ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 433

บทที่433 ผิดนัด

“คุณย่าครับ ช่วงนี้ร่างกายของท่านไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก ผมซื้อของบำรุงบางอย่างมาให้ท่าน！”

หลังจากที่เฉินเกอเข้ามา ก็ได้วางของขวัญของตัวเองลงที่ด้านข้าง

“ฮึ ลำบากแล้วที่คุณจะมีใจแบบนี้！”

คุณหญิงพูดด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเข้มงวด

เพราะว่าตอนที่ฉลองงานเวันเกิดของตัวเองนั้น เฉินเกอมาด้วยมือเปล่าและไม่มีอะไรมาให้เลย

อันที่จริง แม้ว่าจะตัดขาดความสัมพันธ์กับยู่ผิงแล้วก็ตาม

แต่ว่า ปัญหาทางสายเลือดนั้นจะตัดออกไปง่ายๆได้อย่างไร

โดยเฉพาะเฉินเกอกับเฉินเสี่ยวต่างก็เป็นหลานแท้ๆของตัวเอง

คุณหญิงเองก็อยากใกล้ชิดกับเฉินเกอในฐานะคุณย่าคนหนึ่งของเขาเช่นกัน

แต่เมื่อเห็นท่าทีที่น่าเวทนาของเฉินเกอ ก็ทำให้คุณหญิงนึกถึงเด็กบ้านนอกอย่างเฉินจิ้นตงในเมื่อก่อน

ทั้งสองพ่อลูกนั้นมีความคล้ายกันมากเหลือเกิน

และบุคลิกนั้นยิ่งคล้ายกันมาก

ต่างก็เป็นคนบ้านนอกที่ซื่อสัตย์ที่ด่าไม่คืนคำและตีเขาๆก็ไม่ตีคืน

“เฉินเกอ แม่ของคุณ สบายดีหรือเปล่าในช่วงปีที่ผ่านมา？”

หลังจากเงียบไปนาน

จู่ ๆคุณหญิงก็ถามขึ้น

“สบายดีมาโดยตลอดครับ อันที่จริง คุณแม่ก็คิดถึงคุณย่าตลอด！”

เฉินเกอนั่งลงและกล่าว

“ฮึ สบายดี？อยู่กับคนอย่างพ่อของคุณ ยังจะสบายดีอีกเหรอ？ที่จริง ฉันก็รู้ว่าคุณมาที่นี่เพื่ออะไร อุตสาหกรรมของตระกูลหยางไม่เคยมีแบ่งให้คนภายนอก และเรื่องนี้ คุณคิดก็ไม่ต้องไปคิด ยี่สิบกว่าปีแล้ว ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ติดต่อกลับมาเลย เธออาจจะถือว่าแม่ของเธอนั้นได้ตายไปตั้งแต่แรกแล้ว！”

คุณหญิงกล่าวด้วยความโกรธ

เฉินเกอยิ้มแล้วพูด：“ท่านอย่าพูดเช่นนี้ จริง ๆแล้วครั้งนี้ที่เสี่ยวเกอมาที่นี่ ไม่ได้มาเพราะเรื่องอุตสาหกรรมของตระกูลหยาง แต่ที่สำคัญกว่านั้นก็คือ ต้องการคลายคับข้องใจของคุณย่ากับแม่！”

“คลายคับข้องใจ？ฉันมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นานแล้ว คลายแล้วมีประโยชน์อะไร？อีกอย่าง เมื่อก่อนผู้หญิงคนนี้หนีการแต่งงาน ทำให้ตระกูลลี่ในตอนนั้นต่อต้านตระกูลหยางอย่างบ้าคลั่ง ทำให้ตระกูลหยางต้องเปลี่ยนจากสี่อันดับแรกของตระกูลหลัก ไปสู่ตระกูลธรรมดาในปัจจุบัน！อีกทั้งแทบจะเหี่ยวฉาว！และครั้งนั้น ตระกูลหยางก็ได้รับบาดเจ็บอย่างสาหัส”

คุณหญิงกล่าวด้วยความโกรธ

“แต่ว่า ตระกูลลี่นั้นไม่ใช่ถูกทำลายโดยคนอื่นอย่างรวดเร็วแล้วเหรอครับ？”

จู่ ๆเฉินเกอก็เงยหน้าและพูดขึ้น

คุณหญิงผงะ

จู่ ๆในดวงตาของเฉินเกอ ก็มีบางอย่างที่แตกต่างกันออกไปเผยขึ้นมา

“คุณย่าครับ วันนี้ผมอยากจะพูดคำหนึ่ง เรื่องราวของอดีต จะโทษแม่ของผมทั้งหมดไม่ได้ และคุณย่าเองก็ไม่มีส่วนที่จะรับผิดชอบกับเรื่องนี้เลยเหรอ？นอกจากนี้คนโบราณเคยกล่าวไว้ว่า สามสิบปีอยู่ทางตะวันออกของแม่น้ำ สามสิบปีอยู่ทางตะวันตกของแม่น้ำ อุปมาว่าเรื่องราวเปลี่ยนแปลงรุ่งเรืองตกต่ำไม่แน่นอน ตอนนั้นคุณแค่รู้สึกว่าเฉินจิ้นตงเป็นเพียงแค่คนบ้านนอกที่ยากจนคนหนึ่ง และนี่ก็ผ่านไปยี่สิบปีแล้ว เขายังเป็นแบบนั้นอยู่หรือเปล่า？”

เฉินเกอกล่าว：“คุณย่า คุณพักผ่อนเถอะ อีกสองสามวัน ผมค่อยมาเยี่ยมคุณย่าใหม่！”

พูดจบ เฉินเกอลุกขึ้นยืนแล้วเดินจากไป

ส่วนคุณหญิงนั้น รู้สึกว่าวันนี้มันช่างไม่คาดคิดเลยจริง ๆ

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอสนทนาอย่างเป็นทางการกับเฉินเกอ

และเธอเพิ่งค้นพบว่า เฉินเกอไม่ได้เป็นคนที่ไม่กล้าออกความเห็น และอ่อนแออย่างที่ตัวเองเห็น

อีกอย่าง ในคำพูดของเด็กคนนี้ กำลังสื่ออะไรบางอย่างให้ตัวเองอยู่หรือเปล่า？

หลังจากที่พ่อบ้านส่งเฉินเกอออกไปแล้ว

แล้วค่อยกลับมาเอาของขวัญที่เฉินเกอส่งให้ออกไป

ตามปกติแล้ว ตราบใดที่มีคนส่งของขวัญ ไม่ว่าจะส่งอะไร และใครเป็นคนส่ง พ่อบ้านก็จะจดบันทึกไว้อย่างละเอียด

แต่ว่า หลังจากที่พ่อบ้านได้เปิดของขวัญออก เขาก็ตะลึงไปชั่วขณะ

“นี่……”

ดวงตาของเขาเบิกกว้าง จากนั้นสองมือของเขาก็ถือของขวัญ แล้วเคาะไปที่ประตูของห้องคุณหญิงโดยตรง

“ท่านประธาน คุณรีบดู ของขวัญชิ้นนี้ที่คุณชายเฉินเกอส่งมา！”

พ่อบ้านกล่าวอย่างตื่นเต้น

“นี่มัน？”