ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 232
บทที่ 232 เปิดเผยตัวตน
“แม่เจ้า นั่นมันเฉินเกอไม่ใช่หรอ?”
มีผู้ชายบางคนจำเฉินเกอได้แล้ว
“ใช่เลย คือเขาจริงๆด้วย พระเจ้า ฝนตกหนักอย่างนี้ เขาปั่นจักรยานลุกลี้ลุกลนทำไม?”
“บอกว่าเขาถูกล็อตเตอรี่ไม่ใช่หรือ ฮ่าๆ ยังนึกว่ายานพาหนะของเขาจะเปลี่ยนแปลงบ้าง ไม่คิดว่ายังจะคาดหวังว่ามันจะน่าเกลียดเช่นนี้ !”
“ใช่เลย! แต่ว่าในชั้นเรียนของเรา รู้ว่าเขาถูกล็อตเตอรี่ ฉันยังเคยแอบชอบเขาด้วย ฮ่าๆ!”
หญิงสาวทั้งหลายเริ่มพูดคุยกัน
และชายหญิงกลุ่มนี้ไม่ใช่ใครอื่น ก็คือเพื่อนร่วมชั้นในมหาวิทยาลัยของเฉินเกอ ประมาณสิบกว่าคนได้
และอาจารย์เมิ่งคนนั้น ก็คือเมิ่งไฉ่หรูนั่นเอง
วันนี้ เมิ่งไฉ่หรูย้ายบ้านใหม่อีกแล้ว ย้ายออกจากอพาร์ตเมนต์ของอาจารย์
หมู่บ้านคอนโดหยุนหัวเป็นชุมชนระดับหรู ราคาประมาณสองหมื่นห้า
เมิ่งไฉ่หรูเปิดร้านTaobaoของตัวเองในขณะที่ทำงานเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยด้วย รวมทั้งยังทำงานธุรกิจออนไลน์ด้วย เพราะอย่างไรก็ตาม ยังมีหานเฟยเอ๋อช่วยโปรโมต
ดังนั้นเลยได้กำไรใหญ่โตด้วย
เลยซื้อบ้านใหม่เสียเลย สามห้องนอนสองห้องนั่งเล่น
ย้ายบ้านก็ต้องหานักเรียนของตัวเองอยู่แล้ว
นักเรียนที่อยู่ในจินหลิง ถูกเมิ่งไฉ่หรูเรียกมาทั้งหมด
ในขณะนี้ ได้เห็นเฉินเกอที่ปั่นจักรยานมาจากที่ไกล หัวใจของเมิ่งไฉ่หรู ก็กระตุกเล็กน้อยมาอย่างไม่มีเหตุผล
คล้ายกับหานเฟยเอ๋อ เธอก็ชอบพี่ชายผิงผันเหมือนกัน
ดังนั้นก็ต้องมีความอ่อนไหวต่อเฉินเกอซึ่งน่าจะเป็นผิงผัง
เพราะฝนตกแล้ว แม้ว่าเฉินเกอจะรีบร้อน แต่ก็ยังคงขี่ช้าอยู่ดี
ในเวลานี้ มีรถสามคันที่ติดต่อกัน ได้ผ่านตัวเฉินเกอ พุ่งตรงมาที่หน้าประตูหมู่บ้านคอนโดหยุนหัวแล้ว
พวกจ้าวถงถงลงจากรถสามคันอย่างต่อเนื่อง ยังมีพ่อแม่ของ ฉินหยาด้วย
รถคันสุดท้าย ก็คือพวกหานเฟยเอ๋อและตู้เยว่ ที่ถืออุปกรณ์ถ่ายทอดสดทางโทรศัพท์มือถือ
เฉินเกอบอกเรื่องนี้ให้ จ้าวถงถง ก็ต้องให้ จ้าวถงถงแจ้งให้พ่อแม่ของ ฉินหยาทราบเป็นธรรมดา
ส่วนตอนนี้มีคนจำนวนมากปิดกั้นไว้ น่าจะเป็นเพราะบอดิการด์เทียนหลงตี้หู ปิดประตูตีแมว
คิดว่าตอนนี้ ฉินหยาก็คงถูกพวกบอดิการด์เทียนหลงตี้หูช่วยออกมาแล้ว
“หยุดก่อน ทำอะไร?”
