บทที่ 447 ต่อจากนี้จะไม่ใช่คุณชายเฉินอีกต่อไป
“คุณพ่อครับ ผมผิดเอง เรื่องนี้ผมเป็นคนก่อเรื่องขึ้นมาเองครับ!”
คนทั้งครอบครัวของเฉินจิ้นตงมาที่ห้องหนังสือกันหมด
เฉินจิ้นตงไม่รู้จะทำอย่างไรดีกับเรื่องนี้
บัดนี้ เฉินเกอพูดอย่างนอบน้อม
“ไม่หรอกเสี่ยวเกอ นี่ไม่ใช่ต้นเหตุของปัญหา คุณปู่ลูกเคยพูดถึงโม่ฉางคงตระกูลโม่มาตั้งนานแล้ว เขาเป็นคนที่ตัณหาจัด โลภมากทีเดียว คุณปู่ของลูกเคยลิ้นลองความโหดร้ายของเขามาก่อน และนี่จึงเป็นสาเหตุที่ทำไมตระกูลเฉินของพวกเราถึงได้ย้ายถิ่นฐานจากหัวเซี่ยมาที่เมืองหนานหยาง ก็เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ตกอยู่ในเงื้อมมือของโม่ฉางคงนั่นเอง!”
เฉินจิ้นตงกล่าว
“ดังนั้น ถึงวันนี้เขาจะไม่ได้มาเพื่อตระกูลหลง พรุ่งนี้ก็อาจจะมาเพื่อตระกูลหลี่หรือตระกูลจ้าว ซึ่งจะหาข้ออ้างมาหาเรื่องเราอยู่ดี!”
เฉินจิ้นตงพูดพลางขมวดคิ้ว
“คุณพ่อครับ ที่พ่อเคยระแวงตระกูลโม่ก็เพราะสาเหตุนี้ใช่ไหมครับ?”
เฉินเกอเหมือนเคยฟังคุณพ่อเล่ามาก่อนว่า ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ พ่อจะไม่ไปขอความช่วยเหลือตระกูลโม่ และไม่อยากจะมีความเกี่ยวพันใดๆกับพวกเขาทั้งสิ้น
เฉินจิ้นตงพยักหน้าอย่างเป็นกังวล
“เสี่ยวเกอ ลูกรู้เพียงว่าตระกูลฟางมีฐานะเทียบเท่ากับตระกูลเฉินของพวกเรา พ่อลูกยังไม่เคยบอกลูกมาก่อนว่า อันที่จริงแล้วเมื่อสี่สิบปีก่อนมีสามชาติตระกูลใหญ่ ซึ่งได้แก่ตระกูลเฉิน ตระกูลฟาง และยังมีอีกหนึ่งตระกูลเรียกว่าตระกูลมู่หรง เพียงแต่ตอนนี้ตระกูลมู่หรงในตอนนี้ได้เปลี่ยนแซ่เป็นโม่แล้ว แม่พูดอย่างนี้ ลูกเข้าใจใช่ไหม?”
คุณแม่พูดในเวลานี้
เฉินเกอพยักหน้า
“เห้อะ แต่ถ้าไม่มีตระกูลโม่คอยช่วยเหลือ พวกเราก็จะไม่สามารถต่อกลอนกับไท่หยางเหมิงผู้ลี้ลับได้ ซึ่งจะทำให้หาตัวอาสองของลูกไม่เจอ แล้วก็จะไม่รู้ความลับอันทรงคุณค่าจากอาสองของลูก!”
เฉินจิ้นตงทุบโต๊ะแรงๆ
“คุณพ่อ ผมไม่เข้าใจมาโดยตลอดกับสิ่งที่คุณพ่อเคยบอกว่าตระกูลเฉินโดนคำสาปแช่งนั้นมันเป็นยังไงกันแน่?อำนาจตระกูลเฉินของพวกเรานั้นยิ่งใหญ่ค้ำฟ้า ทำไมถึงล้มละลายก็ล้มละลายได้ล่ะ?”
“และที่สำคัญ ถึงโม่ฉางคงคิดจะแก้แค้นก็ไม่แน่ว่าจะแก้แค้นได้สำเร็จ หรือตระกูลเฉินของพวกเราก็ต้องเหมือนตระกูลมู่หรงแต่ก่อนที่เปลี่ยนแซ่ไปใช้แซ่โม่เหรอ?”
เวลานี้เฉินเสี่ยวพูดขึ้นมา “หนูไม่เชื่อเด็ดขาด!”
เฉนจิ้นตงยกมือขึ้นมา “ใช่ ถึงเขาคิดจะแก้แค้น ลำพังอำนาจของเขาอยากจะทำให้ตระกูลเฉินของพวกเรากลายเป็นอย่างตระกูลมู่หรงแต่ก่อนคงจะยาก แต่ว่า เขาสามารถทำให้ตระกูลเฉินของพวกเราบาดเจ็บสาหัสได้!”
