ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 477

บทที่477 ประสบอันตรายในป่า

เหลิงหรูชวงตบหน้าเฉินเกอด้วยความเขินอายและความโมโห

ตั้งแต่เด็กๆ สาเหตุทางด้านสภาพแวดล้อมที่เธอสัมผัสนั้นทำให้เธอมีความรู้สึกไวกับเรื่องหญิงๆชายๆเช่นนี้

จะพูดว่ามีความรู้สึกไวเพียงอย่างเดียวก็คงไม่ได้ ควรจะบอกว่ารู้สึกรังเกียจมากกว่า

เรื่องเหล่านั้นของหญิงชาย ทำให้เธอรู้สึกรังเกียจ และขยะแขยง

อีกทั้งเห็นผู้ชายแล้ว ทำให้เหลิงหรูชวงรู้สึกสะอิดสะเอียนด้วยเช่นกัน

ดังนั้นเมื่อครู่นี้ เธอถึงได้พูดคำพูดที่บอกว่าทุกคนจะได้ตายไปด้วยกันแบบนั้นออกมา

ส่วนเฉินเกอเองก็คิดไม่ถึง ว่าหญิงสาวที่เย็นชาคนนี้ไม่คิดว่าจะใหญ่ขนาดนี้

“ฉันกำลังช่วยเธอนะคนสวย แผลของเธอจะไม่หาย หลังจากที่พวกเราหนีออกไปได้ จะต้องเป็นภาระอย่างแน่นอน และเมื่อถูกพวกเขาจับได้ เธอจะเป็นอย่างไร ไม่ต้องให้ฉันพูดออกมาหรอกมั้ง?”

เฉินเกอกล่าว

“นาย.....”

เหลิงหรูชวงรู้สึกอึ้งไป

มือทั้งสองข้างกำแน่น

ในใจนั้นกำลังต่อสู้ดิ้นรนอย่างเห็นได้ชัด

“ก็ได้ แต่นายต้องหลับตา ไม่อย่างนั้น ฉันจะฆ่านาย!”

เหลิงหรูชวงเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชา

“พูดเหมือนกับฉันอยากจะมองเธออย่างนั้นแหล่ะ!”

“ถ้าอย่างนั้นนายหันกลับไปก่อน! หลับตาด้วย!”

เหลิงหรูชวงเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

เฉินเกอส่ายหน้า แล้วหันหลังไป

ทางด้านหลัง ก็มีเสียงเสียดสีของการถอดเสื้อผ้าออกดังขึ้น

ถึงแม้ว่าเฉินเกอจะหันหลังอยู่

แต่ผู้หญิงคนนี้ ถึงแม้จะดูเย็นชา แต่รูปลักษณ์ภายนอกนั้นน่าทึ่งมากจริงๆ

ถ้าจะบอกว่าไม่มีปฏิกิริยาใดๆเลยแม้แต่นิดเดียวนั้น เช่นนั้นแล้วเฉินเกอก็คงจะไม่ใช่คนปกติแล้ว

แต่นอกจากนี้เฉินเกอเองก็ไม่ได้มีความคิดอื่นๆเช่นกัน

“เสร็จแล้ว!”

ตามมาด้วยเสียงเอ่ยขึ้นมาเบาๆของเหลิงหรูชวง

“นายอย่าขยับไปทั่วนะ ฉันรู้จุด ฉันจะกดหัวนายไว้.....”

.........

หลังจากนั้นห้านาที

“ลูกพี่ น้ำมาแล้ว!”

“เห้ย นี่มันอะไรกัน ทำไมหน้าของคนสวยถึงได้แดงขนาดนี้?”

ชายอ้วนเอ่ยถาม

และพอมองดูแล้ว ก็เห็นว่าเสื้อผ้าของหญิงสาวนั้นดูยุ่งเหยิงไม่เรียบร้อย

ชายอ้วนยิ่งรู้สึกประหลาดใจขึ้นไปอีก : “พวกนาย......เมื่อกี้ไม่ใช่ว่าพวกนาย?”

“เลว ถ้ายังพูดมากอีก ฉันจะตัดลิ้นนายซะ!”

เหลิงหรูชวงดึงมีดออกมา

ชายอ้วนตกใจเสียจนรีบปิดปากตัวเอง

คืนนี้ผ่านไปอย่างรวดเร็ว.....

“นี่ๆๆ ตื่น ตื่นได้แล้ว พวกเราต้องไปกันแล้ว!”

เฉินเกอตีลงบนใบหน้าของเหลิงหรูชวงและชายอ้วน

ทั้งสองคนตื่นขึ้นมา

“พี่ ฟ้ายังมืดอยู่เลย คาดว่านี่ก็เพิ่งจะเช้ามืด คนพวกนั้นตั้งเต้นท์อยู่ข้างนอก พวกเราจะไปที่ไหนได้?”

ชายอ้วนขยี้ตาพลางเอ่ยถาม

“แต่ฉันออกไปดูเมื่อกี้แล้ว ข้างนอกว่างเปล่า ไม่มีใครอยู่เลยแม้แต่คนเดียว คาดว่าน่าจะไปกันหมดแล้ว หรือบางทีไม่แน่ว่าอาจจะถูกยุงพิษกัดตายไปแล้วก็ได้! พวกเราอาศัยจังหวะนี้รีบออกไปกัน!”

เฉินเกอเอ่ย

“อา? ไม่มีเลยแม้แต่คนเดียวหรือ?”

ชายอ้วนเอ่ยถามอย่างประหลาดใจ

เหลิงหรูชวงลุกขึ้นด้วยความประหลาดใจเช่นกัน

“ไม่ผิดแน่ พวกเรารีบไปกันเถอะ ถ้าไม่ไปอีกก็จะไม่ทันแล้วนะ!”

เฉินเกอสะพายกระเป๋าตัวเองขึ้นมา

เห็นได้ชัดว่า ไม่ว่าจะเป็นชายอ้วนหรือเหลิงหรูชวงผู้เย่อหยิ่ง เวลานี้ต่างก็ยึดเอาเฉินเกอเป็นศูนย์กลางแล้วทั้งนั้น

ขณะนั้นเองก็พากันรีบออกไป

รอจนออกมาจากหุบเขาแล้วนั้น เหลิงหรูชวงรู้สึกประหลาดใจเนื่องจากพบว่า

บริเวณรอบๆไม่มีคนอยู่เลยแม้แต่คนเดียว ในเต้นท์ก็ว่างเปล่าด้วยเช่นกัน

ส่วนลูกน้องของหลี่หูนั้น ราวกับระหว่างคืนก็หายไปอย่างลึกลับอย่างไรอย่างนั้น

“ไม่น่าเป็นไปได้? ถ้าหากเกิดการต่อสู้กันอย่างดุเดือด ฉันจะต้องได้ยินเสียงแน่ๆ!”

ในใจของเหลิงหรูชวงคาดการณ์ไว้

ในขณะเดียวกันก็มองเฉินเกออย่างประหลาดใจ