ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 276
บทที่276 ต้องรื้อบ้านเก่า
“คุณชายเฉิน?”
เจียงเฉว่ฉิงกับลี่เหวินหยางสะดุ้ง
พนักงานของแผนกการตลาดทั้งหมดต่างพากันตกตะลึง
“โอเค ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ!”
เฉินเกอตอบ
“เฉินเกอ นายนายนาย นายคือคุณชายเฉินเหรอ?” เจียงเฉว่ฉิงถามด้วยความประหลาดใจ
แม้ครั้งก่อนที่กินข้าวกับครอบครัวสวี่ซินแม่ของสวี่ซินเคยพูดหยอกล้อ เฉินเกอคงเป็นคุณชายเฉินจินหลิง?
เจียงเฉว่ฉิงตกตะลึงทันที
แต่เมื่อคิดเป็นไปได้ไง เขากับเฉินเกอคุ้นเคยกันขนาดนี้ เขาจะเป็นเจ้าสัวระดับสูงอย่างคุณชายเฉินได้ไง?
แต่ตอนนี้……หลี่เจิ้นกั๋วประธานหลี่เรียกชื่อนี้ออกมา
สมองของเจียงเฉว่ฉิงมึนงง
พระเจ้า เฉินเกอคือคุณชายเฉินจริงหรือ?
“อืม!อืม!” เขาพยักหน้าและยิ้มให้เจียงเฉว่ฉิง
หลังจากนั้นเฉินเกอก็จากไปพร้อมความประหลาดใจของทุกคน
สำหรับลี่เหวินหยาง เดิมทีพาเจียงเฉว่ฉิงเข้ามาเพื่อพบพ่อของเขา ในขณะนี้ดวงตาของเขาล่องลอย และเข่าทรุดลงนั่งบน
เก้าอี้
“ว้าวๆ เฉินเกอเป็นทายาทมหาเศรษฐีจริงๆหรือ ยังเป็นประธานใหญ่ ถึงว่า ที่เขามีตั๋วเยอะขนาดนั้น ฉันว่าแล้ว
ฐานะเฉินเกอต้องไม่ธรรมดา พระเจ้า นึกไม่ถึงว่าเขาจะเป็นถึงประธานใหญ่!”
หลังจากที่เฉินเกอเดินจากไป ทุกคนในแผนกการตลาดก็แทบบ้าคลั่ง
“โชคดี ที่พวกเราไม่เคยทำให้ท่านประธานเคืองใจ นอกจากนี้พวกผู้หญิงก็ยังแอบกลัว
ยังไงก็รู้สึกว่าบรรยากาศแปลก
ทุกคนต่างพากันตกใจสุดๆ
สำหรับเรื่องของหวางจุ้นเชิง นั้น ถ้าจะแก้ปัญหามันก็ไม่ใช่เรื่องหนักหนา
ในขณะนี้ พวกเขาไม่เพียงแต่เปิดเผยเรื่องที่ตัวเองทำ ผู้จัดการแผนกอื่น ๆ อีกหลายคนก็ถูกพวกเขาเปิดเผยออกมาด้วย
เช่นกัน
คนที่สร้างปัญหาส่วนใหญ่มาจากจินหลิงอำเภอผิงอัน
วิธีการแก้ปัญหาก็ง่ายมาก นั่นก็คือส่งให้ตำรวจจัดการ
แต่เมื่อพวกเขาถูกพาตัวไป สายตาของหลิวย่าหนานมองไปที่เฉินเกอด้วยความสับสน ต้องการขอความช่วยเหลือจากเฉินเกอ
แต่เฉินเกอไม่ได้สนใจ
โอกาสมันหมดไปแล้ว
ในเมื่อใช้ความรู้สึกดีๆที่เคยมีมาหลอกเขา ก็อย่ามาโทษว่าเขาไม่เห็นแก่ความเป็นเพื่อน!
เรื่องนี้มาถึงจุดสิ้นสุด
“เฉินเกอ อีก 4 วันก็ถึงวันเกิดของคุณ คุณมีแผนจะจัดยังไง ประธานใหญ่เฉินเสี่ยวโทรมาหาผม และบอกว่านี่เป็นวัน
เกิดปีแรกของคุณที่หลุดพ้นจากความยากจน ให้พวกเราจัดงานให้คุณอย่างดีที่สุด!”
หลี่เจิ้นกั๋วพูด อยู่ชั้นล่าง
“จะจัดได้ยังไง ทุกปีที่ฉันฉลองวันเกิด อากงหวูกับอาม่าหวูเป็นคนจัดให้ฉัน ปีนี้ก็เหมือนกัน ฉันจะกลับบ้านเกิด แต่ว่า
เมื่อถึงวันนั้น พวกคุณก็มาด้วยกัน ก็พวกเรายี่สิบกว่าคน น่าจะสนุกมาก ฮ่าฮ่า!”
