ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 449
บทที่ 449 จากนี้อาจไม่เจอกันอีก
“โป๊ยะ！”
กลิ่นหมอกควันระเหย ก้อนหินที่แตกละเอียดกระจายไปทั่ว
แสงไฟยิ่งสอดส่องไปทั่วรัตติกาล
รถหลายคันระเบิดและไหมก็เป็นไฟ
“คุณชายเฉิน คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ？”
เทียนหลงปกป้องเฉินเกอกลิ้งลงไปตามเนินภูเขา
ตอนที่รถชนกัน บอดิการด์เทียนหลงตี้หูก็อุ้มเฉินเกอกระโดดลงจากรถ
เห็นได้ชัดว่าคนคู่กรณีบ้าคลั่งขนาดไหน
“ผมไม่เป็นอะไร！”
เฉินเกอสะบัดหัวก็รู้สึกโลกกำลังหมุนอยู่
“พวกเขาตามมาอีกแล้ว！”
ตี้หูกล่าวขึ้นมาในเวลานี้
บอดี้การ์ดชุดดำจำนวนไม่น้อยถืออาวุธไว้ที่มือ แล้วเริ่มเดินจากถนนลงมาที่เนินภูเขาที่ไม่ค่อยลึกนัก
“ยังเหลืออีก 16 คน พี่ใหญ่ พวกเราแบ่งกันคนละ 8 คนนะ คุณชายเฉิน คุณรีบหนีไปทางทิศเหนือ เลยครับ ตรงนั้นมีประธานหลี่
รอคุณอยู่ครับ ส่วนทางนี้มอบให้พวกเราเป็นคนจัดการเองครับ！”
หลี่เจิ้นกั๋วก็มาแล้ว！
ในใจเฉินเกอรู้สึกซาบซึ้งยิ่งนัก
ในขณะเดียวกัน เขารู้ว่าถ้าเขาอยู่ต่อก็จะเป็นภาระของบอดิการด์เทียนหลงตี้หูเปล่าๆ
ขณะนี้จึงไม่ได้พูดอะไรมาก พยักหน้าแล้ววิ่งไปทางทิศเหนือโดยเร็ว
ตั้งแต่ที่ลุงฉินสอนวิธีสูดลมปรานและกระบวนท่าทั้งห้าแล้ว
ร่างกายเฉินเกอก็แข็งแรงขึ้นกว่าเดิม
บัดนี้ เฉินเกอใช้สุดกำลังวิ่งไปที่เนินเขาทางทิศเหนือ
“จะถึงแล้ว！”
เฉินเกอกัดฟันเตือนตัวเอง
แต่ว่า ยิ่งวิ่งก็ยิ่งมืดจนจะมองไม่เห็นอะไรอยู่แล้ว
ทันใดนั้น ขาของเฉินเกอโดนจู่โจมเสียงดัง ปัง！ สะดุดล้มลงที่พื้นอย่างรุนแรง ล้มจนเกือบสลบไสล มึนๆเบลอเลยทีเดียว
บอดี้การ์ดชุดดำหลายคนเดินมาจับตัวเฉินเกอไว้
และเฉินเกอก็เห็นป้ายทะเบียนรถของพวกนี้
ล้วนเป็นรถของตระกูลหลงในเยี่ยนจิง！
“จบกัน สวรรค์จะมาเก็บผมแล้ว！”
เฉินเกอหลับตา รู้ว่าครั้งนี้ตัวเองหนีไม่รอดแล้ว
“ปล่อยเขา！”
และในขณะที่เฉินเกอหมดสิ้นความหวังอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงผู้หญิงที่คุ้นเคย
เฉินเกอลืมตาขึ้นมาดู
“หยางเสว่？”
เฉินเกอพูดอย่างประหลาดใจ
บัดนี้มือทั้งสองของหยางเสว่จับไหล่ไว้แล้วเดินมาทางเฉินเกอ
“เชอะ เฉินเกอ คิดไม่ถึงใช่ไหมว่าคุณจะตกอยู่ในมือของฉัน！”
หยางเสว่พูดด้วยความเย็นชา
“ไม่เคยคิดมาก่อนจริงๆ！”
เฉินเกอยิ้มอย่างไม่มีทางเลือก
“เฉินเกอ คุณเก่งมาก คุณเป็นคุณชายเฉินตระกูลเฉิน มีคนตั้งมากมายอิจฉาแต่ก็ไม่มีวาสนาจะอยู่ที่ตระกูลใหญ่โตอย่างตระกูลเฉินคำพูดของคุณคำเดียวก็ทำลายตระกูลหลงอย่างย่อยยับ เฉินเกอ คุณเก่งมาก！”
หยางเสว่กล่าว
“ในเมื่อตกอยู่ในมือของคุณแล้ว คุณก็เอาตัวผมไปมอบเอาผลงานเลยสิ ไม่จำเป็นต้องมาพูดมากขนาดนี้ พอดีกับที่คุณก็อยากจะแก้แค้นด้วยแล้วเนี่ย！”
เฉินเกอพูดพลางยิ้มอย่างไม่มีความสุข
เพี๊ยะ！
หยางเสว่ยกมือขึ้นตบใส่หน้าของเฉินเกอ
“ไม่จำเป็นต้องพูดมากขนาดนี้ แต่ฉันอยากจะพูด เฉินเกอ คุณรู้ไหมว่าฉันรอนาทีนี้นานแค่ไหนแล้ว？ฉันคิดว่าจะมีสักวันที่จับคุณได้ แล้วคุณก้มหน้าอยู่ต่อหน้าฉัน ฉันรอเวลานี้มานานแสนนานแล้ว！”
เพี๊ยะ！
หยางเสว่ยกมือตบอีกหนึ่งครั้ง
“ฮาฮา วันที่อยู่ในเมืองฝั่งตะวันตกเฉียงใต้ ฉันสละทิ้งทุกอย่างเพื่อขอคืนดีกับคุณ แต่คุณที่สูงสงไม่สนใจฉันเลย และยิ่งไปกว่านั้น คุณทำร้ายฉันนับไม่ถ้วน คุณรู้ไหม เมื่อก่อนตอนที่พวกเราอยู่ที่มหาลัยคุณยังเป็นคนจนธรรมดาคนหนึ่ง ใครเป็นคนอยู่ข้างกายคุณ？คือใครที่ไม่สนใจสายตาที่คนอื่นมอง เดินจูงมืออยู่ที่มหาลัย？คือใครที่ไม่รังเกียจคุณ？”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！