ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 277
บทที่277 ความขัดแย้ง
“ไอ้เฒ่า หมายความว่าไง? บ้านหลังนี้เป็นของเขา ฉันจะบอกคุณ ฉันปรึกษาทนายความแล้ว ถ้าถูกฟ้องร้องขึ้นมาจริงๆ
สัญญาที่พวกคุณเซ็นใช้ไม่ได้ อย่างไรก็ตามใบโฉนดที่ดินเป็นของครอบครัวเรา!”
ซุนหงเสียพูดอย่างกังวล
ดูเหมือนว่าในช่วงเวลานี้เพราะเรื่องนี้คงทะเลาะกันบ่อย เฉินเกอคิด
ถึงว่าช่วงก่อนที่โทรหาอากงหวู ถึงรู้สึกว่าอากงหวูอารมณ์ไม่ค่อยดี
ที่แท้ก็ทะเลาะกันนี่เอง
ฮ่าฮ่า
ขอถามถ้าใบโฉนดที่ดินเป็นบ้านของเฉินเกอ แล้วเฉินเกอจะมาแย่งทำไม
“อีกอย่าง ไหนบอกว่าเฉินเกอถูกลอตเตอรี่ เขาจะมาสนใจว่าบ้านหลังนี้เหรอ! นอกจากนี้ ฉันไม่รู้ว่าทิ้งกุญแจประตูไว้ที่
ไหนแล้ว!”
ซุนหงเสียพูดอีกครั้ง
“ฮึ่ม!”
อากงหวูส่งเสียงประชดออกมา และจับก้อนหินขนาดใหญ่จากด้านข้าง
“คุณจะทำอะไร?” ซุนหงเสียเดินถอยหลังด้วยความตกใจ
อากงหวู มาถึงหน้าประตูบ้าน แล้วเอาก้อนหินทุบลงไป
กลอนประตูถูกทุบจนเปิดออก
เขาหยิบอันใหม่ออกมาจากกระเป๋าเสื้อ
“เฉินเกอใช้อันนี้ ฉันจะดูพวกเขาทั้งสามคน ใครจะกล้าล็อคบ้านของนายอีก! โอเค กลับบ้านไปเก็บข้าวของและทำความ
สะอาด แล้วมากินข้าวที่บ้าน อาม่าหวูกำลังทำอาหารให้
อากงหวูพูด
“ผมรู้แล้ว!”
เฉินเกอรับมา และยิ้มแหย่ๆ ในใจคิดที่แท้ไม่ใช่เฉพาะพี่สะใภ้สองคนเดียวที่ล็อคประตูบ้าน พี่สะใภ้คนโตและพี่สะใภ้
สามก็มีส่วนเกี่ยวข้องด้วย
เฉินเกอยิ้มอย่างขมขื่นใจ
ซุนหงเสียหน้าแดงอย่างเห็นได้ชัด และเธอก็ร้องไห้และวิ่งกลับไปโทรศัพท์
เฉินเกอกลับบ้านไปทำความสะอาด และไปกินข้าวเย็นที่บ้านของอากงหวู
ทันทีที่ออกจากบ้าน ฉันเห็นหน้าบ้านของอากงหวู มีรถใหม่จอดอยู่หลายคัน ที่ดีที่สุดคือรถ Passat สีดำ และเพิ่งซื้อ
ดูท่าทาง พี่ชายคนโตพี่ชายคนรองและพี่ชายสามมากันหมดเลย
ในปีก่อนหน้านี้การรวมตัวกินข้าว ก็มีคนมากมายเช่นนี้
แต่ความรู้สึกปีนี้แตกต่างอย่างเห็นได้ชัด
เมื่อเฉินเกอเข้ามา อยู่นอกประตูก็ได้ยินเสียงทะเลาะและทุบโต๊ะ
“เกี่ยวอะไร? นี่เป็นบ้านของพวกเรา ทำไมต้องให้พวกมันด้วย?”
“ใช่แล้วแม่ ผมได้ยินมาว่า คราวนี้ไม่เพียง แต่จะรื้อบ้านหลายหลังเท่านั้น แต่ยังต้องชดใช้เงินในการรื้อถอน ซึ่งแต่ละหลัง
จะได้หลายแสนบาท มีการซ่อมแซมถนนด้วย เรามีภูเขาและอื่น ๆ บางทีอาจเป็นแหล่งท่องเที่ยว ถ่ายหนังและโทรทัศน์
หลังจากเวลานี้บ้านอาจมีมูลค่าเป็นเงินจำนวนมาก เป็นเงินทั้งนั้น!”