ทันทีที่พวก จ้าวถงถง จะเข้าไปด้วยกัน ก็ถูกบอดี้การ์ดห้ามเอาไว้
พ่อแม่ของฉินหยา รีบขอร้องวิงวอน เมื่อบอดี้การ์ดได้ยิน นี่คือพ่อแม่ของหญิงสาวที่พวกเขาช่วยเหลือไม่ใช่หรือ ก็ให้พวกเขาเข้ามาความเคารพในทันที
“เฟยเอ๋อทางนี้! เฟยเอ๋อ!”
มีผู้หญิงคนหนึ่งเห็นหานเฟยเอ๋อแล้วรีบตะโกนเรียก
และเห็นได้ชัดว่าหานเฟยเอ๋อก็คาดคิดไม่ถึงว่า จะได้เจอเพื่อนเรียนมากมายในนี้
ก็ได้เดินตาม ตู้เยว่เข้าไป
“เฟยเอ๋อ คุณยอดเยี่ยมมากจริงๆเลย พวกเขาไม่ยอมให้ใครเข้าทั้งนั้น และนี่เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”
สาวๆต่างก็ถามอย่างสอดรู้สอดเห็น
หานเฟยเอ๋อเห็นสถานการณ์ใหญ่ขนาดนี้ ก็ตกใจมากจริงๆ
“คือผู้หญิงคนหนึ่ง ถูกลักพาตัว พวกเราได้รับข่าว ก็เลยเข้ามา ฉันก็ไม่ได้คิดว่าจะมีคนเยอะขนาดนี้ มาช่วยเธอ!”
“ห๊ะ? ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครอ่ะ? แต่ดูท่าทางของพ่อแม่เธอแล้ว ก็ดูไม่เหมือนเป็นหัวหน้าของคนกลุ่มนี้นะ!”
มีหญิงสาวถามขึ้น
เมิ่งไฉ่หรูก็มองไปที่หานเฟยเอ๋อด้วยความสงสัย
หานเฟยเอ๋อส่ายหัว “เรื่องนี้ฉันก็ไม่ค่อยเข้าใจ คือเฉินเกอเป็นคนบอกพวกเรา บอกว่าคนได้รับการช่วยเหลือแล้ว เพียงแค่ได้รับความตกใจ ตอนนี้อยู่ในหมู่บ้านคอนโดหยุนหัว!”
“เฉินเกอ?”
เมิ่งไฉ่หรูตกตะลึง
“อืมๆ ผู้หญิงคนนี้เป็นเพื่อนของเฉินเกอ เฉินเกอขอให้ฉันช่วยตามหาเธอ!”
ขณะที่หานเฟยเอ๋อกำลังพูดอยู่ ดูเหมือนว่าจะคิดอะไรบางอย่างได้ มองหน้ากับเมิ่งไฉ่หรูอยู่สักพัก ทั้งคู่ต่างก็ชะงักเล็กน้อย
“ฮ่าๆๆ พวกคุณรีบดูสิ เฉินเกอลูกหมาตกน้ำเพิ่งจะมาถึง!”
“คุณดูเขาสิ แย่ไม่แย่ จริงๆเลยนะ เสี่ยวหยุน เมื่อกี้คุณได้บอกว่า ยังเคยชอบเฉินเกอไม่ใช่หรือ เข้าไปสารภาพรักกับเขาสิ!”
“คุณไปตายเลยได้ไหม คนโง่ถึงจะไปสารภาพรักกับเขา!”
ทุกคนหยอกล้อกันสนุก
“คุณชายเฉิน!!!”
ทันใดนั้น บอดี้การ์ดในชุดดำสนิท กางร่มดำไว้ ตะโกนเรียกอย่างพร้อมเพรียง
เสียงดังสนั่นหวั่นไหว เสมือนว่าทั้งชุมชนโดนสั่นสะเทือนไปเล็กน้อย
ยิ่งมีบอดี้การ์ดสองคนวิ่งเข้ามา กางร่มไว้บนหัวของเฉินเกอ
เฉินเกอเช็ดน้ำฝนบนหน้า ลงจากจักรยาน
และบอดี้การ์ดอีกคนหนึ่ง ส่งผ้าขนหนูสีขาวให้ทันที
“คุณชายเฉิน คนได้รับการช่วยเหลือออกมาแล้ว แต่ได้รับความตกใจแล้วหมดสติไป นอกเหนือจากนั้น ไม่มีรับบาดเจ็บใดๆ เพียงแค่ถูกกักขังเท่านั้น!”
