ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 454

บทที่454 นายคือปีศาจหรอ

พี่เปียวกลืนน้ำลาย

ส่วนผู้หญิงนั้น ก็มีความกลัวเล็กน้อย

กลัวว่าชายวัยรุ่นคนนี้จะหักแขนของตัวเองจนกลายเป็นแบบนั้น

ขณะนั้นจึงเดินตามหลังของชายวัยรุ่นเข้าไปทางหลังสวน

มาถึงห้องห้องหนึ่งที่อยู่ตรงหลังสวน

ปัง!

ชายวัยรุ่นปิดประตูแรงมาก

ทำเอาทั้งสองคนตกใจมาก

ไม่สามารถไม่ตามเข้าไปได้ เพราะว่าแขนของตัวเอง จะเป็นแบบนี้ไปตลอดไม่ได้

“ดีที่สุดทำแขนของฉันให้กลับมาดีเหมือนเดิม ไม่เช่นนั้นฉันไม่ปล่อยแกไปแน่ แกก็ไม่ลองไถ่ถามดู.....”

พี่เปียวไม่อยากทำให้ภาพลักษณ์ของตัวเองหายไปแบบนี้ ขณะนั้นเขาพูดด้วยแววตาที่เย็นชา

“พอแล้วพอแล้ว เมื่อกี้ฉันพูดแล้ว ฉันรู้ว่าพวกนายโหด ฉะนั้นเรามาคุยกันหน่อย!”

ชายวัยรุ่นพูดตัดบทสนทนา

“เฮอะเฮอะ รักษาแขนของผู้ชายของฉันให้ดี พวกเราสามารถไม่เอาค่าชดใช้อื่นได้!”

ผู้หญิงพูด

ป้าบ!

ส่วนชายวัยรุ่น ยื่นมือออกมาตบหน้าด้วยแรงที่หนักมาก

ทำเอาผู้หญิงล้มลงกับพื้นเลย

ผู้หญิงถูกตบจนมึนไปแล้ว มีความเวียนหัว

หลังจากนั้น ชายวัยรุ่นก็นำแขนอีกข้างของพี่เปียวมาหักด้วย

สุดท้ายแล้วแขนของพี่เปียวเปลี่ยนทรงไป เขานอนลงพื้นและตะโกนร้องด้วยความเจ็บปวด

สีหน้าเต็มไปด้วยความกลัว

“พวกนายอยากคุยยังไง?”

ในแววตาของชายวัยรุ่นมีความเย็นชาผ่านไป

“ไม่...ไม่คุยแล้ว แกปล่อยพวกฉันไป พวกฉันไม่คุยแล้ว!”

พี่เปียวพูดด้วยความกลัว

“แล้วค่าชดใช้สองพันนั้นล่ะ?”

ชายวัยรุ่นถาม

“คืนให้แก พวก....พวกเราไม่เอาแล้ว!”

ในมือของชายวัยรุ่นคนนี้ ไม่มีแรงคัดค้านเลยสักนิด

พี่เปียวก็ไม่ได้ออกมาหาเรื่องครั้งแรกแล้ว รู้แล้วว่าตัวเองมาหาเรื่องใส่ต้นตอแล้ว

“งั้นก็ดี พวกนายเป็นคนพูดเองนะ ฉันไม่ได้บังคับพวกนายนะ!”

ชายวัยรุ่นพูดขึ้น

“อาสาเอง อาสาเอง!”

ขณะนั้น ชายวัยรุ่นหยิบเงินสองพันเมื่อกี้ออกมาจากกระเป๋าของพี่เปียว

“ยังมีอีก เมื่อกี้พวกนายตีหูจื่ออยู่ข้างนอก ค่ารักษาพยาบาลก็ต้องประมาณสองพันสินะ? เข้าโรงพยาบาลถ่ายเอกซเรย์อะไรพวกนี้ นายก็เห็นแล้ว เมืองเล็กๆ นี้ของพวกเรา ในศูนย์สุขภาพยังไม่มีความสามารถด้านนี้ จะต้องไปถ่ายเอกซเรย์ในเมืองใหญ่ แพงแน่ๆ!”

ชายวัยรุ่นพูด

“ชดใช้ สองพัน พวกเรายอมชดใช้!”

“แล้วก็.....”

ชายวัยรุ่นพูดอีกครั้ง

“ยังมีอีก?”

ครั้งนี้พี่เปียวเจ็บจนเกือบจะหายใจไม่ทันแล้ว จึงพูดออกไปในขณะนั้น

ป้าบ!

ชายวัยรุ่นเดินขึ้นไปก็ไปตบปากเลย “ฉันพูดอยู่ นายยังกล้าถามกลับ?”

“ครับครับครับ ท่านพูดมาเลยครับ!”

“ยังมีอีก ก็คือตอนที่พวกนายตีหูจื่อเมื่อกี้ ยังทำโต๊ะเก้าอี้ของเราเสียหายอีกด้วย รวมถึงจานชาม เงินก้อนนี้ ไม่ว่ายังไงก็ต้องห้าร้อยหยวน ปัดเศษปัดส่วนเอาเป็นจำนวนเต็ม อย่างน้อยก็ หนึ่งพันหยวน ต้องชดใช้!”

“พวกเราชดใช้ ชดใช้ทั้งหมด พี่ชาย พี่ช่วยฉันเถอะ ฉันทนไม่ไหวแล้ว แขนของฉันเหมือนมีหนอนพิษตัวนับไม่ถ้วนกำลังกัดฉันอยู่!”

พี่เปียวกลิ้งไปมาบนพื้นด้วยสีหน้าที่ซีดขาว

“งั้นก็ดี นายมีท่าทีที่ดีแบบนี้ตั้งแต่แรก พวกเราก็ไม่จำเป็นทำเรื่องที่เกินความจำเป็น...... อีกอย่าง อย่าคิดว่านายมีเงินแล้วก็จะทำอะไรก็ได้!”

ชายวัยรุ่นพูด

ขณะนั้นเขากดทับพี่เปียวไว้แล้วหักมือ

ปาฏิหาริย์ชัดๆ พี่เปียวไม่เพียงแต่รู้สึกว่าแขนของตัวเองดีขึ้นแล้ว อีกอย่างยังไม่เจ็บอีกแล้วด้วย

“จำไว้แล้วครับ พี่ชาย ผมจำไว้แล้ว!”

เหงื่อของพี่เปียวไหลเต็มไปทั่ว

“พวกเราจะออกไปเพิ่มให้ตอนนี้เลย! ไม่ขาดแม้แต่สักหยวน!”

พี่เปียวดึงผู้หญิงที่พึ่งได้สติขึ้นมา แล้วรีบเดินออกไป

“พี่เปียว ไปแบบนี้เลยหรอ? ฉันไม่พอใจ!”

ผู้หญิงพูดพร้อมร้องไห้