หวูเฟิงพูด
“อืมอืม ใช่แม่ เพื่อนของผมคนหนึ่งก็ลงทุนด้านการท่องเที่ยวในหมู่บ้าน บ้านของพวกเขาก็ถูกรื้อถอนเช่นกัน บ้านหนึ่งหลัง
เปลี่ยนเป็นสองหลัง!”
หวูเชี่ยนก็พูด
“ใช่แล้ว ตระกูลเฉินของเขาได้เปรียบมากแค่ไหน นอกจาก เฉินเกอถูกลอตเตอรี่หลายแสน พอได้บ้านมา ก็แบ่งบ้านหลัง
เล็กๆให้ แต่ที่ตรงนี้เราต้องเอากลับมาให้ได้!”
คนโตทุบโต๊ะแล้วพูดว่า “เดี๋ยวพรุ่งนี้ ฉันมีเส้นสายจะไปหาทำเรื่อง ยึดบ้านมาก่อน!”
“พี่ใหญ่ ทำไมต้องพี่ไปทำเรื่อง ผมก็มีเส้นสายเหมือนกัน!”
“ใช่ ผมก็มี ถ้าพี่ยึดกลับมามันก็เป็นชื่อของพี่?”
ครอบครัวทะเลาะกัน
ในเวลานี้เฉินเกอไม่สามารถฟังได้อีกต่อไป เขาจึงเดินเข้าไป
“ทุกคนอย่าแย่งกันเลย บ้านหลังนี้ ในเมื่อพวกคุณต้องการ ก็ให้พวกคุณ”
เฉินเกอพูด
“เสี่ยวเกอ ไม่เกี่ยวอะไรกับนาย อย่าพูดเรื่องไร้สาระ ให้ใครเหรอ นี่คือบ้านของนาย!”
อากงหวูพูดอย่างเย็นชา
เฉินเกอไม่สามารถทนต่อไปได้อีก
“ฮึ ในเมื่อเฉินเกอพูดเช่นนั้น คุณปู่ก็ไม่ต้องกังวลแล้ว!”
พี่สะใภ้คนโตพูดในเวลานี้
และหวูเชี่ยนกับหวูเฟิงมองค้อนเฉินเกอ
ครั้งก่อนที่โรงพยาบาล เฉินเกอไม่ทันสังเกต ก็ทำให้พวกเขาหน้าแตก
น้ำเสียงนี้ ทำให้พวกพี่ๆพวกนี้โกรธมาก
“โอเคโอเค นานๆเฉินเกอกลับมาสักครั้ง มากินข้าวกันก่อน!”
คนโตเห็นเฉินเกอโล่งใจ ก็เลยพูดออกมา
ครอบครัวก็นั่งลง
ส่วนในเรื่องของบ้าน มองใบหน้าของคุณปู่เหมือนไม่พอใจ กลัวว่าเขาจะโกรธจนต้องเข้าโรงพยาบาลอีกครั้ง
ขณะนี้ยังไม่มีใครพูด
“เฉินเกอ ครั้งนี้ฝึกงานแล้วใช่ไหม ปัญหาในการทำงานแก้ไขได้หรือยัง?”
ลูกคนที่สามถาม
“ฮึฮึ ดูเหมือนว่าจะไม่ได้งานที่ดี ตอนนี้งานไม่ได้หาง่ายขนาดนี้ ถ้าไม่ใช่น้องสามของฉันใช้เส้นสาย หวูเฟิงก็ไม่สามารถ
ทำงานในหน่วยนี้ สวัสดิการดีมาก นั่งยองๆอยู่ออฟฟิส ดีขนาดไหน!”
พี่สะใภ้สามพูดอย่างภาคภูมิใจ
“งานของเชี่ยนเชี่ยนยิ่งง่าย พูดถึง แม้ว่าตอนนี้งานของเชี่ยนเชี่ยนจะค่อนข้างเหนื่อย แต่ศักยภาพการพัฒนาในอนาคตก็ไม่มีที่
สิ้นสุด หวูเฟิงจะได้รับความสะดวกสบายตั้งแต่อายุยังน้อย มันก็ไม่ใช่เรื่องดี!”
พี่สะใภ้สองพูดด้วยความเย่อหยิ่ง
“ผมยังไม่ได้หางาน!”
