ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 44

บทที่ 44 เฉินเกอรวยจัง

“เราสองคนเป็นเพื่อนที่ร่วมเป็นร่วมตายกัน แต่ว่าสถานะของเขาฉันไม่สะดวกจะพูด เขาให้ฉันเก็บเป็นความลับ! เห่อๆ!”

ตู้เหล่ยบี้ก้นบุหรี่จนดับ

ยิ้มอย่างจางๆ

ในตอนนี้สายตาของทุกคนที่มองเขาได้เปลี่ยนไป

โดยเฉพาะเจียงเวยเวย ที่มองอย่างชื่นชม

เจิ้งเชียนเชียนก็มองตาเป็นประกาย หากเป็นจริง ตัวเองคงมีโอกาสได้นั่งรถคันนี้ที่คนนับไม่ถ้วนต่างคลั่งคล้ายใช่ไหม?

หนุ่มๆต่างอิจฉาตู้เหล่ยจะตายอยู่แล้ว

“ตู้เหล่ยนี่เรื่องจริงหรือเรื่องหลอก คงไม่ใช่มุกเก่าที่นายเคยใช้จีบดารานะ นายโม้อยู่ใช่มั้ย?”

หวังหยางไม่กล้าเชื่อ เพราะเขารู้จักตู้เหล่ยคนนี้ ฐานะทางบ้านเหรอ ก็ธรรมดา เป็นเศรษฐีเล็กๆ

เป็นไปได้ไงที่จะรู้จักระดับมหาเศรษฐี?

และตู้เหล่ยก็เป็นคนขี้โม้จนเคยตัว

“เป็นไปได้ไง อีกอย่างฉันจะสามารถเอารถราคายี่สิบล้านมาโม้ได้ไงกัน พวกนาย”นี่ก็จริงๆ!”

ตู้เหล่ยหัวเราะเจื่อนๆ

“ตู้เหล่ยฉันเชื่อนาย!”

เจียงเวยเวยยิ้มให้กับตู้เหล่ย

เธอเหลือบมองรถหรูในรูปเป็นระยะๆ เธอจะละลายหมดแล้ว หากเธอมีโอกาสนั่งสักครั้ง ให้ทำอะไรก็ยอม

และโอกาสนี้ ก็ต้องอาศัยตู้เหล่ย ถึงจะได้รู้จักมหาเศรษฐีระดับเทพ!

เฉินเกอที่อยู่อีกฝั่งยิ้มเจื่อนๆ

กุญแจรถยังอยู่ในกระเป๋าของตัวเองเลย

สรุปตัวเขากลายเป็นเพื่อนรักของคนอื่นไปเสียแล้ว

สิ่งที่ทำให้เฉินเกอรู้สึกไม่สบายใจที่สุดก็คือ

หญิงสาวที่น่ารักทั้งสอง ถูกไอ้คนขี้โม้คนนี้หยอกล้อไปเสียแล้ว

หรือว่าหากตัวเองขับรถแล้ว ก็จะหยอกล้อสาวได้?

ก็สามารถหยอกล้อเจียงเวยเวยได้

เฉินเกอคิดในใจ หรือตัวเองไม่ควรทำตัวสมถะอีก เสียเปรียบจังเลย!

“พรับ!”

ตอนนี้ เฉินเกอรู้สึกหน้าตัวเองโดนอะไรปาใส่สักอย่าง

เงยหน้าขึ้นมอง เป็นเจียงเวยเวยที่ใช้ก้อนทิชชูปาใส่ตัวเขา

“ฮึ่ม นายฟังอะไรอยู่อะ ทำไม นายก็อยากนั่งลัมโบร์กีนี ขอร้องเถอะ ไปแปลงเพศซะ.......”

เจียงเวยเวยหัวเราะอย่างเย็นชา

“ที่แปลงเพศเขาคงไม่ต้อนรับคนโคตรจนแบบนี้หรอก!”

หลี่เนี่ยนหัวเราะเสียงดัง

กระพริบตามองพวกเขาจู่โจมตัวเอง

ดีที่บริกรเริ่มเอาอาหารขึ้นโต๊ะแล้ว

บะหมี่หั่นเส้นกับผัดเส้นมันฝรั่งของเฉินเกอก็มาแล้ว

“ว้าว อาหารหลากหลาย ดูแล้วก็คือระดับไฮเอนด์!”

“แน่นอน อาหารดีต้องคู่กับเหล้าที่ดี วันนี้จะให้ทุกคนได้ลิ้มรสไวน์แดงขวดนี้ ราคาสองพันกว่าหยวน!”

