ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 265
บทที่ 265 ซื้อหอหอพักที่สำนักงานขาย
“คุณชายเฉิน คือผมอยากจะถามคุณเรื่องหนึ่ง ก่อนหน้านี้คุณเคยบอก ว่าจะหาที่พักอาศัยให้กับพนักงานในบริษัท และคุณบอกว่าคุณไปเลือกและจัดการเอง ถ้าคุณชายเฉินคุณยุ่ง ก็ให้ฉันไปจัดการเถอะ วันนี้ฉันกลับอำเภอผิงอันพอดี！”
หลีเจิ้นกั๋วกล่าว
“ไม่ต้อง ฉันเลือกสถานที่ไว้แล้ว และจะแจ้งให้คุณทราบเมื่อฉันซื้อเสร็จแล้ว！คุณช่วยฉันกังวลเรื่องของหยกเถอะ！”
เฉินเกอกล่าว
“ได้ครับคุณชายเฉิน ยังมีอีกเรื่องหนึ่ง เป็นเรื่องส่วนตัวของคุณ ฮ่าฮ่า ใกล้จะถึงวันเกิดของคุณในเร็วๆนี้แล้ว ตามกฎแล้ว ครั้งนี้เราจะจัดงานเลี้ยงฉลองวันเกิดให้คุณอย่างมีสีสันและชีวิตชีวาอย่างแน่นอน คุณว่าสถานที่เราเลือกที่ไหนดี？”
“ฉันยังคงฉลองวันเกิดที่บ้านเก่าของฉัน ส่วนเรื่องมีสีสันและชีวิตชีวา ก็ช่างมันเถอะ พอถึงเวลาแล้วพวกคุณสองสามคนก็มา และเราทานข้าวด้วยกันก็พอแล้ว！”
ตั้งแต่เล็กจนโตคุณชายเฉินไม่ค่อยจัดงานวันเกิดสักเท่าไหร่ ในงานวันเกิดของเมื่อก่อน เขาก็แค่ทานอาหารดี ๆสักมื้อ หรือถูกอากงหวูและอาม่าหวูเรียกไปทานอาหารดี ๆมื้อหนึ่ง
เพราะเริ่มตั้งแต่สมัยมัธยมตอนปลาย พ่อแม่และพี่สาวของเขาก็ไม่อยู่บ้านกันแล้ว
ต่อให้เฉินเกออยากฉลอง ก็ไม่มีใครฉลองให้เขา
เขากล่าวด้วยรอยยิ้มอย่างขมขื่นในตอนนี้
“ทั้งหมดฟังของคุณชายเฉินทุกอย่าง！”
หลังจากที่คุยกับทางด้านหลี่เจิ้นกั๋วเสร็จแล้ว เฉินเกอก็วางสายโทรศัพท์จากเขา
เมื่อนึกถึงเรื่องเกี่ยวกับซื้อหอพัก แน่นอนว่าเฉินเกอได้เลือกสถานที่ไว้แล้ว
ก็คือที่ที่เขาซื้อหอพักในคราวก่อน
เพราะว่าสถานที่นี้ใกล้กับบริษัท และบรรยากาศก็ค่อนข้างดี
อาหารมื้อเย็นก็ไม่ได้ทานแล้ว เฉินเกอเลยเดินตรงไปยังสำนักงานขาย เพื่อจัดการเรื่องนี้
หน้าประตูของสำนักขายในขณะนี้
รถเก๋งสองคันได้หยุดลง
ชายและหญิงเจ็ดแปดคนลงมาจากรถ
“สวัสดีค่ะหนุ่มหล่อสาวสวยทั้งหลาย พวกคุณจะเลือกห้องหรอ？ฉันพาพวกคุณไปดู！”
ตัวแทนอสังหาริมทรัพย์กล่าวอย่างสุภาพ
“พวกเขาสองคนจะซื้อบ้านแต่งงาน พวกเราแค่ตามมาดูพร้อมกับพวกเขาเท่านั้น！”
หญิงสาวคนหนึ่งกล่าว
“ฉันว่าหมิงเฉว่ คุณดูบ้านของแฟนคุณใหญ่ขนาดไหน และพักอาศัยกับพ่อแม่ของเขาก็ดี ก็ไม่จำเป็นต้องซื้อบ้านใหม่นิ อีกอย่างบ้านนี้ก็มีมูลค่าแพงที่สุดในอำเภอผิงอันของเราแล้วนะ！”
ถูกต้อง คนที่มาซื้อบ้านคือลี่หมิงเฉว่และแฟนหนุ่มของเธอ
ในเวลานี้ หญิงสาวกล่าวกับลี่หมิงเฉว่
“ฉันรู้สึกว่าออกมาอยู่ดีกว่า เพราะว่าอาศัยอยู่ร่วมกับพ่อแม่นั้น ไม่สะดวกมากจริง ๆ！แบบนี้สิดี ยังได้เพลิดเพลินกับชีวิตคู่ที่สวยงามของคนสองคน！”
ผู้หญิงอีกคนพูดขึ้น
