ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 469
บทที่469 ตระกูลซือถูดับสูญ
เตี๊ยงๆๆๆ……
โต๊ะเหล้ากำลังสั่นไหว แก้วและจานรองสั่นไหวจนกระแทกไปมา
นั่นคือการสั่นสะเทือนของพ่อลูกตระกูลซือถูและหลงเปียว
เมื่อสักครู่ มีแต่ความสนุกสนาน ดื่มเหล้ากัน
และตอนนี้ ความหวาดกลัวกำลังมาถึง!
ผู้เก่งกาจของตระกูลโม่ ทั้งสามคนก็ได้ลองมาแล้ว
แต่ก็ ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเฉินเกอเลย!
และเฉินเกอ ก็เดินไปที่โต๊ะเหล้า
พัพ!
หลงเปียวคุกเข่าด้วยความตกใจ
“คุณชายเฉิน ไว้ชีวิต……ไว้ชีวิตฉันด้วย!”
ชายที่แข็งแรงน้ำหนักเก้าสิบกิโลกรัม ตกใจจนขี้มูกไหลเข้าปาก
“ครึ่งปีที่แล้ว ฉันหนีไปทางตะวันตกเฉียงใต้ แกเป็นคนพาคนมาไล่ล่าฆ่าฉัน ลูกน้องฉันทั้งสามสิบคน ถูกแกฆ่าทิ้ง พวกเขา
อยู่จินหลิง ก็เป็นเพื่อนของฉัน!”
เฉินเกอตบหัวหลงเปียว และพูด
“ฉันผิดแล้ว……คุณชายเฉิน! ฉัน……ฉันผิดแล้ว!”
“โพ่ง!”
สำหรับเฉินเกอ ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้ยินเลย
ใช้แรงตบ
มีเสียงอู้อี้
หลังจากนั้น ดวงตาทั้งสองข้างของหลงเปียว ก็มีเลือดออก และเขาก็นอนลงบนพื้นอย่างรวดเร็ว
“อ๊ะ”
สองพ่อลูกตระกูลซือถูใบหน้าของพวกเขาขาวซีดราวกับกระดาษ
ตกใจจนถอยติดผนังบ้าน
รู้สึกว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า ไม่ใช่เฉินเกอ แต่เป็นปีศาจ!
เฉินเกอเหลือบมองสองพ่อลูกที่ตกใจกลัวสุดขีด
จากนั้นเขาก็จ้องมองไปที่โต๊ะเหล้า
นั่งลง รินเหล้าหนึ่งแก้ว คว้าหอยเป๋าฮื้อมาแทะ
“ได้ยินมาว่า พวกแกสองพ่อลูกตามหาฉันในภาคตะวันตกเฉียงใต้มาครึ่งปีแล้ว และก็ใช้เงินและกำลังคนไปมากมาย ตอนนี้
ฉันอยู่ที่นี่ พวกแกตามหาฉันมีธุระอะไร?”
เฉินเกอมองไปที่พวกเขาและถาม
“ไม่……ไม่มีอะไร เฉิน……คุณชายเฉิน ไม่มีอะไร!”
ซือถูหงพูดเสียงสั่นๆ
“ไม่มีธุระอะไรแกทุ่มแรงกายและใจตามหาฉันทำไม? ฉันคิดว่าสองพ่อลูกมีธุระสำคัญอะไร มิเช่นนั้นฉันจะไม่เก็บพวกแกสองคนไว้จนถึงตอนนี้!”
เฉินเกอยิ้มเยาะ
แทะหอยเป๋าฮื้อและดื่มไวน์แดงในแก้วจนหมด
เฉินเกอเดินไปหาสองพ่อลูก ...
“ครืนๆๆ!”
เสียงฟ้าร้องด้านนอกดังขึ้นเรื่อย ๆ
อย่างไรก็ตาม หลังจากฝนตกหนักเพียงไม่นานไฟก็ดับอีกครั้ง
แต่บ้านของตระกูลซือถู จู่ๆก็ลุกเป็นไฟ
บริเวณทั่วบ้านของตระกูลซือถู มีแต่ความสว่างไสวเหมือน แสงไฟลุกโชนขึ้นบนท้องฟ้าสว่างเหมือนกลางวัน
และร่างหนึ่ง สวมหมวก ถือกระเป๋า ค่อยๆเดินออกจากบ้านของซือถูและในที่สุดก็หายไปในความมืด……
วันถัดมา ช่วงเช้า เมื่อคืนที่ผ่านมาฝนตกอย่างหนัก อากาศก็สดชื่นเป็นพิเศษ
โกดังชานเมือง
มีคนกางนอนอยู่บนพื้น
คือกลุ่มฟางเจี่่ยนนัน ยังคงหลับอยู่
เปลือกตาของฟางเจี่่ยนนันกระตุกเล็กน้อย
ดูเหมือนเธอจะได้ยินเสียงฝีเท้าด้านนอก ทำให้เธอตื่น
เลยลุกมานั่งอย่างระมัดระวัง
เมื่อเห็นหูฮุ่ยหมินและคนอื่นๆยังคงพักผ่อนอยู่
ด้านนอกโกดังสว่างแล้ว และสิ่งที่ทำให้ฟางเจี่่ยนนันประหลาดใจมากขึ้นก็คือ ไม่มีใครอยู่ข้างนอก
ว่างเปล่า
“ตื่นสิ ทุกคนรีบตื่น!”
ฟางเจี่่ยนนันตะโกน
ทุกคนตื่นขึ้นมา
“มีอะไรเหรอเจี่่ยนนัน? ง่วงมากเลย นึกไม่ถึงว่าจะหลับไปเลย!”
หูฮุ่ยหมินหาวนอน
“พวกเธอดูสิ ไม่มีใครอยู่ในโกดังเลย!”
ฟางเจี่่ยนนันพูด
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！