เฉินเกอยิ้ม
เฉินเกอ นอกจากลี่เสี้ยวเป็นเพื่อนสนิทที่เติบโตมาด้วยกัน บอกตามตรง ไม่ค่อยมีเพื่อนสนิท เพราะไม่มีเงินไม่มีอำนาจ
ใครจะยินดีมาเล่นกับคนที่ฐานะยากจน
ดังนั้นงานเลี้ยงวันเกิดในครั้งนี้ คนที่เฉินเกอเชิญก็มีน้อย
มีแต่หลี่เจิ้นกั๋วจ้าวจื่อซิ่ง และพวกไป๋เสี่ยวเฟย หลินยียี และยังมีลี่เสี้ยวซูถิง
คนเหล่านี้ที่มักเล่นด้วยกันบ่อยเมื่อมารวมตัวกัน ก็คงยอดเยี่ยมมาก
จัดงานใหญ่เกินไป เฉินเกอก็ไม่ค่อยชอบ
หลังจากตกลงกันเรียบร้อย เฉินเกอก็เก็บข้าวของ เตรียมตัวกลับไปตำบล
สำหรับจ้าวจื่อซิ่ง ใบหน้าของเขาซีดเซียว
หลี่เจิ้นกั๋วดูออก ตอนนี้เขาถามว่า “มีอะไรเหล่าจ้าว มีเรื่องอะไรที่ไม่ได้พูดกับคุณชายเฉิน?”
จ้าวจื่อซิ่งเกาหัวของเขาอย่างกังวล “อีกสี่วันเป็นวันเกิดของคุณชายเฉินฉันได้บอกทุกคนแล้วไปแล้ว! แต่คุณชายเฉิน
บอกว่าต้องการจัดงานแบบเงียบๆธรรมดา?”
“อะไรนะ? บอกทุกคนแล้ว? หลี่เจิ้นกั๋วตกตะลึง……
ตอนบ่ายห้าโมงเย็นเฉินเกอนั่งแท็กซี่และมุ่งหน้ากลับไปที่ตำบล
เฉินเกอในปัจจุบัน สามารถกลับไปอย่างสง่า ใช้รถเป็นขบวนส่งกลับก็ไม่มีปัญหา
อย่างไรก็ตาม เรื่องที่ตัวเองเป็นคุณชายเฉิน อากงหวูยังไม่รู้เรื่อง
ถ้ากลับไปอย่างนั้น อย่างแรกมันจะอลังการเกินไป เฉินเกอไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้มากนัก
สิ่งที่สองคือ ต้องการบอกให้ครอบครัวของอากงหวูได้เข้าใจชัดเจนก่อน ว่าเงินที่ใช้ในการรักษาอากงหวูครั้งที่แล้ว
ตลอดจนตัวตนฐานะของตัวเองของเขา ในเมื่อขณะนี้ไม่มีอะไรต้องปิดบังผู้เฒ่าทั้งสอง!
เพราะฉะนั้นเมื่อเขากลับไปตำบล เฉินเกอควรทำให้เรื่องมันเงียบที่สุด
เห็นว่ามีการปูถนนลาดยางตลอดทาง
เฉินเกอรู้ ว่าบ้านเกิดของตัวเองเริ่มพัฒนาขึ้น
“ชายหนุ่ม บ้านของนายอยู่ในตำบลนี้หรือ?”
“คนขับเป็นคนวัยกลางคน พูดอย่างกระตือรือร้น เขาก็เลยยิ้ม
เฉินเกอพยักหน้า
“ขอแสดงความยินดีกับชายหนุ่ม ตำบลนี้กำลังจะพัฒนาและตั้งโรงงาน ทุกคนได้กำไรจากที่ดิน ไม่เพียงแต่จัดสรร
บ้านให้เท่านั้น ยังต้องจ่ายค่ารื้อถอน และให้โอกาสในการทำงาน! ดูนายเหมือนนักศึกษามหาวิทยาลัย คงมีโอกาสในการ
กลับมาพัฒนาบ้านเกิดของตัวเอง!”
“ใช่แล้ว ดีมากเลย!”
พูดคุยตลอดทาง ไม่นาน ก็มาถึงบ้านเกิดของเฉินเกอ
บอกว่าอยู่ในตำบล อันที่จริงบ้านของเฉินเกออยู่ในหมู่บ้านเล็กๆของตำบล
เป็นหมู่บ้านที่อยู่ในตำบลนี้
หมู่บ้านหลายครัวเรือนส่วนมากเปิดโรงงานแป้ง เช่นทำเต้าหู้แผ่นและเต้าหู้
ในอดีตเมื่อกลับมาเยี่ยมหมู่บ้าน สิ่งที่ดึงดูดใจที่สุดคือกลิ่นหอมของถั่วที่อยู่ในอากาศ
แต่ครั้งนี้กลับมาที่หมู่บ้าน เห็นได้ชัดว่ากลิ่นหอมของถั่วมีน้อยลงมาก
“เย้ นักเรียนปริญญากลับมาแล้ว!”
