ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 405

บทที่ 405 คืนก่อนเกิดเหตุ

“เฉินเกอ งั้นเราสองคนคืนดีกันมั้ย? ถึงแม้ว่าจะเป็นเมียน้อยนายฉันก็ยินดี!”

“เธอพูดอะไรนะ?”

เฉินเกอทำตาโต มองหยางเสว่อย่างไม่อยากจะเชื่อ

“อ๋า? ฉัน........เมื่อกี้ฉันพูดอะไรออกมาเนี่ย?”

หยางเสว่ก็ตกใจเช่นกัน เนื่องจากความตึงเครียด เธอถึงกลับพูดความในใจออกมาโดยไม่ทันยั้งคิด

ขณะนั้นสีหน้ากระอักกระอ่วนขึ้นมาทันที

“ฉัน........ฉันพูดมั่วไปงั้นแหละ แต่เฉินเกอ เราสองคนยังเป็นเพื่อนกันมั้ย?”

เฉินเกอยิ้มแหยๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

“ไม่มีเรื่องอะไรแล้ว ฉันไปก่อนนะ!”

พูดจบ เฉินเกอก็หันหลังจากไปโดยตรง

เวลาผ่านไปนานขนาดนี้ ความรู้สึกที่มีต่อเสว่นั้น มันได้ขาดหายไปนานแล้ว

เฉินเกอก็ไม่มีความรู้สึกใดๆกับเธอเลย

ก็ไม่อยากที่จะยืดเยื้อกับเธอให้มันมากนั้น

เวลานี้ ขึ้นรถแล้วเฉินเกอก็ได้รับโทรศัพท์ที่โทรเข้ามาสายหนึ่ง

หยิบขึ้นมาดู เป็นซูมู่หานที่โทรเข้ามา

เกือบครึ่งเดือนแล้วที่ซูมู่หานไม่ได้ติดต่อตัวเอง แต่เป็นเฉินเกอที่ส่งข้อความบอกความเคลื่อนไหวกับเธอเป็นประจำ

“มู่หาน เป็นอะไรเหรอ?”

เฉินเกอถามอย่างยิ้มๆ

“นาย.........นายยุ่งเสร็จแล้วหรือยัง?”

ซูมู่หานถามขึ้น

ระยะเวลานี้ เฉินเกอได้ส่งความเคลื่อนไหวให้ตัวเองมาโดยตลอด เพราะฉะนั้นซูมู่หานก็จะรู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่

“ยุ่งเสร็จแล้ว วันนี้ฉันจะกลับหนานหยาง ฉันจะไปหาเธอที่ก่างเต่าก่อน!”

เฉินเกอหัวเราะพูด

“ได้เลย ใช่แล้วพรุ่งนี้นายพยายามมาหาฉันช่วงเช้านะ พรุ่งนี้ ฉันได้รับภารกิจสัมภาษณ์จากทีมสำรวจต่างประเทศ ฉันอยากเจอนาย” อยากเจอมากเลย!”

ระยะเวลานี้ ซูมู่หานไม่ได้เล่าความลำบากใจของตัวเองให้เฉินเกอฟัง

เพราะความหมายของพี่เฉินเสี่ยวก็ชัดเจนอยู่แล้ว ก็คือซูมู่หานนั้นไม่มีทางที่จะเข้าบ้านตระกูลเฉินได้

ความหมายก็คือเธอและเฉินเกอไม่สามารถเดินไปจนสุดทาง

แต่ว่าขอเพียงมีโอกาสอันน้อยนิด ซูมู่หานก็ยินดีที่จะพยายามดู

พยายามพิสูจน์ตัวเอง เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่หลงใหลได้ปลื้มกับชื่อเสียงเงินทอง แต่เป็นคนที่พร้อมจะอยู่เคียงข้างเฉินเกอ ช่วยเหลือเฉินเกอ

เป็นเพราะความพยายามของช่วงเวลานี้ ก็ทำให้ซูมู่หานมีโอกาสมีทีมสัมภาษณ์ของตัวเอง

แต่ว่ายิ่งเป็นแบบนี้ เธอก็ยิ่งคิดถึงเฉินเกอ

“เค งั้นก็เจอกันพรุ่งนี้ พรุ่งนี้ฉันไปหาเธอ!”

เฉินเกอพูดอย่างยิ้มๆ

จากนั้นคุยกันไม่กี่คำ ทั้งสองก็ได้วางสาย

“มู่หาน เป็นไงมั่ง? เฉินเกอจะมามั้ย?”

