ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 278
บทที่278 ไปหาคู่
“อืม อากงหวูมีอะไรเหรอ?”
เฉินเกอถูกอากงหวูดึงและนั่งลง
“แน่นอนว่ามันเป็นเรื่องดี วันนี้ที่นายโทรมา ตอนแรกฉันจะบอกนายแล้ว แต่จะดีกว่าถ้าเจอกันค่อยบอก แต่ก็ไม่อยากให้
พี่ๆทั้งสามคนรู้!”
“อ๊ะ? ถ้าอย่างนั้นท่านพูดมาเลยอากงหวู!”
“ฉันนะ ตอนที่ฉันทำเหมือง มีเพื่อนของฉันคนหนึ่ง มาหลายปีแล้ว เขาก็ยังทำมาตลอด เมื่อไม่นานมานี้ฉันไปที่ตำบล และ
บังเอิญเจอเขา ฉันจึงเริ่มคุยกับเขา คุยไปมา หลานสาวของเขาอายุไล่เลี่ยกับนาย และกับเสี่ยวเฟิงอายุเท่ากัน!”
“เธอจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยเร็วกว่าพวกนายหนึ่งปี และตอนนี้ครอบครัวกำลังรีบหาคู่ให้เธอ
ฐานะบ้านเธอดี มีเงิน ดังนั้นพวกเขาจึงไม่มีข้อกำหนดพิเศษใด ๆ พวกเขาแค่ต้องการคนที่ซื่อสัตย์เป็นคนดี!”
“ฉันอยากแนะนำเธอให้นายรู้จัก ลูกสาวบ้านนั้น มีพี่สาวและน้องสาว เธอเป็นคนโต!”
“ฉันแค่อยากจะปรึกษานาย พรุ่งนี้หาเวลาให้พวกเธอเจอกันแนะนำเธอให้คุณรู้จัก! สำหรับเสี่ยวเฟิง ฉันจะไม่บอกเขา!นายก็
ไม่ต้องไปพูด!”
ความคิดของอากงหวูเฉินเกอเข้าใจ
คงเห็นว่าเขาทำงานลำบาก ก็เลยคิดว่าจะหาใครสักคนมาให้เขา
ช่างเป็นห่วงเขาจริงๆ
ก็เหมือนครั้งที่แล้วที่ลี่เสี้ยวทำ
แต่ว่า เฉินเกอมีซูมู่หาน บวกกับครั้งที่แล้วที่หาคู่ไม่เป็นที่พอใจ เฉินเกอถูกแม่ลูกสองคนทำให้เกิดความหวาดกลัว ดังนั้น
จิตใจเขาต่อต้านกับเรื่องนี้!”
“อากงหวูไม่จำเป็น ผมมีแล้ว ขอบคุณท่านมาก!”
เฉินเกอยิ้ม
“ไม่มีอะไรหรอ มีแล้วก็ช่างมัน คนที่ควรพบก็ไปพบก่อน ก็ไม่ใช่ว่าจะสำเร็จ แค่รู้จักผู้หญิงคนหนึ่ง!”
อากงหวูพูด
ฉากนี้ เกือบจะเหมือนกับเมื่อครั้งที่เรื่องลี่เสี้ยว
พูดขนาดนี้แล้ว
เฉินเกอก็ไม่กล้าพูดว่าเขามีเงิน อย่าแนะนำให้ผมเลย
ปฏิเสธก็ไม่ได้ ตอบตกลงก็ไม่ได้
แต่ไม่ว่ายังไง ไม่ว่าจะเป็นลี่เสี้ยวหรืออากงหวู พวกเขาจริงใจต่อเขาจริงๆ เฉินเกอคนนี้แน่นอน เขาไม่อยากทำให้
อากงหวูผิดหวังจริงๆ
เฉินเกอพยักหน้าตกลง “โอเค พรุ่งนี้ผมไป!”
“ตกลง ฉันจะโทรหาเขาเดี๋ยวนี้!”
อากงหวูรีบไปโทรศัพท์ ไม่นานก็กลับมาอย่างมีความสุข
“โอเคโอเค ผู้หญิงทางโน้นพรุ่งนี้มีเวลาพอดี นัดมาเจอกัน ไม่ต้องมีใครไปด้วย นี่คือเบอร์โทรเขา เดี๋ยวก็โทรหาเธอนะ
สองคนพรุ่งนี้จะไปเล่นที่ไหน ขึ้นอยู่กับนาย ปากหวานหน่อยนะ!เธอชื่อหวางหมิน พ่อแม่ของเธอเป็นครู ดังนั้นนิสัยของเธอ
ต้องดีแน่ๆ
อากงหวูพูดอย่างมีความสุข
“เอาล่ะ ผมกลับไปค่อยโทร”
เฉินเกอพยักหน้า
หลังจากสนทนากับอากงหวูได้สักพัก.