“ถึงจะสาหัสเพียงใด พ่อก็ไม่ค่อยเป็นกังวลเท่าไหร่นัก ขอแค่ตามหาอาสองของลูกเจอ หากตระกูลเฉินล้มละลายก็จะสามารถสร้างรากฐานให้มั่นคั่งได้เป็นร้อยเท่า ยิ่งไปกว่านั้นตระกูลเฉินจะกลายเป็นผู้นำอภิมหาอำนาจตลอดกาล พ่อพูดแบบนี้พวกลูกเข้าใจไหม?ไม่เช่นนั้นพ่อกังวลว่า ภายในสิบปี ไม่ใช่สิ ไม่ถึงสิบปี!ตระกูลเฉินก็จะหายสาบสูญไปเลย!”
เฉินจิ้นตงส่ายหัว“ดังนั้น จำเป็นต้องหาอาสองของลูกให้เจอ และจำเป็นต้องให้ตระกูลโม่ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ!”
เฉินเกอฟังออกแล้ว ถึงตนจะถามอย่างไร คุณพ่อก็จะไม่มีทางพูดถึงเรื่องคำสาปแช่งนั้นเลย
“คุณพ่อ หรือจะให้ทรัพย์สินเขาครึ่งหนึ่ง?เชอะๆ เขาสมควรได้รับไหม!”
เฉินเสี่ยวพูดอย่างไม่พอใจ “งั้นหนูจะสู้กับเขาสักตั้งหนึ่ง หนูไม่เชื่อว่าอำนาจมหาศาลในแอฟริกาเหนือของหนูจะสู้กับโม่ฉางคงไม่ได้?”
“พี่สาว ตอนนี้พ่อไม่ได้พูดถึงเรื่องต่อสู้กับโม่ฉางคง แต่พูดว่าตอนนี้พวกเราจำเป็นต้องร่วมมือกับตระกูลโม่ มีเพียงวิธีนี้วิธีเดียวเท่านั้น!”
เฉินเกอกล่าว
“แต่ว่า ยังมีวิธีอะไรเหรอ?ตอนนี้ตระกูลโม่คงจะไม่ร่วมมือกับพวกเราต่อแล้วมั้ง?”
เฉินเสี่ยวพูดอย่างวิตกกังวล
“ทำไมจะไม่มีวิธีล่ะ!”
เฉินเกอหัวเราะแห้งๆหนึ่งครั้ง
จากนั้นก็มองพ่อแม่ และพี่สาว
พูดด้วยเสียงหัวเราะว่า“ผมมีวิธี!”
“เสี่ยวเกอ?ลูก……ลูกหมายความว่าอย่างไร?”
และเฉินจิ้นตงราวกับฟังความคิดของเฉินเกอออกได้เล็กน้อย จึงรีบถาม
“คุณพ่อ อย่าได้สนใจเลยครับ เรื่องนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ผมจัดการเองครับ!”
เฉินเกอพูดจบ จึงเดินออกไป
“โม่ฉางคง ตระกูลเฉินและตระกูลหยางล้วนเป็นเพื่อนของโม่เว่ยผิงอย่างผม คุณอย่าได้เกินไปเชียวนะ!”
และด้านนอก โม่เว่ยผิงกำลังปะทะคารมกับโม่ฉางคงอยู่
“และอีกอย่าง ตระกูลเฉินมีเงินทองค้ำฟ้า คุณคิดจะแก้แค้นก็แก้แค้นได้อย่างนั้นเหรอ?ผมไม่ยุ่งเรื่องนี้ก็ได้ แต่คุณโม่ฉางคงต้องคิดดูให้ดีๆ ตระกูลเฉินตอนนี้เป็นตระกูลระดับโลก เมื่อใดที่ได้รับความเสียหาย สิ่งที่ตามมาจะมีผลกระทบเช่นไรล่ะ ตระกูลไม่ใช่ตระกูลมู่หรงเมื่อสี่สิบปีก่อนนะ!หากเกิดการปะทะกันเมื่อไหร่ ตอนนั้นเจ้าบ้านคงจะออกตัวมาแน่ คุณทำลายสมดุลแล้ว คุณคิดว่าจะสามารถครอบครองทรัพย์สินตั้งครึ่งหนึ่งเหรอ?”
โม่เว่ยผิงพูดจบก็โบกมือนั่งลง
ส่วนดวงตาสามเหลี่ยมของโม่ฉางคงนั้นขมวดคิ้วขึ้น
โม่ฉางคงไม่เคยคิดในแง่นี้มาก่อนเลย
พูดตามความเป็นจริง ขนมเค้กก้อนโตอย่างตระกูลเฉิน โม่ฉางคงอยากกินมาตั้งนานแล้ว
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี!