ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 448

บทที่ 448 ตกอยู่ในสถานการณ์ที่ลำบากแสนเข็ญ

ทำไมเฉินจิ้นตงถึงไม่ปวดใจล่ะ

ถ้าเฉินเกออยู่ต่อ คงจะเป็นข้ออ้างของโม่ฉางคงมาโจมตีตระกูลเฉิน

ถึงแม้ตระกูลมีกำลังต่อสู้กับโม่ฉางคงให้ตายไปข้างหนึ่ง แต่ตระกูลเฉินก็ต้องได้บาดเจ็บสาหัส

เมื่ออยู่ภายใต้กำลังของตระกูลเฉินที่ซดเซาะ จะไม่มีพละกำลังไปรับมือกับไท่หยางเหมิงต่อ

ในสถานการณ์ที่ไม่มีความหวังจะเอาตัวรอดให้ปลอดภัยได้ ตระกูลเฉินจะอยู่ต่อไปได้นานเท่าไหร่กัน？

และการออกไปของเสี่ยวเกอก็สามารถช่วยถ่วงเวลาให้ตระกูลเฉินได้มากเลยทีเดียว

เฉินจิ้นตงก็เข้าใจความคิดของลูกชายที่ทำแบบนี้

แต่หลังจากที่ลูกชายไม่ได้รับการปกป้องของตระกูลแล้ว ภายหลังคงต้องใช้ชีวิตอย่างลำบากแน่ๆ โม่ฉางคงและยังมีตระกูลหลงคงไม่ปล่อยเสี่ยวเกอไปแน่ๆ

เฉินจิ้นตงกำหมัดไว้แน่น

แค่คิดก็รู้แล้วว่า ตอนที่เฉินจิ้นตงพูดคำนี้ออกมา ในใจรู้สึกสับสนวุ่นวายขนาดไหน

“ดี！ดีมาก คิดไม่ถึงว่าคนอย่างเฉินจิ้นตงจะทำกับลูกชายแท้ๆอย่างนี้！”

ระหว่างคิ้วของโม่ฉางคงขมวด

จากนั้นก็ยิ้มเยาะเย้ย “หนทางยังอีกยาวไกล งั้นพวกเราก็ค่อยดูก็แล้วกัน ลุงสาม วันนี้ถือสักว่าผมให้หน้าลุงก็แล้วกัน บัญชีตระกูลเฉินครั้งนี้ผมจะจดไว้！”

โม่ฉางคงพูดด้วยความเย็นชาเสร็จก็สะบัดมือจากไป

เฉินจิ้นตงยอมเสียสละแม้กระทั่งลูกชายของตัวเอง เพื่อรักษาทรัพย์สมบัติของตระกูลเฉินไว้

และหากตนยังคงบีบคั้นต่อไป เฉินจิ้นตงคงต้องเป็นบ้าขึ้นมาแน่ๆ

ถ้าสู้กับตนขึ้นมาจริงๆ และใช้อำนาจทั้งหมดของตระกูลเฉินแล้วล่ะก็ สามารถทำให้โม่ฉางคงอย่างเขาต้องเจอปัญหาแน่ๆ

ดังนั้นถ้าอยู่ต่อก็คงไม่มีผลดีอะไรอีก

แต่ถึงแม้เฉินเกอจะออกไป ทำให้ตนไม่มีข้ออ้างอีกต่อไป แต่ในใจโม่ฉางคงรู้ดีว่า เขายังคงเป็นหมากตัวสำคัญที่จะขยี้ตระกูลเฉินให้อยู่หมัดเหมือนเดิม

ดังนั้นโม่ฉางคงจึงไม่ได้ใจร้อนอะไร

เดินลงไปตามทางบันไดแล้วจากไป……

“ผู้อาวุโสรอง ท่านจะปล่อยตระกูลเฉินไปอย่างนี้เลยหรือครับ？ทรัพย์สินของพวกเขามีเยอะมากนะครับ สามารถเทียบเท่าตระกูลโม่ที่ท่านก่อตั้งขึ้นในมณฑลหลงเจียงได้หลายสิบเท่าเลยนะครับ！”

