีที่ติงห้าวมีอสังหาริมทรัพย์ และเส้นสายทางสังคม

ก็กลายเป็นคนที่ทั้งหล่อและมั่นคงในสายตาของสองสาว

เห้ย! เรื่องแบบนี้ เฉินเกอมีประสบการณ์มากที่สุดแล้ว

แต่ไม่รู้ว่าผู้หญิงสองคนนี้ ต่อไปเมื่อได้รู้ว่า ทุกสิ่งของติงห้าวนั้น จริงๆแล้วตัวเองเป็นคนให้ทั้งหมด จะมีสีหน้ายังไง?”

ฮ่าๆ ยิ้มอย่างจำใจ

หลังจากไปที่เฉินเกอทานอาหารเสร็จ ก็ได้ออกไปแล้ว

“อ๊ะ หลานชายเดี๋ยวก่อน!”

ทันทีที่เฉินเกอออกจากร้านอาหาร ก็ถูกชายชราคนหนึ่งที่นอนอยู่หน้าร้านอาหาร กอดขาไว้

“ให้ตายเถอะ คุณทำอะไร?”

เฉินเกอถึงกับผงะ

“หลานชาย คุณสามารถเข้าไปทานข้าวในร้านอาหารแบบนี้ได้ ก็ต้องมีเงินแน่นอน ให้เงินฉันหน่อยเธอ ฉันไม่ได้กินข้าวมาหลายวันแล้ว!”

ขอทานชราคนนี้ กอดขาของเฉินเกอและพูด

ขอทานชรานี่ ผมเผ้ารุงรัง ผมก็ขาวหมดแล้ว

ตอนนี้ก็กอดเฉินเกอไว้ ท่าทางดูเหมือนว่าคุณไม่ให้เงิน ก็ไม่ปล่อยก็จะไม่ปล่อยเฉินเกอไป

เฉินเกอรู้สึกจนปัญญา

หยิบกระเป๋าเงินออกมา ให้ขอทานชราหนึ่งร้อย

แฮ่ๆ รวยจริงๆ!

ขอทานชรารีบเก็บเอาไว้ แต่มือยังคงกอดเฉินเกอไว้

“นายยังไม่จบอีกหรอ?”

เฉินเกอต้องรู้สึกโมโหขึ้นมาในทันที พูดอย่างเย็นชา

“หลานชาย ฉันยังอยากจะขอความช่วยเหลือจากคุณหน่อย คุณช่วยส่งฉันไปสำนักแพทย์ หน่อยได้ไหม ฉันอยากจะรักษาขาของฉัน!”

ขอทานชราพูดอีกครั้ง

“ให้ตายเถอะ นายขอทานแก่ อาศัยที่ตนมีอายุมาก แล้วทำให้คนอื่นเดือดร้อนมากจริงๆ นายอยากจะแบล็กเมล์ฉันหรือ?”

เฉินเกอหมดคำพูดในชั่วขณะ

“ใครเป็นขอทานแก่ ฉันแค่ตกอับเท่านั้น ไม่ใช่ขอทานรู้ไหม?”

ชายชราพูด

และในตอนนี้ ผู้คนไม่น้อยบนท้องถนน ได้รุมล้อมเข้ามาแล้ว

มองฉากนี้แล้ววิพากษ์วิจารณ์

เฉินเกอคิดดีใจว่าตัวเองโชคร้ายจริงๆ

ชายชราตะโกนเรียกหลานชายซ้ำไปซ้ำมา

สุดท้ายก็ไม่มีทางแล้วจริงๆ เฉินเกอก็ได้ส่งเขาไปสำนักแพทย์ตรงข้าม

ในตอนที่แพทย์แผนจีนในสำนักแพทย์ ได้ดูอาการที่ขาให้กับเขา

เฉินเกอขณะที่จ่ายเงินไปด้วย ก็ได้เหลือบมองชายชรานั่นอย่างคับแค้น

ถึงได้เห็นว่า ชายชราคนนี้มีรอยสักบนหน้าอกด้วย ยังได้สักหัวมังกรไว้ หัวมังกรโหดเหี้ยมน่ากลัวมาก เหมือนจะกลืนกินทุกสิ่งอย่าง

หรือว่าขอทานแก่คนนี้ เป็นวีรบุรุษตกอับจริงๆ?

เฉินเกอแอบพูดในใจ

บางทีชายชราคนนี้ อาจเคยเป็นผู้ชนะคนหนึ่ง

แต่นี่มันเกี่ยวอะไรกับตัวเอง

ทั้งหมดได้เสียค่าใช้จ่ายให้ชายชราคนนี้พันกว่าหยวน หากในยามปกติ เฉินเกอก็จะไม่เป็นคนดีไปเรื่อย ช่วยเหลือเขา

แต่นี่ถูกเขาฉกฉวยโอกาสเข้าแล้ว

เหลือบมองไปที่เขา เฉินเกอกำลังจะจากไป

ในเวลานี้ ในทีวีของสำนักแพทย์ สถานีโทรทัศน์จินหลิง ก็มีการประกาศดังขึ้น

คือเกี่ยวกับการหายตัวไปของฉินหยาแห่งตระกูลฉิน

ตอนนี้ตำรวจได้เขามาดูแลแล้ว

เห็นได้ชัดว่า เป็นพ่อของฉินหยาที่ได้อาศัยสื่อในการตามหา

เมื่อได้เห็นข่าวนี้ ก็ทำได้เฉินเกอรู้สึกผิดอยู่พักหนึ่ง

“เห้ย เด็กผู้หญิงคนนี้น่ารักนัก หวังว่าจะไม่เป็นอะไร เพราะสังคมสมัยนี้ คนเลวที่โรคจิตวิปริตแบบไหน จะไม่มีบ้าง?”