“อืม ใช่ เราสองคนก็คิดเช่นนี้ ออกมาเพลิดเพลินกับชีวิตคู่ของเราก่อนค่อยว่ากัน ใช่แล้วเฉินหลิน คุณไม่ใช่บอกว่าคุณหาแฟนหนุ่มที่ยอดเยี่ยมได้คนหนึ่งไม่ใช่หรอ？ทำไมวันนี้เขาไม่มาหรอ？”
ลี่หมิงเฉว่กล่าวกับเฉินหลิน
พวกเธอต่างก็เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันในสมัยมัธยมปลาย ตอนนี้ ทุกคนก็กลับมาแล้ว และบางคนที่เล่นด้วยกันดีมาก่อน แน่นอนว่าต้องออกมาเล่นด้วยกัน และนี่ก็รอให้ลี่หมิงเฉว่เลิกงานจากโรงพยาบาล และเธออยากจะไปเลือกบ้าน
ทุกคนต่างก็มาเล่นด้วยกัน
“แฟนของฉัน……เขาไม่มา！” เฉินหลินกล่าวอย่างงุ่มง่าม
เธอมีแฟนสักที่ไหนล่ะ ถึงมีก็แค่เฉินเกอเป็นคนปลอมตัวมา เฮ้อ ไม่ใช่แฟนจริง ๆสักหน่อย
“แล้วคุณล่ะซือหาน？ไม่ใช่ว่าแฟนของคุณจะมาหรอ？”
ลี่หมิงเฉว่ถามหลี่ซือหาน
“เขาจะมาที่นี่อีกสักพัก！”
หลี่ซือหานมองไปที่เฉินหลินเบาๆ จากนั่นมองไปที่ลี่หมิงเฉว่แล้วยิ้มและกล่าว
ผู้คนที่อยู่ที่นี่ ทุกคนต่างก็ได้ยินมาแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นกับเฉินหลินและหลี่ซือหาน ดังนั้นสำหรับคำสนทนาบางอย่าง พวกเขาต่างก็รู้สึกไวต่อสิ่งนั้นและไม่พูดถึง
“ฉันว่าเราไปเลือกบ้านเถอะ เลือกเสร็จแล้ว เดี๋ยวออกไปเล่นกัน！”
หลี่ห้าวพูดขึ้นในขณะนี้
ทุกคนจึงไปเลือกบ้านกัน
ไม่ว่าอย่างไรก็มีอะไรให้คุยตลอด
และหลี่ซือหานถามขึ้นในขณะนี้：“เออใช่ พวกเรารวมตัวกันในคืนนี้ ทำไมไม่เห็นเจียงเฉว่ฉิงกับลี่เหวินหยางเขาล่ะ？เมื่อก่อนกิจกรรมแบบนี้ ลี่เหวินหยางมาเข้าร่วมแน่นอนนิ！”
“อย่าพูดถึงเลย ทางบ้านของลี่เหวินหยางเกิดเรื่องแล้ว เขาออกมาไม่ได้ ส่วนเฉว่ฉิง ฉันโทรศัพท์หาเธอแล้ว แต่เธอบอกว่าเธอไม่สบาย ไม่ออกมาแล้ว！”
“ออออ ถ้าอย่างนั้นค่อยรวมตัวครั้งหน้าเถอะ ใช่แล้วหมิงเฉว่ คุณยังไม่ได้เล่าเลย ทำไมคุณถึงพัฒนาได้ไวขนาดนี้！ทำไมผ่านการทดลองงานไวขนาดนี้！”
หลี่ซือหานถามด้วยความสงสัย
คำถามนี้ ทำให้สีหน้าของหลี่ห้าวเต็มไปด้วยความอึดอัด
ลี่หมิงเฉว่ก็พูดขึ้นด้วยความอึดอัดและไอ：“เป็นเพราะความช่วยเหลือของเฉินเกอ แน่นอน ยังมีหลี่ห้าว เขาก็ช่วยฉันไว้เยอะเช่นกัน！”
“เฉินเกอ？”
เมื่อได้ยินชื่อของเฉินเกอ หลี่ซือหานและเฉินหลิยต่างก็ตกตะลึงในเวลาเดียวกัน
ความเป็นจริง ในระหว่างทางหลี่ซือหานได้ถามข้อมูลของเพื่อนร่วมชั้นหลายคน ราวกับว่าเธอไม่ได้กลับมาจากจินหลิง แต่เหมือนกลับมาจากเรียนต่างประเทศยังไงอย่างงั้น ไม่รู้เรื่องอะไร และอยากจะสอบถามเกี่ยวกับเรื่องของนักเรียนในชั้นเรียนทุกคน
แต่อันที่จริงแล้ว เดี๋ยวเฉินหลินถามทำไมเพื่อนคนนี้ไม่มา หลี่ซือหานถามทำไมเพื่อนคนนั้นไม่มา
อันที่จริงทั้งสองคนอยากถามว่า ทำไมเฉินเกอไม่มา？
เพระว่าเฉินเกอในตอนนี้ สำหรับหลี่ซือหานและเฉินหลินแล้วเขาค่อนข้างที่จะไวต่อความรู้สึกพวกเธอ
“ใช่ พวกคุณอาจจะไม่รู้ เฉินเกอเขาสุดยอดมากเลย และเขาก็ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว！”