บอดี้การ์ดพูดขึ้น
“งั้นฉันก็วางใจแล้ว ฉันเข้าไปดูหน่อย!”
หินก้อนใหญ่ในใจของเฉินเกอ ในที่สุดก็ได้วางลง
จากนั้นก็เดินไปข้างหน้า
บอดี้การ์ดหน้าประตู ยืนเป็นสองแถวอย่างเคารพ
กางร่มไว้ สายตามองที่เฉินเกออย่างพร้อมเพรียง
และพวกบอดี้การ์ดที่อยู่หน้าประตู ได้ทราบข่าวการจบภารกิจแล้ว
ก็ต่างวิ่งกันเข้ามา
หลังจากที่ได้เห็นเฉินเกอ ก็ยืนไว้ที่สองข้างของถนนด้วยความเคารพเช่นกัน
“คุณชายเฉิน!”
คนที่มาใหม่โค้งคำนับเล็กน้อย ตะโกนเรียกอย่างพร้อมเพรียง
การตะโกนเรียกสองคำนี้
ทำให้พวกสาวๆจ้าวถงถง และพ่อแม่ของฉินหยา ที่กำลังจะเข้ามาในชุมชน ต่างก็ตกตะลึงนิ่งอึ้ง
ในตอนนี้ กำลังหันมองเฉินเกอด้วยความประหลาดใจ
“คุณชายเฉิน?”
“เฉินเกอ...... เขาคือคุณชายเฉิน?”
สาวๆ พวกจ้าวถงถง พูดอย่างตกตะลึง
ตัวตนถูกเปิดเผยแล้ว
เฉินเกอไม่คิดว่าจะมีอะไร เพราะกับพวกจ้าวถงถงแล้ว ตัวเองก็ไม่ได้มีข้อปิดบังอะไร
แต่เมื่อเฉินเกอหันหน้ากลับมา ตัวเขาเองก็ตกใจสะดุ้ง
หานเฟยเอ๋อกับเมิ่งไฉ่หรู และเพื่อนร่วมชั้นของตัวเอง อยู่ที่นี่ทั้งหมด
ในวินาทีนี้ ทุกคนต่างมองดูตัวเองอย่างตกตะลึง
ทำไมพวกเธอมาอยู่ที่นี่ทั้งหมด?
สีหน้าของเฉินเกออึดอัดเล็กน้อย
แต่ในตอนนี้ ช่วยคนสำคัญกว่า
“คุณชายเฉิน คุณมาแล้ว!”
ในตอนนี้ จ้าวจื่อซิ่งเดินออกมาจากในอาคาร พูดด้วยความเคารพ
“ตรวจสอบได้ชัดเจนแล้ว คือคนที่ชื่อลี่เยว่สมรู้ร่วมคิดกับอิทธิพลใต้ดินในจินหลิง เฉินไค่คุณชายของตระกูลเฉินได้กักขังคุณหนูฉินหยา แต่โชคดีที่ไม่เป็นอะไร สำหรับเหตุผลนั้น คือลี่เยว่คนนั้น เป็นหนี้ เฉินไค่ เฉินไค่เสนอให้คุณหนูฉินหยาเป็นข้อตกลง จำกัดเวลาสามวัน ถ้าสามวัน ตระกูลเฉินไม่สามารถหาเงินมาได้ เฉินไค่ก็จะขืนใจคุณหนู ฉินหยา!”