“ใช่เลยๆ ผู้หญิงอยู่ข้างนอก จะต้องป้องกันตัวเองให้ดี!”

มีผู้ป่วยบางรายพูดขึ้น

“เด็กผู้หญิงคนนี้ ช่วงก่อนหน้านี้ เหมือนฉันจะเคยเห็นเธอ เธอตัวคนถูกผู้ชายหลายคนขวางทางไว้!”

ขอทานชราที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้พูดขึ้น

และเฉินเกอที่กำลังจะออกไป เมื่อได้ยินก็ถอยกลับมา

“นายพูดว่าอะไรนะ นายเคยเห็นเธอ?”

เฉินเกอถามอย่างรีบร้อน

ชายชรามองเฉินเกอและยิ้ม “เคยเห็น เคยเห็นนอกสถานีขนส่งจินหลิง วันนั้นเหมือนจะเป็นตอนเที่ยง แค่เธอคนเดียว เพราะเด็กผู้หญิงคนนี้ค่อนข้างขาวสะอาด และทั้งสูงทั้งสวย ดังนั้นฉันจึงจดจำได้ดีนัก แต่ว่ามีคนมารับเธอหลายคน คนพวกนั้นพูดคุยกับเธอ ไม่นานตัวเธอเองก็ขึ้นรถอย่างรวดเร็ว!”

“ทำไม คุณถึงรู้จักกับเธอหรอ?”

ชายชรายิ้มแล้วพูด

“อืม!”

เฉินเกอพยักหน้า

แล้วถามชายชราถึงรายละเอียดอีกหน่อย จากคำบรรยายของชายชรา ในวันนั้นที่เจอ เป็น ฉินหยา จริงๆ และเวลาก็ถูกด้วย

เพียงแค่ให้รู้ว่า ฉินหยาหายตัวจากที่ไหน แน่ใจว่าถูกคนลักพาตัวไป เรื่องนี้ก็ตรวจสอบแก้ไขได้ง่ายแล้ว

เห็นเฉินเกอจะไปอีกอีก

ชายชราก็รีบดึงเขาอีกครั้ง

“นายยังจะทำอะไรอีก?”

เฉินเกอถามขึ้น

“หลานชาย คุณเป็นคนดีจริงๆ สามารถบอกฉันได้ไหม ว่าคุณชื่ออะไร?”

“เฉินเกอ......”

เฉินเกอเห็นว่าเขาให้เบาะแส จึงตอบกลับทันที

“นามสกุลเฉินจริงๆด้วย นั้นให้ฉันดูหน้าอกของคุณหน่อย?”

ความตื่นเต้นฉายในดวงตาของชายชรา

และไม่รอให้เฉินเกอพูด ก็เอามาดึงคอเสื้อของเฉินเกอในทันที

เฉินเกอก็ต้องต่อต้านโดยธรรมชาติ

แต่ชายชราคนนี้ ก็ไม่รู้ว่าเอาแรงมาจากไหน เพียงออกแรงเล็กน้อย แขนของเฉินเกอไม่สามารถขยับได้โดยตรง

ดึงคอเสื้อของตัวเองออก

ชายชราขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ฮืม นี่ก็น่าแปลกแล้ว ไม่ใช่นี่!”

ชายชราพูดขึ้น ก็ได้ปล่อยเฉินเกอออก

ไอ้แก่นี่ ทำไมดูประสาทไม่ตาค่อยปกติ!

เฉินเกอขณะที่นวดข้อมือ ก็คิดในใจด้วย

ในเวลาที่ตาแก่นี่เหม่อลอยนิ่งเงียบ เฉินเกอก็รีบหนีไปอย่างรวดเร็ว

ในเวลาเดียวกัน ก็ได้โทรไปบอกเรื่องนี้ให้กับ บอดิการด์เทียนหลงตี้หูและพวก จ้าวถงถง

เชื่อว่าใช้เวลาไม่นาน บอดิการด์เทียนหลงตี้หู ก็สามารถสืบหาเรื่องราวได้

เพราะเฉินเกอรู้สึกว่า นี่อาจเป็นการลักพาตัวแบบหลอกลวง ก็แค่หวังว่าฉินหยา อย่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น......