“ ทำไมไม่พาแฟนกลับมาด้วย?”
“เฉินเกอ หางานได้หรือยัง? เด็กมหาลัยอย่างนาย คงจะหางานดีๆได้แน่นอนใช่ไหม?”
ทันทีที่เข้าไปในหมู่บ้าน ชาวบ้านก็พากันถาม
“ยังเลย!”
เฉินเกอพูดด้วยรอยยิ้ม
“อืม ฉันเห็นว่า มหาวิทยาลัยที่เขาไปนั้น80%ไร้ประโยชน์! ไม่ดีเท่ากับคนที่ลาออกจากโรงเรียนเพื่อไปทำงาน!”
ผู้หญิงบางคนยังพูดอย่างดูถูก
คำพูดครหานินทาช่างน่ากลัว
เฉินเกอไม่ได้พูดมาก
จากนั้นก็มาถึงประตูบ้าน
หยิบกุญแจออกมาเพื่อเปิดประตูบ้าน พบว่า กุญแจบ้านของฉันถูกเปลี่ยนไป ไม่สามารถเปิดได้
“นี่เกิดอะไรขึ้น?”
เฉินเกอข้องใจ
“ฮ่าฮ่า ที่แท้ก็เฉินเกอนี่เอง กลับมาแล้วเหรอ!”
ในตอนนี้ผู้หญิงคนหนึ่งเดินออกมาจากบ้านของอากงหวู ก็คือซุนหงเสียลูกสะใภ้คนที่สองของอากงหวู
ในขณะที่กินเมล็ดแตงโม เขาก็เดินไปหาเฉินเกอ
“พี่สะใภ้สอง มีคนเปลี่ยนกุญแจบ้านเหรอ?”
เฉินเกอถามด้วยรอยยิ้มแหย่ๆ
ซุนหงเสียคนนี้ ช่วงก่อนตอนที่อยู่โรงพยาบาลเคยรู้จักกันมาแล้ว
เป็นคนที่โลภมากคนหนึ่ง จะเอาเปรียบอย่างเดียว ไม่ยอมเสียเปรียบ
“อ่อ ฉันเป็นคนเปลี่ยนเอง มีอะไรเหรอ?”
ซุนหงเสียพูด
“แล้วกุญแจบ้านฉันล่ะ”
เฉินเกอถาม
“ฮ่า ๆ อะไรนะบ้านของนายเฉินเกอ ใครเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้นายไม่รู้เหรอ? เฮ้อ ฉันรู้ว่านายกลับมาทำอะไร
ก็ได้ยินได้ยินมาว่าบ้านจะถูกรื้อถอน และต้องการกลับมาแบ่งเงิน ฉันบอกนาย ว่าไม่ต้องคิด บ้านหลังนี้เป็นของครอบครัว
ฉัน ใบโฉนดที่ดินก็เขียนไว้ชัดเจน!”
ซุนหงเสีย พูดด้วยสีหน้าแปลกๆ
สิ่งที่เขาพูดเฉินเกอย่อมรู้ดี
เมื่อก่อนเคยได้ยินพ่อพูด
ตอนแรกที่พ่อแม่ย้ายมาอยู่ที่นี่ อากงหวูมีบ้านสองหลัง หลังหนึ่งเป็นบ้านของพวกเขาเอง และอีกหลังคือบ้านหลังนี้
พ่อแม่ฉันจ่ายเงินซื้อไว้
พูดตามตรงเมื่อยี่สิบปีก่อน หมู่บ้านนี้ไม่มีใบโฉนดที่ดิน
ตอนนั้นก็แค่เซ็นสัญญาง่ายๆ
พ่อเซ็นตอนที่พ่อกับอากงหวูดื่มเหล้าด้วยกัน
หลายปีผ่านไป ฉันไม่รู้ว่าพ่อเอาไปไว้ที่ไหน
เพราะไม่มีใครคิดว่าคนในครอบครัวของอากงหวูจะดื้อด้านมาแย่งบ้านกลับไป
ก็เรื่องนี้แหละ
ซุนหงเสียได้ยินว่าบ้านนี้ถูกรื้อถอนแล้ว ดังนั้นเธอจึงต้องการยึดบ้านหลังนี้ไว้เป็นของเธอเอง ตั้งหลายแสน
“เสี่ยวเกอนายกลับมาแล้วเหรอ! อย่าฟังพี่สะใภ้พูดมั่ว บ้านนี้เป็นของนาย ไม่มีใครเอาไปได้!”
ตอนนี้ ได้ยินเสียงของอากงหวู เดินออกมา……
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！