หลังจากที่ออกจากเกาะไห่เต่า

ลูกน้องคนหนึ่งกล่าว

“ฮาฮา ทำไมฉันจะไม่รู้ แต่ตอนนี้พวกเราไม่จำเป็นต้องเผชิญกันซึ่งๆหน้า ในตระกูลก็มีศัตรูมากมาย สุดท้ายถึงจะสู้ชนะตระกูลเฉินได้ พอถึงเวลานั้น ฉันคงจะไม่มีแรงไปรับมือกับศัตรูที่เป็นพรรคอื่นภายในบ้านตระกูลโม่ได้！”

“ดังนั้น อยากจะยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว ก็ต้องลงมือที่ตัวของเฉินเกอเป็นอันดับแรก！”

“สั่งการให้ตระกูลโม่ที่อยู่ในมณฑลหลงเจียง และพวกที่ฝึกหัดอยู่ที่หัวเซี่ยของพวกเรา ให้พวกเขาจับตาดูเฉินเกอไว้ให้ดี ใครจับตัวเขาส่งมาได้ ฉันจะให้รางวัลที่พวกเขาอยากได้มากที่สุดแก่พวกเขา！”

ผู้อาวุโสรองหรี่ตาพลางพูดขึ้นมา

“เมื่อเป็นเช่นนี้ ต่อให้เฉินเกอหลบอยู่ในที่ไกลพ้นก็อย่าได้คิดจะหนีไปได้ ก็ยังคงตกอยู่ในกำมือของพวกเราอยู่ดี！”

ลูกน้องพยักหน้าพลางหัวเราะ

คืนวันนั้น

ท่าเรือก่างเต่า

เฉินเกอสะพายกระเป๋าของตนแล้วเดินลงจากเรือมา

เมื่อลองคิดย้อนไปตลอดครึ่งปีมานี่ เฉินเกอรู้สึกท้อแท้เป็นอย่างมาก

เหมือนฝันมากๆ

จากนักเรียนที่ยากจน คนจนที่ตกอับ จู่ๆก็กลายเป็นทายาทเศรษฐีระดับโลก

และตอนนี้ล่ะ ฮาฮา จนกว่าเดิมอีก

แต่เพื่อผลประโยชน์ระยะยาวของตระกูล เฉินเกอรู้ว่าต้องเสียสละอย่างนี้

เฉินเกอไม่ได้กลัวชีวิตที่จนและลำบาก

สิ่งที่เฉินเกอเป็นกังวลก็คือ ตัวเองไม่รู้ว่าจะได้เจอพระอาทิตย์ขึ้นในเช้าวันพรุ่งนี้ไหม

ที่ท่าเรือ ถึงจะเป็นกลางคืน แต่บัดนี้ก็ยังมีคนมากมาย

เฉินเกอเดินออกไปด้านนอก และสังเกตด้านหลังของตนไปด้วย

อย่างน้อยๆก็มีสิบกว่าคนที่แอบสะกดรอยตามตัวเองตั้งนานแล้ว

หรือคืนนี้ตัวเองต้องตายอยู่ที่นี่？

เฉินเกอกำหมัด

ขณะนี้ไม่ได้เกรงกลัวอะไร แต่นาทีที่ความตายกำลังจะมายืน เฉินเกอก็ยังคงอยากจะมีชีวิตอยู่ต่อ

บัดนี้ เฉินเกอเร่งฝีเท้าเดิน

และคนที่อยู่ด้านหลังสิบกว่าคนนี้ก็ดูไม่ธรรมดาเสียเลย

รีบวิ่งตามเฉินเกอมาทันที

โครม……

เสียงเบรกรถดังขึ้น ไฟรถจำนวนมากกำลังส่องมา