เฉินเกอก็กลับบ้าน
คิดทบทวนเสร็จ ก็ได้โทรศัพท์
“ฮัลโหล คุณหาใคร?”
เสียงผู้หญิงแว่วมา
“ผมชื่อเฉินเกอ คุณคือหวางหมินใช่ไหม? อากงหวูแนะนำให้ผมโทรหาคุณ!”
นี่เป็นครั้งแรกที่เฉินเกอโทรหาคนอื่น เขาต้องการเปิดเผยและใจกว้างมากกว่านี้ แต่เขาก็ยังระมัดระวังตัว
“อ่ออ่อ ฉันรู้แล้ว”
หวางหมินพูดเสร็จและรอให้เฉินเกอพูดต่อ
“คุณยุ่งไหม?” เฉินเกอถาม
“ฉันโอเค คุณพูดเลย!”
“เมื่อก่อนคุณไปโรงเรียนมัธยมต้นที่ไหน?อี้จงหรือเอ้อจง?”
เฉินเกอหาคำถามมาพูด
“ฉันอยู่เอ้อจง แล้วคุณล่ะ?”
“ผมอยู่อี้จง! ถ้าอย่างนั้น พรุ่งนี้คุณมีเวลาไหม? ในตำบลเปิดร้านอาหารฟาสต์ฟู้ดดิคอส พวกเราไปเจอกันตรงนั้น?”
เฉินเกอไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อ ดังนั้นเขาเลยตัดสินใจเอง
“ได้!”
“โอเค ถ้าอย่างนั้นคุณรีบพักผ่อน!”
“อืมอืม!”
จากนั้นทั้งสองฝ่ายก็วางสายโทรศัพท์
หลังจากวางสายแล้ว เฉินเกอก็ยังรู้สึกเสียใจเล็กน้อย
รู้สึกเหมือนทำผิดต่อซูมู่หาน
แต่แล้วเมื่อคิดอีกครั้ง ตัวเองก็ไม่ได้จริงจัง แค่นัดเจอกัน มันก็ไม่มีอะไรหรอก!
และอีกด้านหนึ่ง
ในห้อง หลังจากที่หวางหมินวางโทรศัพท์ และกำลังเช็ดเครื่องสำอาง
น้องสาวของเธอหวางเสี่ยวนอนอยู่บนเตียงและแอบฟัง “เฮ้เฮ้ พี่สาว พรุ่งนี้ก็เจอกันแล้ว! ใช่แล้ว เขาชื่ออะไรนะ? พี่รู้จักเขา
ไหม?”
“เขาชื่อเฉินเกอ เขาเรียนมัธยมต้นที่อี้จง แต่ฉันก็รู้สึกคุ้นเคยกับชื่อนี้ เหมือนกับว่าฉันเคยได้ยินที่ไหนสักแห่ง!”
หวางหมินพูดไปด้วยเช็ดเครื่องสำอางไปด้วย
สองพี่น้อง เป็นคนที่ค่อนข้างสวย
หวางเสี่ยวพูด “พี่โง่จริงๆ เขาเป็นรุ่นน้องพี่หนึ่งรุ่น และอยู่อี้จง พี่ก็ถามรุ่นน้องที่อยู่อี้จงซิก็รู้แล้ว?”
“ถูกแล้ว เดี๋ยวฉันลองสืบถามดู!”
จากนั้นหวางหมินก็เริ่มโทรศัพท์
ได้โทรศัพท์หารุ่นน้องหญิงหลายคน
หลังจากสืบถามเรียบร้อย
ใบหน้าของหวางหมินขาวซีด
“จะบ้าตาย ทำไมคุณปู่แนะนำคนแบบนี้ให้ฉัน!”
หวางหมินรู้สึกกังวล
“อ๊ะ? พี่สาวมีอะไรเหรอ?”