เฉินเกอพูด
“ถ้าไม่หางานก็ไม่ได้ ด้วยเงินเพียงเล็กน้อยในการถูกลอตเตอรี นอนกินอย่างนี้เดี๋ยวก็ใช้หมด? ในไม่ช้าก็เร็วก็จะอดตาย
นอกจากนี้ ไม่มีงานที่ดี ใครจะมาสนใจเรา!”
พี่สะใภ้สองพูดอย่างเย็นชา
“ถูกต้องแล้ว แต่แม่ คนอย่างเฉินเกอ ฉันกลัวว่าจะหางานดีๆได้ยาก แต่บริษัทของหนูขาดคนล้างห้องน้ำ ครั้งที่แล้วป้าหลี่ที่
ทำความสะอาดบอกว่าขาดคน และขอให้พวกหนูช่วยหา แม้ว่ามันจะไม่ดี แต่มันก็ยังเป็นงานอยู่ดี!”
หวูเชี่ยนพูด
“อืมอืม เชี่ยนเชี่ยนพูดถูก เฉินเกอถ้าต้องการหางาน ฉันสามารถขอให้เชี่ยนเชี่ยนช่วยบอกป้าหลี่ผู้ทำความสะอาด เพื่อให้นาย
ได้ทำงาน!”
พี่สะใภ้สองพูด
“ใช่ ไม่มีปัญหาแน่นอน!”
หวูเฟิงก็เห็นด้วยและยิ้ม
ครั้งที่แล้วที่เจอกัน งานของหวูเฟิงกับหวูเชี่ยน อยู่ระหว่างการเตรียมการ
ดังนั้นเฉินเกอใช้เงินแสนกว่าเพื่อให้พวกเขาหน้าแตก ก็ทำได้เจ็บแสบเหมือนกัน
แต่ตอนนี้ พวกเขาต่างก็ทำงาน และมีความรู้ในวงกว้าง
คนที่มีเงินมีผลงานขึ้นมา ก็เลยไม่เห็นคนอื่นอยู่ในสายตา
ทุกคนต่างพูดคุยกัน
เฉินเกอทานข้าวอย่างบึ้งตึง
ในตอนท้าย ก็พูดว่า “อีกสามสี่วันก็วันเกิดผมแล้ว ถึงตอนนั้นแล้วเพื่อนๆของผมก็จะมา ผมเลี้ยง พวกเรากินข้าว
ด้วยกันนะ!”
เฉินเกอเชิญ
“เฮ้ เฉินเกอ พวกเราบอกแล้วแค่เงินเล็กน้อยของนาย ยังจะเรียนแบบคนอื่นฉลองวันเกิด นายจะไปเทียบกับคนอื่นได้ไง!”
“ถึงตอนนั้นค่อยว่ากัน ถ้ามีเวลาพวกเราค่อยกลับมา!”
“ใช่ ตอนนี้ยุ่งมาก จะมีเวลาฉลองวันเกิดกับนายเหรอ!”
“ใช่แล้ว ผู้นำของเรากล่าวในที่ประชุมวันนี้ โดยบอกว่าจะมีงานใหญ่ในอีกไม่กี่วัน ว่ากันว่าผู้นำทุกจังหวัดจะมา และเราทุก
คนต้องรับผิดชอบงานต่อไปนี้ คงไม่มีเวลาแน่นอน!”
หวูเฟิงพูด
หวูเชี่ยนก็คงมีธุระยุ่งมาก
เฉินเกอเข้าใจความหมายของทุกคน ใครจะมีอารมณ์มางานวันเกิดของเขา
“โอเค ถ้าทุกคนว่างก็มาแค่กินอาหารมื้อหนึ่ง ไม่มีอย่างอื่น!”
เฉินเกอพูด
ขณะนี้ทุกคนหยุดพูด
อากงหวูกับอาม่าหวูพูด "เสี่ยวเกอ ให้เพื่อนมาก็พอ หรือจะให้พวกเราจัดงานให้ ให้อาม่าทำอาหาร!”
หลังจากได้ยินสิ่งนี้ หัวใจของเฉินเกอก็อบอุ่นขึ้น “โอเค ให้พวกเขาชิมฝีมือการทำอาหารของอาม่า! ฉันจะไปซื้อผัก!”
ต่อจากนั้น พูดคุยสั้น ๆ
คนโตคนที่สองและสามต่างพากันขับรถกลับ
เฉินเกอก็กำลังจะกลับไปนอน ในเวลานี้อากงหวูได้เรียกเฉินเกอ “เสี่ยวเกอ เดี๋ยวก่อน มีอะไรจะบอกนาย!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！