ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 476

บทที่476 ขอร้องพวกแก

หลังจากนั้นหนึ่งชั่วโมง

เฉินเกอเดินออกมาจากหุบเขา แล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดธรรมดาอย่างรวดเร็ว

เสื้อแจ็คเก็ตชุดนี้ เป็นชุดที่ทำขึ้นมาเฉพาะเพื่อที่จะเข้าไปในหุบเขายุงพิษแห่งนี้

แล้วนึกถึงสภาพการตายที่น่าสมเพชของโม่เจี้ยนเมื่อครู่นี้

ในใจของเฉินเกอนั้นกลับรู้สึกถึงความสุขในการแก้แค้น หากมาที่นี่ ถึงแม้ว่าคนของโม่ฉางคงจะตามมา

ในขณะนั้นก็รู้สึกว่าคงจะไม่คาดคิดถึงเบาะแสของโม่เจี้ยนได้เช่นกัน

ขณะที่เฉินเกอกำลังคิดเช่นนั้นแล้วว่าโม่ฉางคงจะต้องตามหาต่อราวกับคนบ้าอย่างแน่นอน

เช่นนี้ ไม่ว่าจะกับตระกูลเฉิน หรือกับตัวเองนั้น ล้วนแต่เป็นการได้รับโอกาสในการพักหายใจด้วยกันทั้งสิ้น

ส่วนหัวเซี่ย เฉินเกอกลัวว่าคงจะไม่สามารถกลับไปได้เป็นการชั่วคราว

จะต้องหาที่พักให้กับตัวเองถึงจะถูก

สะพายกระเป๋าสะพาย ทำให้คนอื่นๆรู้สึกว่าเฉินเกอก็มีท่าทางเหมือนกับนักศึกษาของมหาวิทยาลัยที่เพิ่งจะเรียนจบเช่นนั้น

ใบหน้าก็ฟื้นกลับสภาพที่แสดงออกถึงความไม่เสแสร้งแบบนั้นเหมือนกับเมื่อก่อน

“หวือหวือหวือ!”

ทันใดนั้นเวลานี้

พื้นที่รกร้างผืนนี้ จู่ๆก็มีเสียงมอเตอร์ดังขึ้นมาอย่างรุนแรง

หลังจากนั้น เฉินเกอก็เห็นว่า รถออฟโรดคันหนึ่งกำลังไล่ตามคนสองคนที่ดูหมดเรี่ยวหมดแรงอยู่

หญิงคนชายคน

กำลังวิ่งตรงมาทางเขา

และเฉินเกอเองก็จำได้เช่นกัน พวกเขาไม่ใช่คนอื่น นั้นก็คือชายอ้วนที่ขายขนมบนรถบัสและสาวสวยคนที่สวมเสื้อหนังกางเกงหนังสีดำคนนั้น

“พวกเขาหรือ?”

เฉินเกอสวมหมวก แล้วกดปีกหมวกลง

“ช่วยด้วย ช่วยด้วย! มีคนจะฆ่าพวกเรา!”

ชายร่างอ้วนตะโกนออกมาเสียงดัง

และส่วนหญิงสาวในชุดดำ เวลานี้ดูเหมือนว่าจะได้รับบาดเจ็บสาหัสมา ตรงขาของนั้นยังมีเลือดออกมาด้วย

ส่วนลังกล่องสีขาวของเธอนั้น เวลานี้กลับถูกเปลี่ยนเป็นสีดำแล้ว

“ลูกพี่ รีบช่วยพวกเราที! พวกเขา.....พวกเขามีปืน*!”

ชายอ้วนร้องไห้พลางเอ่ยออกมา

และในเวลานี้หญิงสาวใบหน้าซีดขาว

ดวงตามองไปยังรถออฟโรดคันที่กำลังตามอยู่คันนั้น

ประกอบกับที่เมื่อครู่ผู้หญิงคนนี้สามารถฆ่าพวกโจรปล้นไปได้ถึงสี่คนภายในลมหายใจเดียว

ดูท่าทางแล้ว ก็ไม่เหมือนกับพวกคนชั่วร้ายแบบนั้น

ส่วนพวกคนที่กำลังขับรถมาไกลๆนั้น ก็ยื่นศีรษะออกมา แต่ละคนหัวล้านและมีลายสักหงส์และมังกร

“พวกนายเข้าไปในหุบเขากับฉัน!”

เฉินเกอกล่าว

หลังจากนั้นก็พาทั้งสองคน มุ่งตรงเข้าไปยังด้านในหุบเขา

และในขณะนั้นเอง

ปังปังปังปัง!

เสียงที่รุนแรงนั้นก็ดังตามไล่หลังมา กำแพงหินบริเวณรอบๆหุบเขาลอยกระจัดกระจายไปหมด

ฟืดฟืด!

รถออฟโรดหยุดลง

ชายหัวล้านทั้งห้าคนกระโดดลงมาจากรถ

“บ้าเอ้ย วิ่งเร็วนี่ ไม่ต้องกลัว ผู้หญิงนั่นถูกฉันยิงไปแล้ว วิ่งไปได้ไม่ไกลหรอก พวกนาย ไปตรวจดูซะ พวกเราตามเข้าไป!”

คนหัวล้านที่ดูเหมือนเป็นผู้นำเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

“ลูกพี่อย่าเข้าไปเลย หุบเขานี่คือหุบเขายุงพิษ ถ้าหากถูกยุงมีพิษโจมตีเข้าล่ะก็ สามารถกลายเป็นขี้เถ้าลอยหายไปได้ในทันทีเชียวนะ ไม่เหลือแม้กระทั่งผิวหนัง อย่าเข้าไปเลย!”

ลูกน้องคนหนึ่งเอ่ยขึ้น

“แต่ เงินทั้งกล่องนั่น.......”

ผู้นำคนหัวล้านคนนั้นกล่าวขึ้นอย่างลังเล

“แต่ก็ช่างเถอะ คาดว่าพวกมันเข้าไปไม่นานก็ต้องวิ่งออกมาเอง ไปเรียกพวกเรามากันอีก ปิดล้อมทางออกหุบเขานี่เอาไว้ แล้วให้พกอาวุธมากันทั้งหมด!”

คนหัวล้านออกคำสั่ง

“ครับ! ลูกพี่!”

“ชิบ ทำไมยุงถึงได้เยอะขนาดนี้เนี่ย? ลูกพี่ ที่นี่คือที่ไหนกัน?”

ภายในหุบเขา ชายอ้วนที่แบกหญิงสาวชุดดำที่ใกล้จะหมดสติอยู่ เอ่ยขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น

“ที่นี่คือหุบเขายุงพิษ แน่นอนว่ายุงก็ต้องเยอะสิ!”

“หุบเขายุงพิษ? ก็คือหุบเขายุงพิษที่ห้ามเข้าน่ะหรือ?”

ชายอ้วนที่มีความรู้กว้างขวางนั้นเอ่ยขึ้นอย่างตกตะลึง