จ้าวจื่อซิ่งอธิบายถึงสถานการณ์ที่เขารับรู้
เฉินไค่เพราะเมื่อกี้อยากจะลงไม้ลงมือ ถูกบอดิการด์เทียนหลงตี้หูโยนลงมาจากชั้นบน กระแทกจนหมดสติไม่รู้เรื่องรู้ราว
นี่ก็คือสาเหตุ ว่าทำไมถึงปิดกั้นชุมชนไว้
หลี่เจิ้นกั๋วก็ได้วางอำนาจที่ตระกูลเฉินแล้ว
สถานการณ์โดยทั่วไปแล้ว ก็เป็นเช่นนี้
เฉินเกอก็ไม่ได้สนใจพวกจ้าวถงถง เมิ่งไฉ่หรู หานเฟยเอ๋อ ที่มึนงงนิ่งอึ้ง เดินเข้าไปดู
จนกระทั่งฉินหยาที่หมดสติ ถูกรถพยาบาลรับตัวไป หัวใจของเฉินเกอ ถึงได้ผ่อนคลายลงอย่างสมบูรณ์
คราวนี้เฉินเกอเดินออกจากอาคารหลังหนึ่ง
พวกจ้าวถงถง เมิ่งไฉ่หรู ทั้งหมดได้เข้าไปกันหมด
จ้องมองไปที่เฉินเกอ รู้สึกไม่คุ้นเคยในทันที
“พระเจ้า! เฉินเกอก็คือคุณชายเฉินแห่งจินหลิง พระเจ้าๆ!!! ฉันตายไปเลยดีกว่า!”
หญิงสาวที่ชื่อเสี่ยวหยุน รู้สึกเสียใจภายหลัง จนกัดริมฝีปากแตกแล้ว
ยิ่งไม่ต้องพูดถึงหนุ่มสาวคนอื่นๆแล้ว
เมิ่งไฉ่หรูกับหานเฟยเอ๋อ ยิ่งหายใจระรัวขึ้นมา
“ที่แท้ คนที่ช่วยเหลือตัวเองมาตลอด ก็คือเฉินเกอนั่นเอง! คุณชายไฮโซคนนั้น ที่ตามหาด้วยความยากลำบาก ก็อยู่ในชั้นเรียนของตัวเอง และความสัมพันธ์ยังใกล้ชิดขนาดนี้!”
ส่วนหานเฟยเอ๋อ โทรศัพท์มือถือในมือจับไว้ไม่แน่น หล่นใส่พื้นโดยตรง
เพราะเธอในตอนนี้ สมองว่างเปล่าไปหมด
เฉินเกอสูดลมหายใจเข้า เดินเข้าไปเก็บโทรศัพท์มือถือของหานเฟยเอ๋อขึ้นมา แล้วส่งคืนให้เธอ
“ไม่คิดว่าพวกคุณอยู่กันหมด อาจารย์ที่ปรึกษา วันนี้พวกคุณมาทำอะไรที่นี่?”
เฉินเกอถามด้วยรอยยิ้มอ่อนๆ
“เรากำลังย้ายคุณชายเฉินให้อาจารย์ที่ปรึกษา ไม่ๆๆๆ คือกำลังช่วยอาจารย์ย้ายบ้าน! เพิ่งย้ายเสร็จ อาจารย์เลี้ยงพวกเรากินข้าว!”
หญิงสาวพูดขึ้นอย่างหน้าแดงระเรื่อ
“อ๋อ นั้นพอดี นั่งรถของฉัน ส่งพวกคุณกลับไป!”
เฉินเกอพูดขึ้น
ก็มีบอดี้การ์ดมาเปิดประตูรถให้ในทันที
เฉินเกอนั่งเข้าไปในรถ ออกไปก่อน......
อยู่ต่อไปอีก เฉินเกอก็ไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว......
“เป็นเขาจริงๆด้วย!”
หานเฟยเอ๋อมองไปที่หลังของเฉินเกออย่างสั่นเทา แล้วพูด
“หลินหลิน คุณอย่าหน้าบึ้งตึงดูไม่มีความสุขเลย คุณรีบดูสิ วันนี้ในชุมชนเกิดอะไรขึ้น? คนเยอะขนาดนี้?”
ในเวลานี้เอง กลุ่มผู้หญิงสองสามคน ก็ออกมาจากอาคารหนึ่งเช่นกัน
เมื่อได้เห็นฉากตรงหน้า ผู้หญิงคนหนึ่งรีบไปดึงคนที่กำลังใจลอย และเห็นได้ชัดว่าเพิ่งจะร้องไห้ ผู้หญิงที่ชื่อว่าหลินหลินคนนั้น......
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！