สำหรับชายชราที่พบหน้าร้านอาหารในวันนี้ ทำให้เฉินเกอรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย และในขณะเดียวกัน ชายชราคนนี้ กลับรู้เรื่องของ ฉินหยาพอดี ซึ่งยิ่งทำให้เฉินเกอประหลาดใจ และรู้สึกบังเอิญยิ่งนัก

แต่เรื่องพวกนี้ เฉินเกออย่าเพิ่งไปคิด

ตามที่คาด หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมง บอดิการด์เทียนหลงตี้หูก็ได้สืบเรื่องออกมาแล้ว

ฉินหยาถูกหลอกไปจริงๆ ในขณะนี้ ถูกกักตัวไว้ในบริเวณที่อยู่อาศัยที่หรูหรา ถูกกักตัวเป็นเวลาสองวันแล้ว

และชนวนของเหตุการณ์ทั้งหมด ก็ปรากฏบนนักศึกษา ชื่อว่า ลี่เยว่

ลี่เยว่ เป็นหนี้จากระบบใต้ดิน ดังนั้นจึงหลอกฉินหยาเป็นหลักประกัน!

ปัดโธ่เว้ย!

เฉินเกอด่าไปคำหนึ่ง

หลังจากนั้น ก็ให้บอดิการด์เทียนหลงตี้หูเตรียมกำลังให้พร้อม รีบไปช่วยคน

ในความเป็นจริงแล้ว ก่อนที่จะโทรไปหาเฉินเกอ คนของบอดิการด์เทียนหลงตี้หู ก็ได้ไปถึงบริเวณที่พักนั้นแล้ว

เฉินเกอเร่งรีบอยากจะรีบตามไป แต่ถึงได้พบว่า Benz G ของตัวเอง ถูกเช่าออกไปแล้ว คงจะไม่ใช่วิ่งไปถึงคคฤหาสน์หยุนติ่งเมาท์เทนก่อน แล้วค่อยขับรถออกไป

ยังดีที่ชุมชนน่ะ อยู่ไม่ไกลจากที่นี่ ดังนั้นเฉินเกอจึงขึ้นจักรยานคันหนึ่ง รีบตามไปที่นั่น

เสียงฟ้าร้องดังครืนๆ

ในขณะนี้ เมฆดำปกคลุมอย่างหนาแน่น ฝนตกหนักด้านนอก

หลังจากที่เฉินเกอส่งข้อความไปให้จ้าวถงถง แล้ว โทรศัพท์ก็แบตปิดเครื่องแล้ว

ถึงรีบไปที่หมู่บ้านคอนโดหยุนหัวภายใต้สายฝน

ในขณะนี้ ที่หมู่บ้านคอนโดหยุนหัว

มีMaybachมามากกว่าหนึ่งร้อยคัน ล้อมรอบทั้งชุมชน จนไม่สามารถขยับได้ ทั้งสี่ประตูถูกปิดกั้นหมด

และมีคนในชุดสูทสีดำมาเป็นจำนวนมาก คนกลุ่มชุดสูทสีดำกางร่มสีดำทั้งหมด ยืนอยู่ข้างรถอย่างเป็นระเบียบ ดูน่าเกรงขามยิ่งนัก

คนจำนวนไม่น้อย ถ่ายภาพด้วยโทรศัพท์มือถือ จากในอาคาร

นี่ต้องเป็นข่าวใหญ่แน่นอน

ฟ้ารู้ว่านี่เกิดอะไรขึ้น ผีรู้ว่าใครไปขัดใจเจ้าพ่อสายไหน

สรุปคือน่าสะเทือนยิ่งนัก

ในเวลาเดียวกัน ที่หน้าร้านอาหารแห่งหนึ่งในหมู่บ้านคอนโดหยุนหัว

ยังคงมีกลุ่มวัยรุ่นชายหญิง ยืนหลบฝนอยู่

“ครูเมิ่ง ฝนตกหนักขนาดนี้ และประตูของชุมชนถูกปิดกั้นทั้งหมดแล้ว เราไปไม่ได้แล้ว!”

ผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้น

“แค่กๆ ถ้าไม่ได้จริงๆ ก็พักที่บ้านครูเมิ่งแล้วกัน และครูเมิ่งเพิ่งย้ายบ้านใหม่ด้วย!” มีผู้ชายพูดขึ้น

“พูดตามจริงนะ วันนี้ถ้าไม่ใช่อาจารย์ที่ปรึกษาเรียกพวกเรา นักเรียนในพื้นที่จินหลิง มาย้ายบ้านใหม่ให้เธอ คงไม่ได้เห็นฉากแบบนี้หรอก เป็นMaybachทั้งหมดเลย! โอ้วแม่เจ้า!”

นักเรียนจำนวนมาก ตกตะลึงกับ Maybach ที่อยู่ล้อมรอบชุมชน

“อ๊าก? อาจารย์ที่ปรึกษารีบดูเข้า คนที่ขี่จักรยานนี่ ทำไมคุ้นหน้าจังเลย?”

ผู้หญิงคนหนึ่งมองด้วยความคารวะ ทันใดนั้นก็เห็นชายหนุ่มขี่จักรยานเข้ามาจากนอกชุมชน ทันใดนั้นก็ตะโกนขึ้น......