“น้องสาว เธอไม่รู้ เฉินเกอคนนี้เป็นนักเรียนยากจนที่รู้จักกันดีในโรงเรียนมัธยมต้น ครอบครัวของเขายากจนมาก พ่อแม่
และพี่สาวของเขาต้องออกไปทำงานข้างนอก จากนั้นช่วงที่เขาเรียนมัธยมต้น เฉินเกอมักจะถูกรังแกอยู่เสมอ ไม่น่าแปลก
ใจที่เขาจบมหาวิทยาลัยแล้ว ได้ยินมาว่ายังหางานไม่ได้ ครอบครัวของเขายากจน และเขาคงจะหางานดีๆไม่ได้แน่นอน! "
หวางหมินพูด
“บ้าเอ้ย แล้วฉันจะทำยังไง? พี่ได้ตอบตกลงเขาแล้ว? อีกอย่างทางด้านคุณปู่พี่ก็จะลำบากหน่อย!”
น้องสาวพูด
“ฉันไม่สนใจ แม้ว่าฉันจะไม่มีคู่ และฉันจะไม่มีวันคบกับคนอย่างนี้ บ้าเอ๊ย ถ้าเพื่อนร่วมชั้นและเพื่อนสนิทฉันรู้ ว่าฉันกำลัง
คบนักเรียนที่ยากจนที่สุดคนนี้ ฉันเดาว่าพวกเขาจะหัวเราะจนตาย!”
หวางหมินกังวล
ก็เป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ ก็ค่อนข้างจะแคร์คนอื่น
ใครๆก็อยากได้แฟนที่ใครๆก็ยกย่องสรรเสริญ ยิ่งยกย่องหัวใจสาวๆก็ยิ่งมีความสุข
แต่เฉินเกอเป็นแบบนี้…… อ๊ะ ไม่ต้องพูดถึง!
ต้องรีบไปหาแม่
จากนั้นหวางหมินก็เรียกแม่ของเขามา
เล่าเรื่องของเฉินเกอ
แม่ของเธอก็ลำบากใจ
“โอ้ย อย่างนี้ไม่ได้นะ เป็นคู่กับเขา เดี๋ยวคนอื่นหาว่าลูกสาวฉันแต่งไม่ออกก็เลยคว้าใครไม่รู้มาเป็นแฟน ไม่ได้ รีบปฏิเสธ
ไปเลยดีกว่า!”
แม่พูด
“แต่ว่าแม่ นิสัยคุณปู่แม่ก็รู้ คุณปู่เป็นคนที่กลัวเสียหน้ามาก ถ้าเขาเสียหน้าต่อหน้าเพื่อนๆ คุณปู่คงกินไม่ได้และนอนไม่
หลับแน่นอน คุณพ่อก็ต้องมาถามเรื่องกับแม่อีก?”
หวางเสี่ยวพูด
“โอ้ นี่ต้องทำยังไง ถ้าอย่างนั้นหมินหมิน พรุ่งนี้ก็ไปพบเขา แล้วก็ปฏิเสธเขาไปเลย!”
แม่พูด.
“แต่ว่า ฉันกลัวว่าจะเจอเพื่อนร่วมชั้น!” หวางหมินพูด
ก่อนหน้านี้ หวางหมินไม่เคยคิดเรื่องนี้ แต่ตอนนี้ หวางหมินกังวลมาก ถ้าเพื่อนร่วมชั้นเห็นจะทำยังไง?
“แล้วฉันจะทำยังไงดี? ถ้าไม่อยากไป!”
แม่ก็เป็นกังวล
“แต่แม่ หนูมีวิธีหนึ่ง ก็ให้น้องสาวไปแทน น้องสาวจะเป็นรุ่นน้องเขาสองปี และน้องสาวมีบุคลิกที่พูดตรง เวลาปฏิเสธเขา
น่าฟังมากกว่า
แม่พูดว่า “ก็ได้ หวางเสี่ยวเธอก็ไปแทนพี่สาวหน่อยนะ ฝีปากของเธอแม่ยังต้องยอมแพ้!
หวางเสี่ยวพูด “ไปนี่ไปได้ สำหรับค่าใช้จ่ายเวลาหนูขึ้นมหาลัยปีสาม พี่ต้องให้เยอะหน่อยนะ!”
“ไม่มีปัญหา!”
ครอบครัวนี้พูดด้วยรอยยิ้ม
หวางเสี่ยวแอบพูดว่า “ฮึ่ม คางคกอยากกินเนื้อหงส์ ดูพรุ่งนี้ ถ้าฉันไม่ทำให้เขาละอายใจ ฉันก็ไม่ใช่หวางเสี่ยว
ฮึ่มฮึ่ม!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！