ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 453

บทที่ 453 การเปลี่ยนแปลงที่เลวร้าย (2)

“พี่!”

ขณะนี้ มีเด็กผู้หญิงมัดผมหางม้าคนหนึ่ง ถืออาหารวิ่งออกมาทางห้องครัว

พอเห็นชายวัยรุ่นถูกตี

ก็รีบวางอาหารลงแล้ววิ่งมา

“พวกนายตีพี่ฉันทำไม?”

เด็กผู้หญิงพุ่งเข้ามา แล้วพูดพร้อมดวงตาที่แดง

“ตีเขาทำไม? เฮอะ แกลองดูสิ เขาทำเสื้อของฉันสกปรกแล้ว อีกอย่างร้านอาหารของพวกแกก็เหมือนกัน หาพนักงานที่ไม่มีไหวพริบทางด้านสมอง ยังไม่สมควรถูกตีอีก ให้ตายเถอะ! พวกแกพูดละกัน เรื่องนี้จะเอายังไง? ถ้าหากไม่ชดใช้เสื้อผ้าของฉัน ฉันก็จะทุบร้านของพวกแก!”

ผู้หญิงพูดด้วยความเย็นชา

“อย่าทุบ อย่าทุบ!”

ชายวัยรุ่นร้องไห้ขึ้นมาทันที นั่งอยู่บนพื้นแล้วขอร้องขึ้นมา

“พี่ พี่อย่าขอร้องพวกเขาแล้ว!”

เด็กผู้หญิงก็พูดด้วยความกระวนกระวาย

เด็กผู้หญิงคนนั้น ดูแล้วก็เหมือนจะแค่อายุยี่สิบต้นๆ

แต่ว่าดูออกได้อย่างชัดเจนเลยว่าเป็นเด็กผู้หญิงประเภทที่เป็นเด็กดีมากๆ

อีกอย่างยิ่งเห็นว่าคนบ้านนี้สามารถรังแกได้ง่ายๆ กลุ่มคนพวกนี้ก็ยิ่งเพิ่มแรงมากขึ้น

ผู้ชายไม่กี่คนที่อยู่ข้างหลังพี่เปียว ต่างก็ส่ายหน้า ส่ายมือ ส่ายขา ออกเสียงแกรกแกรกมาเป็นช่วงๆ

คนรอบๆ ข้างต่างก็ตื่นเต้นขึ้นมา ดูเหมือนว่าการต่อยตีครั้งนี้จะไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้แล้ว น่าสงสารสองพี่น้องคู่นี้

“เกิดอะไรขึ้น? ทำไมถึงตีกันขึ้นมา?”

และในขณะนี้

ข้างนอกมีชายวัยรุ่นคนหนึ่งที่สวมหมวกแก๊ป ขับรถมอเตอร์ไซด์ไฟฟ้าสามล้อ ซ้อนท้ายหญิงวัยกลางคนคนหนึ่งกลับมา ดูออกเลยว่าพึ่งไปซื้อผักมา

หญิงวัยกลางคนเห็นว่าข้างในต่อยตีกันขึ้นมา จึงรีบโดดลงจากรถแล้วเข้าไปดูข้างใน

แต่ชายวัยรุ่นที่สวมหมวกแก๊ป ดูแล้วเงียบสงบมาก เพียงแค่มองเข้าไปข้างในรอบหนึ่ง ก็เก็บสายตาแล้ว ในปากสูบบุหรี่แท่งหนึ่งอยู่ กำลังขนของอยู่ข้างนอก

“แม่ พวกเขา ตีพี่ฉัน!”

เด็กผู้หญิงรีบพูด

“แม่ พวกเขาตีฉัน!”

ชายวัยรุ่นก็นั่งอยู่บนพื้นแล้วร้องไห้ขึ้นมา

“หูจื่อไม่ต้องกลัว มีแม่อยู่!”

“พวกแกมีสิทธิ์อะไรมาตีคนอื่น?”

หญิงวัยกลางคนกระวนกระวายแล้ว

“มีสิทธิ์อะไร ก็สิทธิ์ที่ว่าลูกชายโง่ของแกทำเสื้อของฉันสกปรกไง!”

ผู้หญิงกอดอกแล้วพูด

“ก็แค่เสื้อผ้าไม่ใช่หรอ ฉันชดใช้ให้แกก็ได้แล้ว! แกพูดเลยต้องการเท่าไหร่ เดี๋ยวเราค่อยมาคิดบัญชีที่พวกแกตีลูกฉัน แกก็ไม่ลองไถ่ถามดูก่อน ฉันอะเหมยถึงแม้ว่าจะเป็นแม่ม่าย แต่ว่าไม่ได้รังแกได้ง่ายๆ นะเว้ย!”

หญิงวัยกลางคนตะโกนพูด

“ได้สิ แกดูให้ดีนะ นี่คือแบรนด์Hermes อีกอย่างเป็นตัวที่พึ่งซื้อใหม่ พึ่งใส่วันนี้ ฉันจะเอาเก้าหมื่น!”

ผู้หญิงพูด

ส่วนหลี่เหมยได้ยินประโยคนี้แล้ว ทันใดนั้นความมั่นใจก็ลดลงไปครึ่งหนึ่ง

“เท่า....เท่าไหร่นะ? เก้าหมื่น? เสื้อผ้าอะไรแพงขนาดนี้?”

ร้านแห่งนี้ ปีหนึ่งมีรายได้ก็แค่ประมาณห้าหกหมื่น ตอนนี้แค่ทำอาหารหกนิดหน่อย จะต้องชดใช้เก้าหมื่น?

“เฮอะเฮอะๆ คนบ้านนอกก็ไม่เคยเห็นแบบนี้แหละ เคยได้ยินคำว่าHermesไหม!”

ผู้หญิงได้ใจมากๆ

ส่วนหลี่เหมย ขณะนั้นพูดอะไรไม่ออกเลย

มองไปทางคนพวกนี้ที่ขับรถประเภทLAND ROVER G500 ก็ไม่ถือว่าเป็นคนที่จะเจรจาได้ง่ายๆ

ขณะนั้นรู้สึกอายมากจริงๆ

รอบๆ ข้างต่างก็เป็นลูกค้า และเผยสีหน้าความสงสารออกมา

นี่ไม่มีทางอื่นแล้ว ได้แต่ยอมรับความซวยนี้

และในตอนที่ทั้งสองฝ่ายกำลังโต้เถียงกันอยู่นั่น

ชายวัยรุ่นสวมหมวกแก๊ปที่ขนของอยู่ข้างนอกเมื่อกี้ ก็ไม่รู้ว่าเดินเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่

มาถึงข้างๆ ของผู้หญิง เพราะว่าเธอสวมชุดกระโปรงตัวหนึ่ง

ชายวัยรุ่นจึงจับกระโปรงขึ้นมาจากเข่าแล้วจับเนื้อผ้าดู

“อ้า!”

ผู้หญิงตะโกนร้องด้วยความตกใจ

“นาย.....นายทำอะไร?”

ส่วนพี่เปียวก็โมโหมาก ขณะนั้นได้ขยับคอ แล้วเผยเสียงแกรกแกรกออกมา ดูออกอย่างชัดเจนเลยว่ากำลังจะลงมือ

“ของปลอม!”