หวังหยางพูดไปด้วยยิ้มไปด้วย

ทำให้ทุกคนชื่นชมทันที

เฉินเกอที่อยู่อีกมุม ถูกพวกเขาละเลย

เฉินเกอกำลังซดน้ำซุปบะหมี่ กินเส้นมันฝรั่ง เขาค่อนข้างที่จะหิว

เวลานี้ ประตูห้องวีไอพีได้ถูกเปิดออกอีกครั้ง

เห็นบริกรยืนเรียงกันอยู่

กำลังจะเดินเข้ามาพร้อมกับเมนูพิเศษระดับไฮเอนด์

แต่เมนูพิเศษนี้ได้ถูกดัดแปลงเป็นชุดเล็ก เพราะเกรงว่าโต๊ะขนาดเล็กของเฉินเกอจะไม่พอวาง

อา.......หารของพวกเราครบแล้ว ไม่ใช่เมนูพิเศษที่เราสั่ง

หวังหยางมองแล้ว อึ้งไปชั่วขณะ

“สวัสดีค่ะคุณผู้ชายท่านนี้ อาหารนี้ไม่ใช่ของพวกคุณ แต่เป็นของคุณเฉินค่ะ!”

เฉินเกอมองไปบริกรที่กำลังอธิบาย โอ้มายก๊อด ตัวเองก็ไม่ได้สั่งเหมือนกัน

“รอก่อน ฉันขอพูดก่อน ฉันจะรับผิดชอบแค่โต๊ะนี้ อาหารพวกนี้เฉินเกอเป็นคนสั่ง ไม่เกี่ยวกับพวกเรา!”

หวังหยางพูดอย่างตกใจ

หากให้เขาเป็นคนจ่าย วันนี้เงินคงจะแค่พอดีจ่าย

มันคือเมนูพิเศษ แต่เขาสั่งแค่สองอย่าง

“เห่อๆ คุณอย่าเพิ่งเข้าใจผิด เป็นเพราะคุณเฉินสั่งอาหาร ทางเราเลยแถมอาหารให้ พรับๆ! พรับๆ!”

พูดจบ พนักงานสาวก็ปรบมือ

อาหารถูกเสิร์ฟขึ้นทีละอย่างๆ มีหญิงสาวบางคนยังไม่เคยเห็นเมนูพิเศษที่ถูกเสิร์ฟจนครบพวกนี้

ทั้งหมดสิบสองเมนู

โต๊ะของเฉินเกอเต็มไปด้วยอาหาร

อาหารพวกนี้ อย่างต่ำๆก็สองสามหมื่น

“นี่ๆๆ.........เขาแค่สั่งผัดเส้นมันฝรั่ง ทางร้านก็แถมเมนูพิเศษให้เยอะขนาดนี้?”

เจียงเวยเวยที่ตกตะลึงได้ยืนขึ้นมา

เธอเกือบจะเป็นลม

เธออยากที่จะลิ้มลองเมนูพิเศษของห้องครัวเจียหยวนให้หมดทีเดียว แต่มันเป็นไปไม่ได้ เฉลี่ยสั่งครั้งละสองเมนู

ยังต้องมากินยี่สิบครั้ง

อีกอย่าง ใครจะมีเงินมาเลี้ยงเธอถึงยี่สิบครั้งละ?

เมนูพิเศษแพงมากนะ!

แต่ตอนนี้ละ เฉินเกอสั่งแค่บะหมี่กับผัดมันฝรั่ง ทางร้านแถมให้สิบสองอย่าง

อีกอย่างเป็นเมนูใช้วัถุดิบพรีเมี่ยมทั้งนั้น?

ไม่เพียงแต่เจียงเวยเวย พวกเจิ้งเชียนเชียนต่างก็อึ้งตามๆกัน มองเฉินเกออย่างไม่คาดคิด

เฉินเกอคิดไม่ถึง ผู้จัดการล็อบบี้คนนี้จะทำเรื่องแบบนี้?

เมนูพิเศษโต๊ะนี้ เขาก็กินไม่หมด

มองไปที่ซูมู่หาน: ทันที “นักศึกษาซูมู่หาน มากินด้วยกันมั้ย?”

ซูมู่หานไม่ได้รู้สึกอายอะไรอยู่แล้ว

อีกอย่าง ตอนนี้เธอรู้สึกว่าตัวของเฉินเกอเต็มไปด้วยความลึกลับ

ไม่งั้นทางร้านจะให้เกียรติเขาทำไม?

ทันใดนั้น ยิ้มแล้วก็เดินไป

นั่งตรงข้ามกับเฉินเกอ

ไม่ต้องพูดถึงสีหน้าของหวังหยาง

“ฮึ่ม ฉันรู้แล้ว หรืออาจจะเป็นเพราะสั่งผัดเส้นมันฝรั่งแล้วแถมเมนูพิเศษ? เป็นกิจกรรมที่ทางร้านจัดขึ้น?”

เจิ้งเชียนเชียนไม่กล้าเชื่อสายตาตัวเอง