ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 475

บทที่475 ความกลัวที่โม่เจี้ยนกำลังรู้สึก

“ไม่มีจริงๆ!”

หญิงสาวขมวดคิ้วขึ้นอย่างลืมตัว

“ช่างเถอะนะเจ้าอ้วน สามหยวนเอง เธอเป็นสาวสวยเชียวนะ อย่างนี้ละกัน สามหยวนฉันให้นายเอง!”

มีคนที่อยู่บนรถเอ่ยขึ้น

“อา จริงๆเลยสินะ ยังมีผู้หญิงแบบนี้ด้วย อยากจะกินแต่แค่สามหยวนก็ไม่มีให้!”

ชายอ้วนทำหน้ามุ่ย

หญิงสาวนั้นยิ่งขมวดคิ้วมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม

ความดุร้ายส่งผ่านดวงตาคู่สวยนั่น

“ได้ ถ้าหากนายต้องการเงิน เดี๋ยวนายลงรถไปกับฉัน อย่าว่าสามหยวนเลย สามพันฉันก็ให้นายได้ นายกล้าไหมล่ะ?”

หญิงสาวเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชา

“หืม ใครไม่กล้ากัน เธอพูดเองนะ ว่าจะให้ฉันสามพัน!”

ชายอ้วนเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชา

“ได้!”

หญิงสาวสูดหายใจเข้า

ส่วนชายในชุดดำนั้น ก็เหลือบมองไปยังผู้หญิงคนนั้น เลิกเปลือกตาขึ้นมาเล็กน้อย แล้วจึงละสายตาออกไป

“คนขับรถ จอดรถด้วย!”

ผ่านไปไม่นานจู่ๆหญิงสาวก็เอ่ยขึ้น

“จอดตรงนี้หรือ? คนสวย ตรงนี้เดินไปอีกไกลนะ ไม่มีบ้านคนหรือที่พักอาศัยเลยด้วย?”

คนขับรถเอ่ยเตือนขึ้นด้วยความหวังดี

“ยุ่งไม่เข้าเรื่อง!”

หญิงสาวเอ่ยออกมาอย่างเย็นชา

คนขับรถเลี่ยงไม่ได้จึงต้องจอดรถลง

หลังจากที่หญิงสาวเหลือบมองไปยังชายอ้วนแวบหนึ่งแล้วนั้น ก็ถือกล่องสีขาวเดินลงไป

“หืม เธอบอกจะให้ฉันสามพันไง!”

ชายอ้วนเองก็หอบขนมแล้วเดินตามลงไปด้วยเช่นกัน

แต่ที่ทำให้คนขับรถรู้สึกแปลกๆก็คือ ทางด้านหลังของพวกเขา คนที่สวมใส่แจ็คเก็ตสีดำคนนั้น ก็พาชายหนุ่มอีกสองคนที่มีใบหน้าขาวซีดนั้นเดินตามลงไปด้วยเช่นกัน

นอกจากนี้ยังมีชายฉกรรจ์อีกสี่ถึงห้าคน ที่แบกสัมภาระลงรถไปอีกด้วย

“นี่มันเรื่องอะไรกัน? ลงรถกลางทางแบบนี้?”

แต่คนขับรถก็เป็นเพียงแค่คนขับรถแก่ๆคนหนึ่ง จึงไม่ได้เอ่ยถามอะไรมากแล้วก็ขับรถออกไป

ไม่กี่คนเหล่านั้น ล้วนแต่มายังพื้นที่รกร้างว่างเปล่า

“นี่ เอาเงินมาให้ฉันสิ!”

ชายอ้วนเอ่ยพูดกับหญิงสาว

หญิงสาวจึงหยุดยืนนิ่ง แล้วตามมาด้วยรอยยิ้ม : “เห็นรึยัง เงินของนาย อยู่ข้างหลังนายไง!”

“ข้างหลัง? นั่นมันคน มีเงินที่ไหนกัน?”

ชายอ้วนเอ่ยถาม

“ลูกพี่ คนสวยนี่ยังรอพวกเราอยู่เลยนะ ครั้งนี้เจ๋งไปเลยสินะ ฮ่าๆๆ!”

หนึ่งในชายฉกรรจ์เอ่ยขึ้น

หลังจากนั้น สี่ห้าคนนั้นก็เอาสัมภาระโยนทิ้งไป แล้วรีบก้าวเข้ามาล้อมหญิงสาวที่ใส่ชุดดำเอาไว้

“ว่าอย่างไรคนสวย? เดินทางเหงาหรือเปล่า? ถ้าไม่อย่างนั้นให้พวกพี่อยู่เป็นเพื่อนไหม?”

ชายฉกรรจ์เอ่ยขึ้น

ชายอ้วนรู้สึกตกตะลึง

“พวกพี่ ไม่ใช่ว่าจะกำลังปล้นหรอกใช่ไหม?”

“ไม่อยากตายก็ไสหัวไปซะ!”

ชายฉกรรจ์ผลักชายอ้วนออก

ส่วนชายในชุดดำนั้น ก็พาชายหนุ่มสองคนนั้นที่ดูร่างกายอ่อนแอเดินมาด้วยเช่นกัน

ยืนดูอยู่ตรงข้างๆ

“อยู่เป็นเพื่อนฉัน? พวกนายอยากจะอยู่เป็นเพื่อนฉันอย่างไรหรือ?”

หญิงสาวยิ้มออกมาอย่างหยาดเยิ้ม

“ฮ่าๆ! เธอต้องการจะให้พวกฉันอยู่ด้วยอย่างไร ก็อยู่แบบนั้นแหล่ะ!”

พูดจบแล้วนั้น สองสามคนนั้นก็พุ่งตรงเข้ามา

“ลูกพี่ของพวกนาย ชื่อหลี่หูใช่หรือเปล่า?”

จู่ๆหญิงสาวก็เอ่ยถามขึ้น

“หืม? เธอ.....เธอรู้ได้อย่างไร?”

ชายฉกรรจ์เหล่านั้นมองหน้ากัน

“แน่นอนว่าฉันต้องรู้สิ เพราะอีกไม่นาน เขาก็จะตายคามือฉัน ก็เหมือนกับพวกสกปรกแบบพวกนายนี่ไง!”

หญิงสาวยิ้มออกมาอย่างเยือกเย็น

“อะไรนะ?”

และในขณะนี้ ทันใดนั้นเองหญิงสาวก็เคลื่อนไหวด้วยความรวดเร็ว แสงสีขาวสว่างขึ้น และในมือของเธอนั้นก็มีมีดเล่มสั้นเพิ่มขึ้นมา

ฉวับ ฉวับ!!!

แสงสว่างวาบ ลำคอของทั้งสี่คนนั้นถูกบาดจนขาด

“อ๊า!”

ชายอ้วนตกใจเสียจนสั่นเทาไปทั้งตัว กรีดร้องออกมา