ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 446

บทที่446 ข่มขู่

“โอ๊ะพี่ ฉันรู้ว่าเมื่อก่อนพี่หนานกงเคยทำร้ายจิตใจพี่ แต่พี่ดูสิภรรยาของพี่หนานกงก็เป็นคนธรรมดาคนหนี่งนะ！”

โม่ชิงหยิงกล่าว

และดวงตาของโม่ชิงหวูจู่ๆก็มีอาการโมโหเกิดขึ้น“หุบปาก พี่บอกหลายครั้งแล้วใช่ไหมว่าห้ามพูดถึงเขา！ยิ่งไม่ต้องพูดถึงผู้หญิงคนนั้น！”

“ฉัน……ฉันรู้แล้วพี่ ฉันรู้ว่าพี่เจ็บปวดและดูถูกคนสามัญชน ฉันจะไม่พูดถึงแล้ว！”

ขอบตาของโม่ชิงหยิงแดงเล็กน้อย

โม่ชิงหวูก็รู้สึกว่าคำพูดของตนนั้นแรงไปหน่อย

ลูบหัวของชิงหยิงแล้วพูดว่า

“พี่ก็แค่หวังดีกับน้อง เฉินเกอก็เห็นความสำคัญของเงินทองเหมือนคนธรรมดาทั่วไปนั่นแหละนอกจากเงินแล้ว ไม่มีอะไรดีเลย

เขาไม่เหมาะจะเป็นที่โปรดปรานคนใดคนหนึ่งของตระกูลโม่เลย และที่พวกเราถูกส่งให้มาช่วยพวกเขาครั้งนี้ก็เพื่อทำตามสัญญาลูกชายของผู้อาวุโสสามเท่านั้น ตระกูลโม่ของพวกเราไม่เหมือนกับคนทั่วไป พวกเราเป็นคนรักษาสัจจะเป็นอย่างมาก！”

“ดังนั้น ถึงน้องจะรู้สึกดีกับเฉินเกอ แต่เป็นไปไม่ได้ พี่ไม่เห็นด้วยเด็ดขาด！”

ดวงตาของโม่ชิงหวูเผยความดูถูกขึ้นมาแวบหนึ่ง

“อืม……ฉันรู้แล้ว！”

โม่ชิงหยิงก้มหน้าลง

“แต่ถ้าน้องอยากให้เฉินเกออยู่ข้างกายน้องก็ไม่ใช่จะไม่มีวิธีนะ？”

โม่ชิงหวูกล่าว

“หา？วิธีอะไร？”

โม่ชิงหยิงกล่าว

ใช่แล้ว 10 วันก่อน วันที่เฉินเกอเพิ่งมา โม่ชิงหยิงเมื่อเห็นคนหน้าตาหล่อเหลาที่มีอายุน้อยอย่างนี้

ตนก็รู้สึกเริ่มหวั่นไหวแล้ว

บวกกับหลังจากที่ได้รู้จักกัน ได้ยินเฉินเกอเล่าถึงเรื่องภายนอก

ดังนั้นจึงรู้สึกสนใจในตัวเฉินเกอเป็นอย่างมาก

บางครั้ง ความรู้สึกของผู้หญิงก็จะแปลกประหลาดอย่างนี้แหละ

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรถึงได้หลงรัก และไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรถึงได้เกลียดชังนัก

สรุปแล้วคือเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้ในเพียงชั่ววูบเดียว

คุณว่าเขาดีไหม？ยอดเยี่ยมไหม？ก็ไม่ดีไม่ยอดเยี่ยมนะ แต่ก็คือรัก！

โม่ชิงหยิงก็มีความอารมณ์เช่นนี้

ยิ่งไปกว่านั้น เธอเติบโตมาจากครอบครัวที่เก็บตัวในตระกูลโม่ ทำให้เธอไม่มีความคิดเหมือนกับผู้หญิงคนอื่นๆ

“ฮาฮา ง่ายมาก ก็แค่ให้เขากลายเป็นสาวรับใช้ของน้องไง คอยติดตามอยู่ข้างกายน้อง！”

โม่ชิงหวูพูดเรียบๆ

“เพราะหลังจากที่กลายเป็นทาสรับใช้ของบ้านตระกูลโม่ ตระกูลโม่มีความสามารถทำให้เขาอายุยืนยาว นี่เป็นสิ่งที่เงินทองหาซื้อไม่ได้เชียวนะ！”

“อุ๊ย ฉันไม่อยากให้เขาเป็นคนรับใช้ แต่พี่ พี่ไม่ชอบเขาเลยเหรอ？ถึงยังไงเขาก็……”

“พอแล้ว อย่าพูดถึงอีกเลย นอกจากวิธีนี้ก็ไม่มีทางอื่น อย่าโทษที่พี่ไม่เคยเตือนน้องมาก่อนนะ！”

พูดจบ โม่ชิงหวูก็เดินจากไป

และในงานเลี้ยง

เฉินจิ้นตงกำลังพูดคุยอยู่กับผู้อาวุโสสามในตระกูลโม่และผู้ช่วยที่มาจากตระกูลโม่

“เรื่องครั้งนี้ ต้องขอรบกวนทุกท่านแล้วครับ！”

เฉินจิ้นตงพูดด้วยรอยยิ้ม

“คุณท่านตระกูลเฉิน เกรงใจแล้ว พวกเราจะพยายามเต็มที่เลยครับ และหวังว่าการร่วมมือกันครั้งแรกระหว่างตระกูลเฉินกับตระกูลโม่จะเป็นไปอย่างราบรื่นมีความสุขกันทั้งสองฝ่ายนะครับ！”

โม่เว่ยผิงผู้อาวุโสสามแห่งตระกูลโม่กล่าวด้วยรอยยิ้ม

“สงสัยคงจะไม่มีความสุขเท่าไหร่นัก？”

และในเวลานี้มีชายชราอายุ60ปีนำคนกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามา

“คุณเป็นใคร？ทำไมถึงเข้ามาได้？”

เฉินจิ้นตงเห็นชายชราคนนี้ก็รู้สึกหยุดชะงัก

“ก็แค่เด็กเมื่อวานซืนก็อยากจะรั้งฉันอย่างนั้นเหรอ？”

ชายชราพูดเยาะเย้ย

“โม่ฉางคง คุณจะทำอะไร？ตอนนี้พวกเราจะร่วมมือกับตระกูลเฉิน คุณกล้าเสียมารยาทขนาดนี้เลยหรือ？”

โม่เว่ยผิงขมวดคิ้วพลางยืนขึ้น