ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 443

บทที่ 443 ตัดรากถอนโคน

“คุณแม่มันแรงไปไหม เฉินเกอไม่ธรรมดาเลยนะ คงจะทำอะไรไม่ได้ง่ายๆหรอก โดยเฉพาะเฉินเสี่ยว ถ้าถูกเปิดโปง แล้วพวกเรา……”

ในห้อง

หยางเย่กำลังพูดอย่างเป็นกังวลกับโกวหรู

โกวหรูพูดว่า “จะอยู่เฉยๆไม่ได้ ไม่มีทางเลือกแล้ว ในเมื่อตัดสินใจจะแย่งสิทธิ์การเป็นทายาทของตระกูลหยาง ไม่ถูกพวกเสี่ยวเป้ยเหยียบย่ำ ดังนั้นจึงไม่มีทางเลือกจริงๆ ขอแค่เฉินเกอตาย พวกเราก็จะไม่มีคู่แข่งที่น่ากลัวแล้ว”

“ยิ่งไปกว่านั้น ไม่แน่ว่าทรัพย์สินที่ตระกูลเฉินให้กับหยางเสี่ยวเป้ยที่ภาคเหนือจะค่อยๆตกเป็นของเราก็ได้！”

โกวหรูกล่าว

“ตอนนี้หวังว่าอะเชิงจะไม่ทำให้พวกเราผิดหวังนะ เฉินเกอเชื่อใจอะเชิงมาก！”

“ถ้าหากตรวจเจอจะทำยังไง？”

“วางใจเถอะ ยาพิษนี้ไม่มีสีไม่มีกลิ่นใดๆ ถึงจะตรวจเจออะเชิงก็จะเป็นผู้ต้องหา พอถึงเวลานั้นอะเชิงยังสามารถเปิดปากพูดได้ไหม？”

โกวหรูหรี่ตาเล็กน้อยพลางพูดอย่างร้ายกาจ

“ผมเข้าใจแล้ว！”

ทันใดนั้น

เสียงดัง ปัง

ประตูถูกคนแตะจนพัง

มีฝูงคนใส่เสื้อสีดำวิ่งเข้ามา

“พวกนายมาทำอะไร？”

โกวหรูกับหยางเย่ต่างตกใจ

ไม่มีโอกาสพวกเขาพูดก็ถูกคลุมหัวด้วยถุงสีดำแล้วลากออกไป

และพวกโห๋ผิงมีกลเม็ดในการทรมานคนมากมาย

หยางเย่กับโกวหรูยืดเวลาได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็ตกใจกลัวแล้ว

จึงได้สารภาพเรื่องราวตั้งแต่ต้นทั้งหมด

“เฉินเกอ ไม่เกี่ยวกับพวกเรา คนที่จะทำร้ายหลานก็คือหลงช่าวเหลย เขาเป็นคนวางแผนทั้งหมดนี้ และตอนนี้เสี่ยวเป้ยก็อยู่ในมือของเขา ไม่มีทางเลือก ถ้าพวกเราไม่ทำตามที่เขาบอก เขาจะฆ่าพวกเรา！”

โกวหรูตกใจกลัวรีบพูดออกมา

ใช่แล้ว เธอดูถูกวิธีที่โหดร้ายของเฉินเกอไปแล้ว

ตอนแรกคิดว่า เฉินเกอไม่มีหลักฐานที่แน่ชัด นิสัยคนอย่างเขาคงจะไม่ทำอะไรซี้ซั้วหรอก

แต่เฉินเกอสงสัยตัวเองกับสองแม่ลูกมานานแล้ว

“คุณน้าสะใภ้ใหญ่ อย่าคิดว่าปัดความรับผิดชอบให้หลงช่าวเหลยแล้วพวกน้าสะใภ้จะไม่เป็นอะไรนะ ผมจะบอกให้คุณยายทราบ คุณยายรู้ว่าควรจะลงโทษพวกน้าสะใภ้ยังไงดี！”

“สำหรับตระกูลหลงผมยิ่งไม่ปล่อยพวกเขาไปแน่！”

เฉินเกอพูดอย่างเย็นชา

“หลงช่าวเหลยเอาเสี่ยวเป้ยซ่อนไว้ที่ไหน？”

เฉินเกอถามคำถามสุดท้าย……

“ยัยบ้า ตกลงคุณจะเซ็นหรือไม่เซ็น？”

และในโรงงานที่ร้างแห่งหนึ่ง

แสงไฟอ่อนๆ มีแต่ความมืดมิด

ตอนนี้หลงช่าวเหลยกำลังมัดหยางเสี่ยวเป้ยแน่นๆไว้บนเก้าอี้ตัวหนึ่ง

ด้านข้างมีคนของเขาคอยปกป้องดูแล

“คนแซ่หลง คุณตายใจได้เลย？”

หยางเสี่ยวเป้ยตะโกนด้วยความโกรธ

เพี๊ยะ！

หลงช่าวเหลยตบหน้าหยางเสี่ยวเป้ย

“หยางเสี่ยวเป้ย ความอดทนของคนเรามีขีดจำกัดนะ หากคุณไม่มีประโยชน์ต่อผมแล้ว ตอนนั้นก็จะเป็นวันตายของคุณ！”

หลงช่าวเหลยเตือนอย่างดุร้าย

“ฉันไม่ได้โง่นะ ถ้าฉันเซ็นนายจะปล่อยฉันไปเหรอ？”

หยางเสี่ยวเป้ยยิ้มเยาะเย้ย

สายตาหลงช่าวเหลยเยือกเย็น

สัญญาฉบับนี้เป็นสัญญาเพื่อเอาทรัพย์สินของหยางเสี่ยวเป้ยมา

แน่นอน เป็นอย่างที่หยางเสี่ยวเป้ยพูด หากเธอเซ็นต์สัญญานั้นเมื่อไหร่ หลงช่าวเหลยก็จะไม่ให้เธอมีชีวิตอยู่อีกต่อไป

“ดูเหมือนว่าต้องใช้ความรุนแรงกับคุณสักหน่อยแล้ว เรียกพวกพี่สองขึ้นมาจัดการสิ！คิกคิก ก่อนที่พวกเขาจะลงมือก็อนุญาตให้พวกเขาเชยชมเธอก่อนได้ เพราะหยางเสี่ยวเป้ยก็ถือว่าเป็นสาวสวยคนหนึ่ง！”

หลงช่าวเหลยพูดอย่างเย็นชา

“ครับ คุณชายเหลย！”

ลูกน้องต่างหัวเราะชอบใจ

จากนั้นก็คว้าวิทยุสื่อสารออกมา“ขึ้นมาได้！”

ผลปรากฏว่าไม่มีเสียงตอบรับใดๆทั้งสิ้น

คนคนนี้ก็ตะโกนเรียกคนอื่นที่เฝ้าอยู่ชั้นล่าง

ก็ยังไม่มีเสียงตอบรับ

“เกิดอะไรขึ้น？ลงไปดูสิ！”