ลี่หมิงเฉว่กล่าวด้วยสีหน้าที่ซาบซึ้ง
เฉินหลินและหลี่ซือหานครุ่นคิดในใจ ทำไมจะไม่รู้ล่ะว่าเขาไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว
“เหอะ ก็แค่รู้จักไม่กี่คนเองไม่ใช่หรอ？รู้จักคนเยอะแล้ว มีอะไรน่าตื่นเต้นหรอ！”
หลี่ห้าวกล่าวด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจอย่างมาก
เฉินเกอแย่งเขาออกนอกหน้าไปทั้งหมด ทำให้ตอนนี้ตำแหน่งของหลี่ห้าวที่อยู่ในชั้นเรียนลดลงไปอย่างเยอะ เมื่อก่อน ทุกคนต่างก็พูดถึงหลี่ห้าวและลี่เหวินหยาง
ตอนนี้ที่พูดถึงมากที่สุดกลับเป็นเฉินเกอ
และในขณะที่ทุกคนพูดอยู่
จู่ ๆผู้หญิงคนหนึ่งก็พูดขึ้นอย่างตกตะลึง
“พวกคุณรีบดู นั่นเฉินเกอไม่ใช่หรอ？ทำไมเขามาที่สำนักขายล่ะ？”
“ห๊ะ？”
ทุกคนต่างตกตะลึงเมื่อได้ยินสิ่งนี้ และหันศีรษะกลับไปมอง ก็เห็นเฉินเกอ
“ใช่เฉินเกอจริง ๆด้วย！”
สีหน้าของเฉินหลินเต็มไปด้วยความเซอร์ไพร์
ความจริงหลังจากที่กลับมา เฉินหลินส่งข้อความหาเฉินเกอหลายข้อความ
แต่ผลสุดท้าย เฉินเกอไม่ได้ตอบกลับ
ดังนั้นช่วงเวลาสองสามวันนี้เฉินหลินคิดมากมาโดยตลอด เฉินเกอไม่รู้สึกกับเธอแล้วหรือเปล่า？
ส่วนหลี่ซือหาน ก็เซอร์ไพรส์เล็กน้อย
แต่สิ่งที่ตามมาคือความสูญเสีย
ตอนนี้เฉินเกอมีความสามารถแล้ว ขับรถเบ๊นซ์Gแล้ว แต่ว่า เขากลับไม่ดีต่อเธอเลย และเย็นชากับเธอมาก
อย่างไรก็ตามตอนนี้ทั้งสองคนต่างก็มีความคิดของตัวเอง
ลี่หมิงเฉว่มองปัญหาบางอย่างออก จึงถามว่า：“เฉินหลินซือหาน คุณสองคนมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับเฉินเกอที่จินหลิงหรือเปล่า？”
“ไม่มี จะมีเรื่องอะไรล่ะ จะว่ามี งั้นก็คงเป็นเรื่องที่เมื่อก่อนเฉินเกอดีกับใครบางคนมาก แต่ตอนนี้ กลับกลายเป็นคนแปลกหน้าที่ไม่รู้จักกันกับใครบางคนแล้ว！ ฮ่าฮ่า”
เฉินหลินพูดกระทบ
“ชิ แค่เคยขับรถไปส่งคุณครั้งเดียวไม่ใช่หรอ มีอะไรน่าภูมิใจ และใครบอกว่าเฉินเกอกับฉันกลายเป็นคนแปลกหน้าที่ไม่รู้จักกัน！”
หลี่ซือหานพูดด้วยความไม่พอใจ
เมื่อเห็นว่าทั้งสองคนกำลังจะทะเลาะกัน
หญิงสาวอีกคนหนึ่ง กระตุกดวงตาของเธอและพูดว่า：“ฉันว่าเอาแบบนี้เถอะ พวกเราไปนั่งกันที่ตรงโน้น แล้วดูว่าเดี๋ยวเฉินเกอเข้ามา แล้วเขาจะกล่าวทักทายกับใครในพวกเราก่อน ก็มองอะไรบางอย่างออกแล้วไม่ใช่หรอ？”
“ดีเลย จะได้เซอร์ไพร์เฉินเกอด้วย ให้เขาหันหลังกลับมา และเห็นพวกเราทั้งหมดนั่งกันอยู่ที่นี่ ให้เขาตกใจ！”
ลี่หมิงเฉว่ก็ยิ้ม
สีหน้าของหลี่ห้าวเต็มไปด้วยความหึงหวง
แต่เมื่อเห็นทุกคนต่างก็นั่งลงบนโซฟาที่อยู่ด้านข้าง ตัวเขาเองก็เดินตามไปเช่นกัน
และในขณะนี้เอง เฉินเกอก็เดินมาเข้ามาในสำนักขายจากถนนฝ่ายตรงข้าม……
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！