ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 451

บทที่ 451 จากนี้ไปเธอก็อยู่ข้างฉัน

ตอนนั้น เฉินเกอเคยมาบ้านของลุงฉินครั้งหนึ่ง

พูดแล้วก็มีความรู้สึกผิดเล็กน้อย ตอนนั้นเฉินเกอคิดว่าการที่ลุงฉินอยู่ข้างกายของตัวเองนั้นมีความเป็นภาระ

ตอนแรกคิดอยากจะนำลุงฉินปักหลักอยู่ที่บ้าน

แต่เฉียงเวยนั้น รู้สึกว่าลุงฉินอยู่คนเดียวโดดเดี่ยวไม่มีใครให้พึ่งพา อีกอย่างลุงฉินในตอนนั้นก็ยอมที่จะอยู่กับตนเอง

ฉะนั้นเขาจึงรับลุงฉินมาอยู่ในคฤหาสน์ด้วยกัน

คิดไม่ถึงว่า สุดท้ายคนที่ตัวเองคาดหวัง ก็คือลุงฉินแล้ว

วิ่งเข้าไปในห้องนอน

เฉินเกอเห็นในห้องถูกวางเต็มไปด้วยอาหารในงานมากมายเต็มโต๊ะ

“ลุงฉิน? นายอยู่ไหม?” เฉินเกอถาม

“ใครเนี่ย?”

ขณะนี้ ก็มีผู้หญิงวัยกลางคนที่สวมผ้ากันเปื้อนถืออาหารจานหนึ่งออกมาจากข้างๆ ห้อง

เฉินเกออึ้งไปเลย

“ฉัน....ฉันมาหาลุงฉิน! ฉินอีฝาน!”

หญิงวัยกลางคนมองดูเฉินเกอที่ดูสกปรกไปทั้งตัว ก็อดไม่ได้ที่จะพูดด้วยความรังเกียจเล็กน้อย

“พี่ฝานขึ้นดอยไปแล้ว! ยังไม่กลับมา! นายมาหาเขาทำไม?”

“มีเรื่องนิดหน่อยครับ รอเขากลับมาแล้วค่อยพูดเถอะครับ ในเมื่อที่นี่มีแขก งั้นเดี๋ยวผมออกไปรอเขาที่ข้างนอกก่อนนะครับ!”

เฉินเกอคิดในใจหรือว่าลุงฉินจะกินเด็ก ยังหาภรรยาคนหนึ่งอีก แต่ก็จริง ตอนที่ลุงฉินจากไป ตัวเองก็ได้ให้ค่าเลี้ยงชีพไปไม่น้อยเลย

แต่ก็เกรงใจที่จะถาม เฉินเกอจึงออกไปรอข้างนอก

“นี่นายรอก่อน นายชื่ออะไร?”

เหมือนว่าหญิงวัยกลางคนจะนึกอะไรออก จึงถามออกไป

“เฉินเกอครับ!”

เฉินเกอพูดตอบกลับ

“อั้ยยะ เฉินเกอ ที่แท้ก็คุณเอง พี่ฝานให้ฉันรอคุณมาหลายวันแล้ว! เขาบอกว่าหากคุณมาหาเขา ให้ฉันรับคุณเข้ามาปักหลักในบ้าน แต่ว่าฉันมาหาที่บ้านพี่ฝานทุกวัน ล้วนไม่เคยเจอคุณเลย!!”

“ลุงฉินรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าฉันจะมาที่นี่?”

“ใช่แล้ว บอกฉันไว้ตั้งแต่เจ็ดวันก่อนแล้ว จากนั้นเขาก็ขึ้นดอยไปแล้ว! เขาบอกกับฉันว่า คุณเป็นคุณชายท่านหนึ่ง แต่ว่าเมื่อกี้ฉันเห็นว่านาย......เฮอะเฮอะ!”

เฉินเกอมองดูเสื้อผ้าของตัวเอง ก็ยิ้มกลับอย่างฝืนๆ

ในเวลาเดียวกันก็รู้สึกว่าลุงฉินร้ายกาจเกินไปแล้ว แม้กระทั่งเกิดเรื่องขึ้นกับฉันเขาก็รู้อย่างชัดเจน

แต่ว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องนี้

“งั้นพอดีเลย วันนี้พี่ฝานกลับมา ฉันทำอาหารไว้ให้เขาเต็มโต๊ะเลย และคุณก็มาแล้ว! รีบนั่งเถอะ ดื่มชาก่อนนะ!”

หญิงวัยกลางคนพูดด้วยความเป็นมิตร

หลังจากพูดคุยกันแล้ว เฉินเกอเข้าใจแล้ว

หญิงวัยกลางคนคือคนในหมู่บ้านเดียวกัน ให้เฉินเกอเรียกเธอว่าน้าเหมย แต่ว่าไม่ได้เป็นเหมือนกับที่เฉินเกอคิด น้าเหมยไม่ใช่ภรรยาของลุงฉิน

แต่เป็นน้องบุญธรรมของลุงฉิน

น้าเหมยเองก็ชอบพูดคุยมาก

พูดไปเยอะมาก

ถ้าจะพูดขึ้นมาจริงๆ ยังมีเรื่องที่เคยเกิดขึ้นเล็กน้อยกับลุงฉินจริงๆ ด้วย

นั่นก็คือช่วงก่อนหน้านี้ที่ลุงฉินกลับมา

ส่วนน้าเหมยนั้น ก็เป็นแม่ม่าย แล้วป่วยเป็นโรคหนัก ลุงฉินใช้ยาช่วยเธอไว้

อีกอย่างก็ไม่รู้ว่าลุงฉินที่บ้าบ้าบอบอในเมื่อก่อน กลายมาเป็นคนมีเงินไปแล้ว

อัศวินช่วยหญิงสาวไว้ บวกกับฐานะที่ไม่เลวของลุงฉิน ฉะนั้นน้าเหมยจึงอยากจะมีความรักในช่วงบ้านปลาย

ปรากฏว่าไม่ว่ายังไงฉินอีฝานก็ไม่ยอม

สุดท้ายแล้ว จึงนับฉินอีฝานเป็นพี่ชาย

ถึงได้มีภาพข้างหน้านี้เกิดขึ้น

“อะเหมย มาช่วยฉันนำยาสมุนไพรพวกนี้เข้าไปเก็บในบ้านหน่อย!”

และในขณะนี้ ข้างนอกประตูก็มีเสียงเสียงนี้ดังขึ้น

ส่วนเฉินเกอนั้น เพียงแค่ได้ยินก็ฟังออกแล้ว

รีบลุกขึ้นมา

“ลุงฉิน?”

“ไอ่หลานโต? มาจริงๆ หรอเนี่ย! มากี่วันล่ะเนี่ย!”

ลุงฉินก็ยังคงเป็นลุงฉิน

แต่แค่ว่าดูเรียบร้อยเป็นระเบียบขึ้นเยอะมาก