ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 30

บทที่ 30 ไฟริษยาเผาไหม้

เฉินเกอ ได้ยินหญิงสาวคนหนึ่งเรียกเขา

เมื่อหันกลับไปดูแล้ว ไม่ใช่ใครอื่น ซึ่งก็คือเจียงเวยเวย ประธานคณะ

เห็นได้ชัดว่า ภาพที่เฉินเกอลงจากFerrari เจียงเวยเวยได้เห็นเข้าพอดี

ในขณะนี้ เธอกำลังมองไปที่ เฉินเกอด้วยความเหลือเชื่อ

แววตานั้น ตกตะลึงมากยิ่งนัก

“มีเรื่องอะไรเหรอ?”

เฉินเกอก็ไม่คาดคิดว่า แม้ว่าจะให้ไป๋เสี่ยวเฟย ปล่อยตัวเองลง ให้ห่างไกลจากมหาวิทยาลัยมากแล้ว แต่ก็ยังโดนคนรู้จักเห็นเข้าจนได้

แต่ เฉินเกอก็ยังคงแกล้งโง่

อย่างที่คาดไว้......

“นายๆๆ...... ทำไมมีFerrariคันหนึ่งมาส่งนาย?”

เจียงเวยเวยถามโดยตรง

หลายครั้งนี้ที่ได้เจอกับเฉินเกอ เขาทำให้เจียงเวยเวยรู้สึกกระทบและพลิกผันนั้น ยิ่งใหญ่มากเกินไปจริงๆ

อันดับแรกคือ เมื่อคืนที่อยู่ในห้องครัวเจียหยวน เฉินเกอถูกลอตเตอรี่ ใช้จ่ายอย่างฟุ่มเฟือย

ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อคืนนี้เจียงเวยเวยไม่ได้ว่างเลย ไปถามเพื่อนร่วมชั้นเรียนของเฉินเกอ ตกลงเรื่องนี้คืออะไรกันแน่?

คำตอบที่ได้รับคือ เฉินเกอถูกลอตเตอรี่ ถูกรางวัลใหญ่สองแสน

แต่ว่า เพื่อนๆหลายคนกำลังเดาว่า เฉินเกอเพียงถูกแค่สองแสน และอื่นๆที่เกี่ยวกับเฉินเกอเป็นต้น

นี่ทำให้เจียงเวยเวยรู้สึกเจ็บใจอย่างอดไม่ไหว

เฉินเกอนายกระจอกคนนี้ ทำไมถึงมีดวงโชคดีมากขนาดนี้ พระเจ้าตาบอดแล้วหรือ?

อารมณ์แบบนี้เป็นเรื่องปกติที่สุดแล้ว

คุณรังแกคนคนหนึ่งบ่อยๆ อยู่ๆก็กลายเป็นดีขึ้นมา ใครก็รู้สึกเจ็บใจ

จ้าวยีฟาน

เจียงเวยเวยคิดที่จะหา เฉินเกอเพื่อถามให้รู้เรื่องอยู่ตลอด

เขาถูกเท่าไหร่กันแน่

แต่ไม่คาดคิดว่า วันนี้ตัวเองเพิ่งออกจากประตูมหาวิทยาลัย ก็ได้เจอกับเขาพอดี และเขายังลงจากรถFerrariด้วย

“อ้อ! รถของเพื่อนคนหนึ่งของฉัน ส่งฉันกลับพอดี!”

เฉินเกอพูดอย่างเรียบเฉย

“เหอะๆ รถของเพื่อนนาย? เพื่อนนายเป็นใคร? เฉินเกอนายเนี่ยนะ สามารถรู้จักเพื่อนมีเงินด้วยเหรอ? ตีฉันให้ตายฉันก็ไม่เชื่ออ่ะ !”

เจียงเวยเวยพูดด้วยความไม่พอใจ

“จะเชื่อไม่เชื่อก็แล้วแต่เธอ เกี่ยวอะไรกับฉัน! และอีกอย่าง ฉันจะรู้จักกับเพื่อนมีเงินหรือไม่ ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอหรือเปล่า?”

เฉินเกอหมดคำพูดแล้ว

ผู้หญิงคนนี้ไม่มีเหตุผลจริงๆ

และเฉินเกอยังค้นพบว่า ในช่วงเวลานี้ ที่ตัวเองมีเงินแล้ว นิสัยของตัวเอง ก็ค่อยๆเปลี่ยนไปเรื่อยๆ

ก่อนหน้านี้ เฉินเกอไม่มีความกล้าพอที่จะคุยกับเจียงเวยเวยเช่นนี้หรอก

เจียงเวยเวยก็รู้สึกโกรธจัด กับน้ำเสียงของเฉินเกอจริงๆ

“นาย! ดีนักเฉินเกอนายมันไม่รู้จักความหวังดีของคนอื่นจริงๆ ฉันกลัวว่านายจะถูกพวกแชร์ลูกโซ่โกงเอา นายรู้ไหม พวกแชร์ลูกโซ่โกงคนคนหนึ่ง อันดับแรกก็คือวาดฝันให้กับคนคนนั้น แล้วใช้ทุกวิธีทำดีกับนาย ทำให้นายหลงใหลจนโงหัวไม่ขึ้น จากนั้น ชีวิตของนายก็พังทลายทั้งหมดแล้ว!”

"นอกจากนี้ ในฐานะประธานของคณะเรา ฉันไม่มีสิทธิ์การสอบถามเลยหรือ? ถ้าหากนายเข้าไปในกลุ่มแชร์ลูกโซ่จริงๆ จะทำให้คณะของเราเสื่อมเสียชื่อเสียงมากแค่ไหน ต้องรู้ว่า นายมันยากจนมองโลกไม่ไกล อยู่ข้างนอก ไม่รู้อะไรเลย!”

ฟังคำเหน็บแนมที่สวยดูดีของเจียงเวยเวย

เฉินเกอยิ้มเยาะส่ายหัว “สิ่งที่ฉันสามารถบอกเธอได้ ก็ได้บอกเธอหมดแล้ว นี่เป็นแค่เพื่อนของฉันจริงๆ!”

“ได้ เรื่องนั้นยังไม่พูดถึงชั่วคราว ฉันถามนาย ลอตเตอรี่ที่นายถูกรางวัลเมื่อคืน คืออะไรกัน? ได้ยินคนพูดว่า เมื่อคืนนายใช้จ่ายถึงแสนห้ากว่าแล้ว? นายถูกรางวัลแค่สองแสนไม่ใช่เหรอ นายถึงกับใช้จ่ายไปแสนห้าในครั้งเดียว......”

เจียงเวยเวยถาม