ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 450

บทที่ 450 ตกอับ

เจ็ดวันให้หลัง

ในมณฆลเล็กๆแห่งหนึ่งในเมืองฝั่งตะวันตกเฉียงใต้ ในสถานก่อสร้างแห่งหนึ่ง

“จ่ายค่าแรงแล้ว นาย 150 เก็บไว้ดีๆ！”

“นาย 90！”

หัวหน้างานที่อ้วนอ้วนคนหนึ่งกำลังแจกค่าแรงให้คนงานอายุราว50ปีทั้งชายและหญิง

หนึ่งในนั้น มีคนยืนอยู่ในกลุ่ม ช่างดึงดูดสายตายิ่งนัก

คนส่วนใหญ่จะได้ค่าแรงวันละ 150

พอถึงคนวัคนนี้ กลับได้แค่ 90 เอง

ผู้รับเหมาถุยน้ำลายลงที่นิ้วมือ แล้วนับธนบัตร

“เดี๋ยวก่อนครับหัวหน้า ตอนมาคุยกันแล้วว่าผมไม่เอา 150 แต่ให้ผม 100 ต่อวันเนี่ยครับ！”เยาวชนผู้นี้ถาม

“ไอ้เฮีย กลางวันยังให้อาหารนายหนึ่งมื้อ 10เหรียญนั้นก็ถือว่าเป็นค่าอาหาร！”

“แต่อาหารกลางวันมื้อนั้นมีแค่บิสกิตสองแผ่นเท่านั้น คุณหักผมตั้ง 10 เหรียญเลยเหรอ！”

“ไอ้เฮีย เห็นนายซื่อๆผมถึงให้คุณมาทำงานด้วย 90 ขาดตัว จะเอาไม่เอาก็แล้ว ผมจะให้แล้วนายจะทำไม？”

และในขณะนี้

“หืม？ทำไมคนงานคนนี้หน้าตาคุ้นจังเลย？”

มีชายหญิงควงแขนกันไว้ เดินนำคนกลุ่มหนึ่งแล้วผ่านมา

“หน้าคุ้น？เสี่ยวหน่วน คุณดูผิดหรือเปล่า？คุณยังรู้จักคนงานอย่างนี้ด้วยเหรอ？”

ผู้ชายแต่งตัวหรูหรา บัดนี้พูดด้วยน้ำเสียงดูถูก

“ไม่คุ้นหน้าจริงๆ เขาเหมือนจะเป็นเพื่อนกับแฟนเก่าฉันที่ล้มละลายในสองสามวันก่อนนะ เมื่อก่อนเขาเลิศหรูมาก ฉันจำไม่ผิดแน่ๆ！”

“จริงเหรอ？”

ผู้ชายกล่าว

บัดนี้ ผู้หญิงเดินเข้าไปหา

“เฉินเกอ เป็นนายจริงๆด้วย！”

ผู้หญิงดูคนหนึ่งออกทันที

บัดนี้ ยิ้มหัวเราะด้วยความหยอกล้อ

ไม่ผิดแล้ว คนนี้ก็คือเฉินเกอ

คืนเจ็ดวันก่อน หลังจากที่หยางเสว่ปล่อยตนมา ก็มีหลี่เจิ้นกั๋วคอยช่วยเหลือ ตลอดทางมีภัยอันตรายมากมาย แต่ก็ผ่านมาถึงเมืองฝั่งตะวันตกเฉียงใต้จนได้

สิ่งแรกที่เฉินเกอทำคือไปหาลุงฉินที่ชนบท

เพราะเฉินเกอรู้ว่าบ้านของลุงฉินอยู่ที่ไหน

แต่คนในหมู่บ้านของลุงฉินบอกว่าหลายวันนี้ลุงฉินออกไปข้างนอกแล้ว

เฉินเกอก็ไม่มีที่ไป จีงได้แต่รอ

ในสถานการณ์ที่น่าอับอาย จึงมาทำงานชั่วคราวที่นี่

เฉินเกอก็เคยคิดที่จะหางานที่มั่นคงสักงานหนึ่ง

แต่ตอนที่มาถึงเมืองชิ่งชื่อถูกคนดักจับ บัตรประชาชนจึงหล่นหาย

และที่สำคัญ โม่ฉางคงส่งผู้นำด้านธุรกิจทั่วสารทิศค่อยสืบหาตน

เฉินเกอจึงไม่สามารถไปยังสถานที่ที่ดูดีและเป็นทางการได้ และได้แต่มาทำงานอย่างนี้

ซึ่งทำให้เฉินเกอรับรู้ความรู้สึการเป็นสุนัขจรจัดอย่างถ่อมแท้

“ฉินหน่วน？”

และเมื่อมองผู้หญิงคนนี้ เฉินเกอก็จำได้ทันที

เป็นแฟนสาวของตาอ้วนหวัง(หวางเสี่ยวหัว)ที่เล่นเทควันโด

หลายวันมานี้ เห็นข่าวจากทางโซเชียล หลังจากที่ตนล้มละลาย บริษัทท่องเที่ยวของตาอ้วนหวังก็ล้มละลายไปด้วย

เปรียบดั่งดึงผมแค่เส้นเดียวแต่สะเทือนไปทั้งตัว

“ฮาฮา คิดไม่ถึงว่าจะเจอนายที่นี่เลย ได้ยินว่านายกับบริษัทของไอ้อ้วนนั้นล้มละลายแล้ว ตอนนี้เขาไปเป็นไกด์ ฮาฮา ส่วนคุณอาภัยมากกว่าเขาอีก ถึงได้มาทำงานที่งานก่อสร้างซึ่งเป็นบริษัทของสามีฉัน！”

ฉินหน่วนปิดปากหัวเราะแล้วพูด

“โอ๊ย คุณชายลี่ คุณฉิน พวกคุณรู้จักไอ้หนุ่มคนหนึ่งด้วยเหรอครับ？”

หัวหน้าผู้รับเหมาโค้งคำนับอย่างนอบน้อม

“ไม่มีธุระของคุณแล้ว ไปได้！”

ฉินหน่วนพูดด้วยเสียงเย็นชา

หัวหน้าผู้รับเหมารีบเดินออกไป

จากนั้น ฉินหน่วนเอามือกอดอกแล้วยิ้มเยาะเย้ยพลางมองดูเฉินเกอหัวจรดปลายเท้า

“อุ๊ย ดูไม่ออกเลย เมื่อก่อนนั้นเป็นใหญ่เป็นโต ตอนนี้กลับตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ ใช่แล้ว เฉินเกอ ครั้งนี้ก็ยังแกล้งจนมาสัมผัสชีวิตอยู่หรือเปล่า？”

ฉินหน่วนพูดด้วยเสียงกังวล

เพราะเฉินเกอเคยตบหน้าเธอแรงๆหนึ่งครั้ง