ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 42

บทที่ 42 วันนี้ฉันไม่ไปแล้ว

“อะไรนะมู่หาน? เธอจะพาเฉินเกอไปด้วย?”

เจียงเวยเวยพูดอย่างตกใจ

เฉินเกอก็ตกใจเล็กน้อย

จากวันนี้ที่สัมผัสกันครึ่งชั่วโมง เฉินเกอรู้ว่า ซูมู่หานเป็นคนประเภทจิตใจดี และไม่ใช่ผู้หญิงที่รังเกียจคนจนรักคนรวย ขอให้เป็น

คนดี ซูมู่หานก็จะนับเป็นเพื่อน

ในทางกลับกัน เมื่อเทียบกับเจียงเวยเวยต่างกันอย่างสิ้นเชิง

อีกทั้งซูมู่หานเป็นคนที่คิดถึงความรู้สึกคนอื่นเสมอ

และอีกอย่าง หากให้ไปร่วมสังสรรค์ทานข้าวกับหวังหยางและ เจียงเวยเวย เฉินเกอไม่มีอารมณ์จริงๆ

เพราะไม่ใช่คนจำพวกเดียวกัน!

ซูมู่หานพยักหน้าเล็กน้อย: “เวยเวยวันนี้เฉินเกอช่วยเหลือฉัน ดังนั้นคืนนี้ฉันเลี้ยงข้าวพวกเธอ เฉินเกอก็ต้องไป!”

“เอาอย่างนี้ละกันพวกเธอไปกันเองเถอะ!” เฉินเกอยิ้มๆ ที่ซูมู่หานเชิญชวนเขา เขาก็ทราบซึ้งในน้ำใจของซูมู่หานแล้ว

“ไม่ได้ นายต้องไป!”

อันที่จริงซูมู่หานก็มีจุดประสงค์อื่นด้วย หวังหยางคิดอะไรอยู่ เธอทำไมจะไม่รู้

ทางออกที่ดีที่สุด ก็คือต้องแยกเธอกับหวังหยางออกจากกัน

ซูมู่หานไม่ชอบหวังหยาง ไม่ชอบอย่างมาก

หวังหยางที่อยู่ข้างๆสีหน้าดูไม่ดีเลย

จะไม่ให้เฉินเกอไปด้วยก็ไม่ดี เพราะซูมู่หานเอ่ยปากเองว่าจะเป็นคนเลี้ยงข้าว

หากให้เฉินเกอไปด้วย

หวังหยางไม่สามารถที่จะให้ซูมู่หานเป็นเจ้ามือในการเลี้ยงข้าว

กลัวตัวเองจะไม่มีมาด

ระหว่างนั้นก็พูดขึ้นอย่างขึงขัง “ได้สิมู่หาน เอาอย่างนี้ละกัน วันนี้ก็ฉันแหละที่เป็นคนเลี้ยงข้าว ครั้งก่อนตอนที่ไปห้องครัวเจียหยวน เธอก็ไม่ได้ไป วันนี้ยังไงเธอก็ต้องไป ส่วนเฉินเกอนั้น ให้เขาตามไปด้วย.......”

ซูมู่หานถึงได้พยักหน้ารับ

เจียงเวยเวยที่โกรธมองไปยังเฉินเกอ “ฮึ่ม สมใจนายแล้วซินะ ถึงได้ให้หวังหยางเลี้ยงข้าวนาย ก็แค่เห็นว่านายช่วยเหลือมู่หาน ไม่อย่างนั้น นายอย่าได้แม้แต่จะคิด!”

พูดเสร็จก็หันไปมองซูมู่หาน “มู่หานงั้นเราเจอกันคืนนี้นะ!”

หลังจากนั้นก็เดินตามติดๆหวังหยางออกไป

เห้ย!

เฉินเกอถอนหายใจในใจ

ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้ว เขาจะไม่ไปก็ไม่ได้เสียแล้ว

ระหว่างนั้นเฉินเกอก็ไม่ได้คิดอย่างอื่น ตั้งใจฝึกขับรถอย่างเดียว

ฝึกจนใกล้ค่ำ

เจียงเวยเวยก็มาหาซูมู่หาน

มีหวังหยางที่เป็นคนขับรถ

และคนที่ไปครั้งนี้ก็ไม่น้อยด้วย ส่วนใหญ่จะเป็นนักศึกษาหญิงในสภา ยังมีผู้ชายหลายคนที่สนิทกับหวังหยางก็มาด้วย

สองในนั้นก็คือเจิ้งเชียนเชียนและหลี่เนี่ยน

เมื่อถึงจุดหมาย หวังหยางแสดงออกอย่างใจกว้าง ได้จองห้องวีไอพีที่หรูหราและสวยงามไว้แล้ว

เฉินเกอเดินตามพวกเธอเข้าไป

เพียงแต่ว่า ยังไม่ทันสังเกต ในทางเดิน มีพนักงานต้อนรับเดินสวนทางกับเขา มองเขาด้วยความตกใจ แล้วรีบร้อนวิ่งลงบันไดไป

ก็ไม่รู้ว่าไปทำอะไรแล้ว!

“ฮึ่ม สถานที่แบบนี้ เขาไม่เคยมาแน่เลย เกรงว่าชีวิตนี้ทั้งชีวิตคงไม่มีสิทธิ์เข้ามาที่นี่!”

ขณะที่ทุกคนกำลังตื่นเต้น

เจิ้งเชียนเชียนคนนี้เหลือบมองเฉินเกอแล้วกล่าว

“เชียนเชียนอันนี้เธอผิดแล้ว เฉินเกอเคยมา และยังจัดงานเลี้ยงเพื่อนนักศึกษาที่นี่ด้วย ได้ยินว่าคืนนั้น หมดไปหลายตังค์เลย!”

เจียงเวยเวยพูดอย่างไม่แยแส

เจิ้งเชียนเชียนและหลี่เนี่ยนอึ้งตามกัน

เจียงเวยเวยรีบเล่าเรื่องที่เฉินเกอเคยถูกหวย แล้วเลี้ยงเพื่อนนักศึกษาอย่างฟุ่มเฟือย

ทุกคนต่างมองไปที่เฉินเกอ ราวกับมองคนปัญญาอ่อนคนหนึ่ง

เฉินเกอก็ไม่ได้พูดอะไร

ได้แต่นั่งเงียบๆ

“เมื่อก่อนนายถูกหวยเหรอ?”