ซูเหมิงเหมิงพลางเก็บข้าวของที่จะใช้ในการสัมภาษณ์ พวกเพื่อนร่วมหอก็พลางหัวเราะถามซูมู่หาน

อย่างไรเสียตอนที่เจอกันครั้งที่แล้ว เฉินเกอเป็นเพียงคุณชายแห่งจินหลิง

แต่ว่าหลังจากตอนนั้น พบว่าเฉินเกอนั้นเป็นถึงคุณชายระดับโลก และเป็นประเภทที่ร่ำรวยมาก

สถานะทางสังคมที่ไม่เหมือนกันนั้น คนก็จะเหมือนได้เกิดใหม่ตามไปด้วย

พวกซูเหมิงเหมิงทำเหมือนไม่เคยเจอเฉินเกออย่างนั้น อยากที่จะเจอเฉินเกอมากถึงมากที่สุด

ครั้งนี้ที่ออกไปสัมภาษณ์ที่ทะเล ตัวเองที่เป็นนักข่าวหลัก ซูมู่หานมีสิทธิ์ที่จะพาผู้ช่วยไปสองคน

ผู้ช่วยสองคนนี้ ก็ต้องเป็นซูเหมิงเหมิงกับหวูเหวินเหวินสองคน

ก่อนหน้านี้หวูเหวินเหวินและซูมู่หานเคยผิดใจกัน แต่ว่าหลังจากผ่านเรื่องรายการทีวีครั้งที่แล้ว ก็ได้กลายมาเป็นเพื่อนสนิทของซูมู่หาน

“เขาบอกว่าเขาจะมา!”

ซูมู่หานยิ้มอย่างอ่อนหวาน

“ว้าว ยอดเยี่ยมไปเลย พี่เฉินเกอครั้งนี้มาด้วยตนเอง ฉันสามารถที่จะคิดถึงบรรยากาศตอนนั้นแล้ว ถึงเวลานั้นแฟนของพวกเราก็จะมาส่งพวกเรา มู่หาน เธอมาแนะนำให้พวกเขารู้จักกันนะ?”

ซูเหมิงเหมิงพูดอย่างยิ้มๆ

“ได้สิ!”

ทั้งสามคนสนทนากันอย่างมีความสุข

ก๊อกๆ!

เวลานี้เสียงเคาะประตูได้ดังขึ้น จากนั้นประตูหอพักก็ถูกเปิดออก

เป็นหม่าหนาน

“มู่หาน เมื่อกี้ตอนที่ฉันอยู่ข้างล่าง เห็นพัสดุของพวกเธอ จึงได้เอามาให้พวกเธอสามคน”!

หม่าหนานพูดไป พลางหยิบพัสดุสามชิ้นออกมา

“ฮึ ขอบใจ!”

หวูเหวินเหวินกล่าวอย่างเย็นชา

ครั้งก่อนที่เขาช่วยเหลือหยางหัวลี่ในการใส่ร้ายซูมู่หาน ทุกคนค่อนข้างที่จะโกรธ

เพียงแต่ซูมู่หานนั้นไม่ถือสาเอาความกับเธอ

“ขอบใจนะหม่าหนาน มาให้ฉันเถอะ!”

ซูมู่หานรับพัสดุมา

“มู่หาน ครั้งนี้ขอบใจเธอนะ ทำให้ฉันได้มีโอกาสทำรายการออกกาศบนโทรทัศน์ ขอบใจเธอมากจริงๆ!”

“อย่าเกรงใจเลย พวกเราต่างเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันนะ ใช่แล้ว ลองเปิดูสิ ว่าข้างในมันคืออะไร!”

ซูมู่หานพูดอย่างยิ้มๆ

ในหอพักเดิมก็มีซูมู่หานกับเพื่อนอีกสองคน ตอนนี้ก็มีหม่าหนานเพิ่มมาอีกคน

เห็นได้ชัดว่าหม่าหนานนั้นสนิทสนมกับซูมู่หานกว่า ก็เลยยังไม่ไป

“โอ้มายก๊อต ทำไมพวกเราสามคนถึงมีพัสดุล่ะ หรือว่าจะเป็นแฟนของพวกเราส่งมา ฮ่าๆ ไม่ใช่อย่างแน่นอน!”

ซูเหมิงเหมิงพูดโดยไม่คิด

“ฉันคิดว่าจะน่าเป็นทีมสำรวจส่งมาให้พวกเรามั้ง อย่างไรเสียพวกเราสามคนก็เป็นคนในทีมสำรวจ!”

“ใช่ๆๆ”

พูดไป ทั้งสามคนต่างคนก็ต่างแกะพัสดุของตัวเอง

“อืม? อันนี้มันคืออะไร? จี้เหรอ ไม่เหมือนนะ ดูแล้วช่างแปลกประหลาดจริงๆ”

ซูเหมิงเหมิงได้หยิบของที่คล้ายจี้ออกมา

อันนี้เหมือนสัญลักษณ์รูปพระอาทิตย์ เหมือนลูกบอลที่ลุกโชนด้วยไฟยังไงอย่างงั้น

“ทีมสำรวจก็ช่างแตกแต่งเสียจริง ทำไมถึงให้จี้แบบนี้กับพวกเราล่ะ?”

