ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 468
บทที468 ไม่เก็บไว้
ร่าง!
ทั้งลานบ้าน เต็มไปด้วย*ร่าง
ฝนตกอย่างหนัก ราวกับว่าทั้งพื้นดินเป็นสีแดง เต็มไปด้วยเลือดสีแดงสด
คนเหล่านี้ เป็นชายและหญิง!
และผ่านแสงจากสายฟ้าผ่านี้ เจียติงมองเห็น รูปร่างแข็งแกร่ง ยืนอยู่ท่ามกลางพายุฝน
เขาถือร่มด้วยมือข้างหนึ่ง และข้างหนึ่งใส่ในกระเป๋ากางเกง กำลังเดินช้าๆไปที่คฤหาสน์
ในใจของเจียติง มันเหมือนกับปีศาจ ที่เดินมาหาเขา
เขาอยากจะวิ่งหนี และตะโกน แต่ในขณะนี้ เขาไม่สามารถเคลื่อนไหวได้
ขาทั้งสองข้างขยับไม่ได้
ในที่สุด เขาก็เห็นใบหน้าของบุคคลนั้นชัดเจน ดูเหมือนว่าจะเป็นใบหน้าที่หล่อเหลา
แต่ดวงตาคู่นั้น เหมือนกลั่นตัวมาจากเลือด
มีความรู้สึกอาฆาต
และความอาฆาตนี้ ทำให้เจียติงรู้สึกอยากหยุดลมหายใจลงทันที
เดินเข้าไปในคฤหาสน์
ชายหนุ่มค่อยๆวางร่มลง แล้วเขย่าตัว ไม่รู้ว่าเป็นคราบน้ำฝนหรือคราบเลือด
“ทุกคนอยู่ข้างในใช่ไหม?”
ชายหนุ่มถามอย่างสุภาพ
“อยู่……อยู่ๆๆ!”
เจียติงพยักหน้า
“ช่วยฉันถือ!”
ชายหนุ่มยื่นร่มให้เจียติง
“ได้……ได้ๆๆ!”
ร่างกายของเจียติงสั่นสะท้าน ...
“มาเถอะ ชนแก้ว จากนี้ไปตระกูลหลง ตระกูลโม่และตระกูลซือถู ทั้งสามตระกูลมีใจเป็นหนึ่งเดียว ไม่มีคู่ต่อสู้ใดในโลกฮ่าๆๆ มาเฉลิมฉลอง ถือ
โอกาส คืนนี้มาปรึกษากัน ขั้นตอนต่อไปคือติดตามเรื่องของเฉินเกอ!”
ซือถูหงหัวเราะอย่างมีความสุข
“จริงๆ แล้ว โม่ชิง โม่เทียนทั้งสองพี่น้อง เนื่องจากตระกูลหลงขอให้ตระกูลซือถูช่วยตามหาที่อยู่ของเฉินเกอ พ่อของฉัน
ก็ไม่เคยประมาทเลย ถ้าไม่ใช่ตอนนั้นมีคนปกป้องเขา ฉันเชื่อว่าเวลาไม่ถึงครึ่งปีพ่อผมก็สามารถจับเฉินเกอได้!เรื่องนี้ ลุงเปียวก็เข้าใจดี!”
ซือถูหยางพูดในขณะนี้
หลงเปียวพยักหน้าอย่างแรง
“ใช่แล้ว ทั้งสองท่าน อะหยางพูดถูก ตอนที่ฉันไล่เฉินเกอ เป็นคนที่มาจากตระกูลซือถูทั้งหมด!”
“เรื่องนี้ฉันเข้าใจ ผลงานครั้งนี้ ได้รายงานไปให้พี่โม่เจี้ยนพี่โม่เจี้ยนยังคงพูดถึงความดีของทุกคน!”
สองพี่น้องโม่ชิง โม่เทียนพูด
“ดี ต่อไปยังหวังทั้งท่าน อยู่ต่อหน้าคุณชายโม่เจี้ยนช่วยพูดความดีของพวกเราหน่อย! มาๆๆ ชนแก้ว!”
ซือถูหงยืนขึ้นเพื่อชนแก้ว
ในขณะนี้ จากห้องลับ ทันใดนั้นที่ทางเดินนอกห้องลับ ก็ได้ยินเสียงฝีเท้า
ว่างเปล่ามาก จากระยะไกลค่อยๆเข้าใกล้
“หรือจะเป็นคุณนาย?”
มีแขกคนหนึ่งหัวเราะ
“ฟังเสียงเหมือนไม่ใช่!”
ซือถูหงยิ้มแหย่ๆ
เอี๊ยดๆๆ……
จากนั้น ก็เห็นประตูห้องลับ ค่อยๆเปิดออก
จากนั้นร่างนั้นก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าทุกคน
“นายคือ……?”
ซือถูหงขมวดคิ้วเล็กน้อย
จากนั้นก็ตั้งสติขึ้นมา
ใบหน้าของเขาตื่นเต้นด้วยความสุข
“นายๆๆ…… คุณคือ?”
“ฮ่าๆ ท่านพ่อ เขาชื่อเฉินเกอ!”
ซือถูหยางยืนขึ้นอย่างตื่นเต้น
“อะไร?เฉินเกอเหรอ?”
โม่ชิง โม่เทียนสองพี่น้องตกตะลึง
“ใช่ ฉันจำเขาได้ หลานชายทั้งสองของฉัน เคยแพ้ให้กับเขา ถึงจะกลายเป็นขี้เถ้าฉันก็ยังจำได้ คาดไม่ถึงว่าเขาจะมาหาที่
ตายเอง?”
หลงเปียวยืนขึ้นด้วยความโกรธ
“มาหาที่ตายเอง จับมันเอาไว้!”
ขณะนี้โม่ชิง โม่เทียน สั่งให้คนใช้สองคนในตระกูลโม่
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！