หวูเหวินเหวินพูดอย่างไม่เข้าใจ “และจี้ลักษณะนี้ ทำไมดูแล้วทำให้รู้สึกไม่สบายใจเลย?”

“ก็ค่อนข้างที่จะแปลกอยู่!”

ซูมู่หานก็ประหลาดใจเช่นกัน

“ช่างเถอะ ช่างเถอะ ไม่ต้องสนใจแล้ว พรุ่งนี้เป็นวันที่พวกเรามีโอกาสได้แสดงฝีมือ เอางี้ละกัน ฉันเป็นเจ้ามือ คืนนี้พวกเราออกไปทานอาหารอร่อยๆสักมื้อ!”

ซูเหมิงเหมิงหัวเราะพูด

“ได้สิ ใช่แล้วหม่าหนาน เธอก็ไปกับพวกเราด้วยสิ ไปด้วยกัน!”

ซูมู่หานกล่าวชักชวน

หม่าหนานพยักหน้า

และในเวลาเดียวกัน กลางดึกของคืนนี้ เครื่องบินที่ได้บินมาจากฉู่ตูก็ได้จอดลงที่ก่างเต่าโดยสวัสดิภาพ

จากนั้นก็ได้มีรถส่วนตัว ได้มารับคนกลุ่มไปยังท่าเรือแห่งหนึ่ง

เวลานี้ ที่นอกท่าเรือ

“เพี้ยะ!”

“ไสหัวไปเลย ผู้หญิงแพศยา!”

ชายหนุ่มคนหนึ่งได้ใช้แรงตบลงไปบนใบหน้าของหญิงสาวคนหนึ่ง

ใช้แรงเยอะมาก หญิงสาวโดนตบจนคว่ำลงกับพื้น

ด้านข้าง เป็นประตูของโรงแรมที่อยู่ข้างทะเล

“แม่งเอ๊ย ตอนนี้คิดถึงฉันแล้วเหรอ ยังตามมาหาฉันเจอจนได้ ไปตายซักเถอะ!”

ชายหนุ่มพูด พลางใช้เท้าถีบลงบนท้องน้อยของหญิงสาวหนึ่งที

หญิงสาวโดนทำร้ายจนบาดเจ็บ ก็ได้หดตัวอยู่บนพื้น

และภาพนี้ ทำให้ผู้คนที่เตรียมตัวจะขึ้นเรือมองเห็น

“หากเธอทำให้แฟนใหม่ฉันเข้าใจผิด ฉันจะโยนเธอลงไปเลี้ยงปลาในทะเล!”

ชายหนุ่มขณะที่พูดยังคิดจะลงมือต่อ

ฉับ!

ทันใดนั้น มือของเธอได้ถูกคนจับไว้อย่างแน่นหนา

“นาย.....นายเป็นใคร?”

ชายหนุ่มพูดอย่างโกรธเคือง

และชายผู้นั้น จับมือเขาโดยออกแรงเล็กน้อย

“อ้า!”

เจ็บจนชายหนุ่มร้องขอให้ปล่อย

“ไป~”

ชายคนนั้นได้ใช้แรงถีบเขาไปไกลหลายเมตร

และชายหนุ่มนั้นเห็นกำลังคนที่อยู่ด้านหลังชายผู้นี้ ทันใดนั้นก็ไม่กล้าพูดมาก รีบร้อนวิ่งเข้าไปในโรงแรม

ชายผู้นี้จึงได้นั่งลง พยุงหญิงสาวที่โดนทำร้ายลุกขึ้นมา

ทันใดนั้นก็ตกใจ

“เป็นเธอจริงๆด้วย!”

ชายผู้นี้พูดอย่างประหลาดใจ

ตอนที่อยู่ท่าเรือนั้น ก็รู้สึกว่าหญิงสาวคุ้นตามาก

เดิมทีไม่อยากจะยุ่ง แต่เห็นว่าชายหนุ่มคนนั้นลงมือหนักเกินไป

ดังนั้นเขาจึงอดไม่ใจไม่ได้

และหญิงสาวก็โดนทำร้ายจนตัวเองลุกไม่ขึ้นแล้ว เวลานี้เห็นชายผู้นี้ ในขณะที่ดวงตามเต็มไปด้วยความแปลกใจ ราวกับว่าได้เห็นความหวังสุดท้าย

“เฉินเกอ ใช่นายมั้ย!?”

หญิงสาวร้องไห้พูด